190 έτη ελληνορωσικών παρεξηγήσεων

Να μας συμπαθά ο πρόεδρος Πούτιν. Στην KGB, φαίνεται, δεν ήσαν δυνατοί στην ιστορία. Θα έπρεπε να ενθυμούνται τον τσάρο Αλέξανδρο Α’ που εναντιώθη στην Ελληνική Επανάσταση του 1821, τον τσάρο Νικόλαο που εχθρεύετο τη Μεγάλη Ιδέα και τους Έλληνες ως καταλύτες της Οθωμανικής Aυτοκρατορίας, καθώς και τον σύντροφο Στάλιν που εξόντωσε την ελληνική κοινότητα των ακτών του Ευξείνου Πόντου. Βέβαια, συμφωνούμε ότι «μαύρα παιχνίδια» δεν παίζει τώρα η Ρωσία, όπως επί Νίκου Ζαχαριάδη, αλλά η στάση της έναντι της Κύπρου;

Σκόπιμη επίσης θα ήταν η σύνδεση της Ελλάδος με τη νότια διαδρομή του ρωσικού φυσικού αερίου, εφόσον υπάρχει διαθέσιμο, όπερ δεν αμφιβάλλουμε. Ωστόσο, αναπάντητο ερώτημα παραμένει για τον Ελληνισμό: γιατί η Ρωσία εξοπλίζει την Τουρκία με πυραυλικά συστήματα και, προσεχώς ίσως και με πυρηνικά όπλα που στρέφονται πρωτίστως εναντίον της Ελλάδος;

Τον ελληνικό λαό συγκινεί πάντοτε το «ξανθό γένος», όχι τόσον για λόγους ρατσιστικούς -αν και υπάρχει κάποια προτίμηση στις Ρωσίδες- όσον εξ αντιδράσεως στην αθλία μεταχείρισή του από τους Δυτικούς «συμμάχους». Πέραν του γνωστού «δεξιότερα Κουρουπάτκιν», στα ελληνικά καφενεία κυριαρχεί μία φιλορωσική παρέα που τροφοδοτείται με αριστερά επιχειρήματα, εκμεταλλευόμενα τις παρασπονδίες των Δυτικών «συμμάχων» της Ελλάδος και την αφοσίωση της παραδοσιακής κομμουνιστικής Αριστεράς στο παλαιό ίνδαλμα, τον «πατερούλη Στάλιν».

Το περίεργο είναι ότι υπάρχουν ισχυρότερα επιχειρήματα από την παραδοσιακή ανθελληνική συμπεριφορά της ρωσικής ηγεσίας επί τσαρικού, σοβιετικού και πουτινικού καθεστώτος. Η άγνοια, όμως, της ιστορίας και η συνήθης προκατάληψη κατά του καπιταλιστικού συστήματος, εμποδίζουν την κοινή γνώμη στην Ελλάδα να σκεφθή ορθολογικά.

Ουδέποτε η ρωσική εξωτερική πολιτική υποστήριξε τα ελληνικά συμφέροντα αλλά αντιθέτως πάντοτε προέβαλλε εμπόδια στην Ελλάδα. Παρέλκει, η παράθεση ρωσικών παρασπονδιών, από της εκστρατείας του Ορλώφ στα τέλη του 18ου αιώνος μέχρις και του κυπριακού αγώνος. Στις σπάνιες περιπτώσεις που Ελλάδα και Ρωσία ευρέθησαν στο ίδιο στρατόπεδο, όπως στα τέλη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η ρωσική στάση στη δικαία απόδοση των Δωδεκανήσων στην Ελλάδα άφησε τις «Νότιες Σποράδες» αποστρατικοποιημένες και η Τουρκία σήμερα γκαρίζει.

Πρέπει να παραδεχθούμε ότι ελάχιστα γεωπολιτικά συμφέροντα συνδέουν τους δύο λαούς τον ρωσικό και ελληνικό, πλην του ορθοδόξου χριστιανικού δόγματος που κι αυτό προξενεί πονοκεφάλους στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, στον Πανάγιο Τάφο και προσφάτως με την Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Ουκρανίας. Παρά ταύτα, η ελληνική κοινή γνώμη παραμένει αθεράπευτα φιλορωσική και ανιστόρητη.

Οι ρωσικές ευαισθησίες

Βεβαίως, η γεωπολιτική σημασία της Ρωσίας είναι κατά πολύ ανωτέρα της Ελλάδος αλλά δεν στερείται ελαττωμάτων. Η Ρωσία πάσχει από γεωστρατηγική ανασφάλεια – όχι αδίκως: τρεις φορές υπέστη εισβολή από Ευρωπαίους που ήθελαν να επιβάλουν την ενοποίηση της Γηραιάς Ηπείρου δια των όπλων. Από το Ναπολέοντα το 1812, από τους Αγγλογάλλους το 1919 που ήθελαν την ανατροπή του Λένιν και από τον Χίτλερ το 1941. Στην εκστρατεία του 1919 μετείχε και ο Πλαστήρας, οπότε ως αντίποινα οι Μπολσεβίκοι ενίσχυσαν τον Κεμάλ να σφαγιάσει τον Ελληνισμό της Ιωνίας.

