“1974 Μυστικά και αλήθειες”: Το αποκαλυπτικό βιβλίο του Κ. Βενιζέλου

Χωρίς κανένα περιθώριο πονηρών επικαλύψεων, ελαστικοποιήσεων και… ουδετεροποιήσεων, όπως στη σπαταλημένη μεταπολιτευτική πεντηκονταετία: άλλοτε με το «η Κύπρος κείται… μακράν», άλλοτε με «το Κυπριακό στο ράφι» και άλλοτε συνεργώντας σε εκτρωματικές “λύσεις” όπως το “Σχέδιο Ανάν”. Με έρπουσα, πάντοτε, την απο/κυπροποίηση του εθνικού αισθήματος στην Ελλάδα και την απο/ελληνοποίησή του στην Κύπρο. Ένα τέτοιο πυκνό “μήνυμα”, εκ Κύπρου, προσέλαβα αυτές τις μέρες, διαβάζοντας, τις 202 σελίδες του βιβλίου του Κώστα Βενιζέλου “Μυστικά και Αλήθειες”, εκδ. Ρίζες.

Όπου, μετά το Πρώτο κεφάλαιο, με την ερευνητική τεκμηρίωση επιβεβαιούμενων κινήσεων για «αντάρτικο» στην Κύπρο κατά του προδοτικού πραξικοπήματος της χούντας των Αθηνών, ακολουθεί το Δεύτερο, με τη συγκλονιστική καταγραφή μαρτυριών για το φρικώδες έγκλημα του βιασμού υπερ/επτακοσίων γυναικών της Κύπρου, με ανήλικες και εγκύους μεταξύ αυτών, ακόμα και ανδρών, απ’ τις κτηνώδεις ορδές του “Αττίλα”, κι ύστερα το Τρίτο, με την ερευνητική “ανάγνωση” πέντε καθημερινών εφημερίδων, εκφραστικών των βασικών πλευρών της κυπριακής πολιτικής ζωής, που φωτίζεται εις βάθος το πώς προσέγγισαν τα τραγικά γεγονότα του πραξικοπήματος και της Εισβολής.

Κι όπου τα τρία αυτά κεφάλαια μαζί, με τα όσα φωτίζουν και κομίζουν, “δικάζουν”, μεταξύ άλλων, εμάς τους Ελλαδίτες, όχι μόνο για τις ευθύνες μας για την Κυπριακή Τραγωδία, αλλά και για τη στάση μας στη μεταπολιτευτική πεντηκονταετία. Θυμίζοντάς μας ότι η Κύπρος πλήρωσε τα πολύ ακριβά αφετηριακά της “διόδια”, αλλά και ότι η εκπλήρωση του εθνικού χρέους αρχίζει, για όλον τον Ελληνισμό, με την “ίαση” του εθνικού τραύματος στο δικό της κορμί. Που είναι, αν ξέρουμε εθνική… ανάγνωση, υπαρξιακό εθνικό τραύμα.

Κι όλα αυτά, με επένδυση στη γραφή του πολύ βασικών στοιχείων, που την καθιστούν έγκριτη και έγκυρη γραφή, όπως:

• Καλή χρήση της γλώσσας, εύληπτα απλής και λιτής, όπως είναι καλά δουλεμένη στο αμόνι της εγγράμματης και απαιτητικής δημοσιογραφίας.
• Σοβαρό ερευνητικό υπόβαθρο και, συνακόλουθα, πειστική τεκμηρίωση των γραφομένων, με επιβεβαιούμενη, απ’ την όλη γραφή, την εγκυρότητά τους.
• Ποιοτική, τέλος, ιδεολογική και πατριωτική διάσταση του λόγου, με τη διακριτικότητα και το μέτρο, το ήθος και το ύφος, που χαρακτηρίζουν συγγραφείς εθνικής ευθύνης και αισθητικών αξιώσεων.

“Μυστικά και αλήθειες”

Με επίγνωση πως δεν γίνεται, στο σύντομο τούτο σημείωμα, να μην αδικήσω τα κομιζόμενα για την Κυπριακή τραγωδία, θα ολοκληρώσω με πολύ λίγες, ενδεικτικά υποψιαστικές του περιεχομένου τους, κρίσιμες παρατηρήσεις στα τρία κεφάλαια του βιβλίου “Μυστικά και Αλήθειες”. Στο πρώτο, όπου, φωτίζοντας, για πρώτη, μάλιστα, φορά, την… ατελέσφορη, λόγω “Αττίλα”, διάθεση/απόπειρα για «αντάρτικο κατά των πραξικοπηματιών», μας γνωρίζει πως η «αντιστασιακή ιδιότητα», ταυτοτική του Ελληνισμού κατά Σβορώνο, ηρωικά ενεργή τόσο στον Αντιαποικιακό αγώνα, όσο και στην υπεράσπιση της πατρώας γης κατά την  «εισβολή του Αττίλα», δεν έλειψε, με το αξιακό της γονιδίωμα, ούτε από αυτή την πολύ μαύρη σελίδα, με το εμφύλιο στίγμα της, στην ιστορία της Κύπρου.

Με όλη τη σημασία που έχει, έστω κι ως υποσχετική δυνητικότητα, σε καιρούς σαν τους δικούς μας, που ψάχνουμε τα πατριωτικά … υπόλοιπα της «συλλογικής ψυχής» του Ελληνισμού (Ελλαδικού, Κυπριακού και Ομογενειακού).

Στο Δεύτερο, όπου, επίσης, φωτίζοντας με συγκλονιστικές μαρτυρίες το μέγα έγκλημα του βιασμού των Κυπρίων γυναικών απ’ τον «Αττίλα», που είναι απ’ τα ειδεχθέστερα εγκλήματα πολέμου, δεν μας θυμίζει μόνο πως είναι ένα ατιμώρητο έγκλημα, αλλά και ότι ο θεωρούμενος «πολιτισμένος… Δυτικός κόσμος» έκλεισε τα μάτια του μπροστά του. Και εξακολουθεί να τα κλείνει, σαν να μην… έγινε(!) όπως κάνει και με τον Νεο/οθωμανικό επεκτατισμό της «συμμάχου Τουρκίας». Με συμπλέοντες, δυστυχώς, σ’ αυτές τις «αναγνώσεις» και τους… δικούς μας «Ανανο/πρεσπιστές»…

Που όχι μόνο δεν εννοούν να διδαχτούν απ’ την ιστορία μας, αλλά και μπορούν, όπως δείχνει η στάση τους, να… καταπίνουν, με τις μεταμοντέρνες εκλογικεύσεις τους, ακόμα και απελπισμένους οδυρμούς, σαν αυτόν της Κυπρίας μάνας, μιας απ’ τις υπερ/επτακόσιες βιασμένες γυναίκες της Κύπρου: «Να πεθάνω, να πεθάνω, τέθκοιον κακόν ο Θεός να μεν μου το δείξει»!

Που, ο συγκινησιακός του συγκλονισμός θρυμματίζει τη γυαλιστερή βιτρίνα του υποκριτικού πολιτισμού αυτών των “μεταμοντέρνων… εκλογικεύσεων”, που τον… καταπίνουν. Κι είναι, γι’ αυτό, ιδιαιτέρως σημαντική η συνεισφορά του συγγραφέα, που, με την ανατριχιαστικά τεκμηριωμένη υπενθύμιση αυτού του αποτρόπαιου εγκλήματος, ξεγυμνώνει και κονιορτοποιεί πλήρως όλες τις προσχηματικές «λογικές» της ουδετερόφρονος και επιλήσμονος αντιμετώπισής του.

Γιατί πρέπει να διαβαστεί 

Στο Τρίτο, τέλος, κεφάλαιο, το εκτενέστερο, αποδελτιώνοντας την αρθρογραφία και την ειδησιογραφία των εφημερίδων της Κύπρου: “Φιλελεύθερος”- “Χαραυγή”-“Τα Νέα”-“Η Εθνική”-“Ο Αγών”, ακτινογραφεί τις κύριες πτυχές της Κυπριακής τραγωδίας, πολιτικές και ιδεολογικές, κατά την εκτύλιξή της. Στο πολύ κρίσιμο, δηλαδή, εκείνο δίμηνο Ιουλίου-Αυγούστου του 1974, οπότε και διεπράχθη το μέγα έγκλημα του Προδοτικού Πραξικοπήματος της «Χούντας των Αθηνών» κι η επακόλουθή του βάρβαρη «Εισβολή του Αττίλα», με όλα τα τραγικά τους παρεπόμενα.

Κι όπου, με τη διεισδυτική επιλεκτικότητά του, καθώς φωτίζει κρίσιμες «γωνίες» απ’ τα άδυτα των τεκταινομένων, συνεισφέρει καίρια τόσο στη σωστή θεώρηση της βαθύτερης αιτιότητάς τους, ως κοινής αιτιότητας της Κυπριακής Τραγωδίας και της Εθνικής Κακοδαιμονίας μας, όσο και στη συνακόλουθη ανάδειξη των προεκτάσεων και συνεπειών της ως τις μέρες μας. Αν, προφανώς, αναγιγνώσκουμε σωστά τα όσα αντλεί και συνάγει με τη μελέτη τής «αποτύπωσης», απ’ τις πέντε εφημερίδες, των εφιαλτικών ημερών του «Πραξικοπήματος» και της «Εισβολής». Που είναι απ’ τις πολύ σημαντικές συμβολές, για να αναγιγνώσκουμε μαζί τους σωστά τα σωρευμένα «πώς» και «γιατί», τα «πριν» , τα «κατά» και τα «μετά», αυτής της τελευταίας «Τραγωδίας του Ελληνισμού» (αν… θέλουμε, βάζοντας μυαλό, να είναι και η τελευταία!).

Με τη σκοπούμενη… λήθη, και την απεργαζόμενη εθνική… ύπνωση, βιβλία σαν το “Μυστικά και Αλήθειες” του Κώστα Βενιζέλου (μαζί με όλες τις συγγραφικές και δημοσιογραφικές παρεμβάσεις του, ομόγνωμες μ’ αυτές του ομογάλακτου φίλου του Μιχάλη Ιγνατίου, που του προλογίζει και το βιβλίο!), όπως τροφοδοτούν σωστά την εθνική μνήμη και στηρίζουν παρομοίως σωστά την εθνική αυτοσυνείδηση, οπότε και την εθνική εγρήγορση, δεν υπηρετούν μόνο, στον αντίποδα, πάντοτε, του «Ανανο/πρεσπισμού», την τόσο αναγκαία σωστή θεώρηση του Κυπριακού προβλήματος, ως προβλήματος, έλεος! «εισβολής» και «Κατοχής», αλλά και τη σωστή θεώρηση, πάνω από όλα, της Άμυνας του Ελληνισμού, με όλη τη στρατηγική της σημασία για την εθνική μας επιβίωση και με το Κυπριακό, ούτε λόγος, στο επίκεντρό της, τούτη την πολύ ύποπτη για το εθνικό μας μέλλον καμπή του 21ου αιώνα!