Κατά την άποψη των Ρώσων στρατιωτικών, το φυσικό οχυρό-σύνορο της χώρας είναι τα Καρπάθια όρη στην οροφή των Βαλκανίων, που όμως δεν τα ελέγχει, ανήκοντα σήμερα στη φιλονατοϊκή Ουκρανία, στη Ρουμανία χώρα-μέλος της Ευρωγερμανικής Ενώσεως και στη Μολδαβία που είναι η τελευταία κομμουνιστική δικτατορία της Ευρώπης.

Εάν η Ρωσία ήλεγχε τα Καρπάθια θα μπορούσε να αντιμετωπίσει μία εισβολή από τη Βαλτική, δια μέσου της Πολωνίας, Ουκρανίας και Λευκορωσίας, που θα οδηγούσε από τον Ατλαντικό ωκεανό μέχρις Ουραλίων ορέων, τα οποία είναι το άλλο σύνορο-οχυρό της Ρωσίας. Όμως, πρόκειται περί φανταστικού κινδύνου της Ρωσίας που εκτείνεται σε 9 ζώνες διαφορετικής ώρας μέχρις του Βλαδιβοστόκ, έναντι της Κίνας, Κορέας και Ιαπωνίας. Ο «διαρκής στρατηγικός εφιάλτης των Ρώσων επιτελών», κατά τον Ουίνστον Τσόρτσιλ, δεν δικαιολογεί εχθρότητα απέναντι στον εξουθενωμένο ελληνικό λαό.

Το νέο πεδίο αντιπαραθέσεως

Ο Αρκτικός Ωκεανός είναι το νέο πεδίο αντιπαραθέσεως της Ρωσίας με τις θαλάσσιες δυνάμεις, καθώς οι πάγοι τήκονται και νέοι δρόμοι διανοίγονται στο παγκόσμιο εμπόριο μεταξύ Ευρώπης και Ασίας, ενώ η περιοχή κρύπτει σημαντικά ενεργειακά αποθέματα. Όπως οι Ρώσοι έχουν τις έμμονες ιδέες, έτσι και οι Αγγοσάξονες είναι προκατειλημμένοι στην ιδέα της εξόδου της Ρωσίας στα «θερμά νερά» της Μεσογείου – το περίφημο Ανατολικό Ζήτημα. Εάν σύγχρονος Έλλην διπλωμάτης ερωτηθή ποιο είναι το Ανατολικό Ζήτημα θα απαντήσει «ο μεγάλος ασθενής, η Τουρκία».

Στην πραγματικότητα, το Ανατολικό Ζήτημα είναι η προσπάθεια τη Δύσεως να παρεμποδίσει τον ρωσικό στόλο να κατέλθη στη Μεσόγειο και εκείθεν στην Εγγύς Ανατολή μέχρις του Ινδικού ωκεανού. Από σπόντα οι Αγγλοσάξονες στηρίζουν τον συνήθως «μεγάλο ασθενή», την Τουρκία, ως «κρηπίδωμα» της ρωσικής εξόδου στα «θερμά νερά». Ο Κριμαϊκός Πόλεμος 1853-56, η ένταξη της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ το 1951 και η διαμάχη μεταξύ Ουκρανίας και Ρωσίας για την Κριμαία και το λιμάνι της Σεβαστουπόλεως το 2013, έχουν κοινή ρίζα την αντιπαράθεση Αγγλοσαξόνων και Ρώσων που τιτλοφορείται «Ανατολικό Ζήτημα».

Αν, μάλιστα, ο Κύπριος αρχιεπίσκοπος Μακάριος δεν ερωτοτροπούσε με την ΕΣΣΔ, ίσως θα είχε αποφευχθή η τουρκική εισβολή και κατοχή της Κύπρου το 1974 με μία μόνο κίνηση στα σχέδια της Τουρκίας: Την ένταξη της Κύπρου στο ΝΑΤΟ και όχι στον κόσμο των «Αδεσμεύτων» επί Ψυχρού Πολέμου. Το αντίστροφο σύνδρομο λειτούργησε στη Γεωργία, της οποίας οι νατοϊκές φιλοδοξίες κόστισαν την επέμβαση του ρωσικού στρατού στην Αμπχαζία και Νότιο Οσσετία.

Οι Ρώσοι φοβούνται τη γεωπολιτική περικύκλωση του ΝΑΤΟ, δηλαδή σήμερον τους Γερμανογάλλους και γι’ αυτό κάνουν αντιπερισπασμό στα Βαλκάνια που σιγά-σιγά γίνονται προτεκτοράτο της Ευρωγερμανικής Ενώσεως. Ό,τι απέτρεψαν οι Αγγλοσάξονες επί 230 έτη, επέτυχε η μικρόνους γερμανική πολιτική στη Συρία που έφερε τον ρωσικό στόλο στην Λαττάκια και ο Αμερικανός πρόεδρος Κλίντον τους Ρώσους στο Κοσσυφοπέδιο. *

---

* Απόσπασμα από το νέο βιβλίο μου “Η γεωπολιτική υπεραξία της Ελλάδος” (εκδόσεις Λιβάνη, σελίδες 217).