5+1 προκλήσεις που χαλούν το κλίμα εφησυχασμού

Το αφήγημα αυτό μεταδίδεται συστηματικά μέσω των ΜΜΕ, από “καταλλήλους αναμεταδότες”. Σκοπός είναι η επιδίωξη λαϊκής αποδοχής ή έστω ανοχής έναντι βασικών πολιτικών επιλογών, έναντι του ισχύοντος ρυθμού ρουτίνας (κυβερνήσεως και αντιπολιτεύσεως), επί εξόχως επειγόντων εθνικών ζητημάτων, της αποφυγής μέτρων με πολιτικό κόστος, τον εφησυχασμό των συμπολιτών μας και την απασχόλησή τους με πλήθος δευτερευόντων θεμάτων. Σε αντίθεση με το ανωτέρω κλίμα ευφορίας, οι σειρήνες υψίστου εθνικού συναγερμού ηχούν προ πολλού, για μία σειρά από προκλήσεις, προτρέποντας στην άμεση λήψη δραστικών μέτρων. Μάταια όμως…

Η έλλειψη διακομματικά διατυπωμένων εθνικών συμφερόντων, εθνικών σκοπών και εθνικής στρατηγικής, καθιστά ορατό το “δένδρο” και αόρατο το “δάσος”. Από τις παραμέτρους που συνθέτουν το “δάσος”, τέσσερεις είναι κυρίως αυτές που καθορίζουν το μέλλον του έθνους μας: Το δημογραφικό ζήτημα, η μαζική παράνομη μετανάστευση, ο τουρκικός επεκτατισμός σε βάρος Ελλάδος και Κύπρου και το σύστημα εθνικής παιδείας. Ο συνδυασμός τους δεν επιφέρει απλώς δυσμενείς επιπτώσεις, αλλά συνιστά εθνική υπαρξιακή απειλή. Η εθνική οικονομία και ανάπτυξη συνδέεται άμεσα με τις εν λόγω παραμέτρους.

Αν και το δημογραφικό πρόβλημα ήταν ορατό από την δεκαετία του 1980, οι πολιτικές θεραπείας υπήρξαν μηδενικές. Σήμερα μία πόλις των 72.000 κατοίκων χάνεται κατ’ ελάχιστον ετησίως (μόνο από την διαφορά θανάτων – γεννήσεων). Τα πρώτα δειλά ημίμετρα λαμβάνονται από την παρούσα κυβέρνηση, η οποία στο 5ο έτος διακυβερνήσεως επαγγέλλεται κάποιο συνολικό σχέδιο, το οποίο ακόμη εκπονείται… Ο τραγικός δείκτης γονιμότητος 1.3 προειδοποιεί ότι ο μειούμενος και γηράσκων ελληνισμός εξαντλείται ραγδαίως εισερχόμενος στον κλιμακούμενο επιθανάτιο ρόγχο των επιπτώσεων στον διαθέσιμο ενεργό πληθυσμό και τις εισφορές του, το ασφαλιστικό, τους δημοσίους πόρους, την οικονομική επιβράδυνση και το ΑΕΠ, τις επενδύσεις, καθώς και την φυγή κεφαλαίων και εργασίας.

Την εικόνα συμπληρώνει, η σταδιακή ερήμωση των παραμεθορίων περιοχών, η επιδεινούμενη πληθυσμιακή αλλοίωση και ανομοιογένεια λόγω μαζικής μεταναστεύσεως, το έλλειμα εμψύχου δυναμικού προς κάλυψη των απαιτήσεων άμυνας και ασφάλειας και ο διογκούμενος κίνδυνος απώλειας κυριαρχίας και κυριαρχικών δικαιωμάτων σε Ελλάδα και Κύπρο. Κατάληξη όλων αυτών, με τα τρέχοντα δεδομένα, θα είναι το βιολογικό τέλος των Ελλήνων, σε ενάμισι αιώνα από τώρα περίπου.

Στις προκλήσεις και το δημογραφικό

Στοιχειώδης μελέτη των δημογραφικών στατιστικών Αφρικής και Ασίας, θα έπειθε και τον πλέον δύσπιστο ότι η παράνομη μαζική μετανάστευση από ελάχιστα έως καθόλου αφομοιώσιμους μετανάστες (θεοκρατικών αυταρχικών αντιλήψεων), θα λάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις εντός του τρέχοντος αιώνος (κυρίως από την Αφρική). Οι καταλυτικές επιπτώσεις ιδιαίτερα για ένα κράτος με οξύ δημογραφικό πρόβλημα δεν χρήζουν αναλύσεως. Ελλείψει κοινής ευρωπαϊκής μεταναστευτικής πολιτικής, κάθε κράτος φροντίζει για το συμφέρον του. Η τρέχουσα σχετική βελτίωση της καταστάσεως σε σχέση με την αλήστου μνήμης μεταναστευτική περίοδο 2015 – 2019, ουδόλως καθησυχάζει.

Η Ελλάς παραμένει ελκυστικός μεταναστευτικός προορισμός και πλειάδα πολιτικών ταγών διαλαλεί ότι με την μετανάστευση θα επιλυθεί το δημογραφικό, υπονοώντας την σταδιακή αντικατάσταση των Ελλήνων, εν μέσω κοινωνικού χάους. Οι “ελληνοποιήσεις” δίνουν και παίρνουν κυρίως προεκλογικά. Το εργατικό δυναμικό των μεταναστών αποτελεί πρόχειρη λύση (επιζήμια στον τομέα άμυνας, ασφάλειας και συνοχής), σε σχέση με την ολοκληρωμένη επένδυση στην αύξηση του δείκτη γονιμότητος των Ελλήνων, τα αποτελέσματα όμως της οποίας δεν έχουν προεκλογικό ορίζοντα… Θεμιτή η ελεγχόμενη μετανάστευση με κύριο κριτήριο εισόδου την έμπρακτη αφομοιωσιμότητα.

Η Τουρκία με την “γαλάζια και ουράνια πατρίδα”, τις γκρίζες ζώνες, την αποστρατικοποίηση, το τουρκο-λιβυκό μνημόνιο και την κυπριακή διχοτόμηση, δηλώνει απερίφραστα ότι επιδιώκει την εκδίωξη του ελληνισμού από το μισό Αιγαίο, την Νοτιοανατολική Μεσόγειο και την Κύπρο. Η τουρκική συγκυριακή τακτική σχετικής ηρεμίας, συνοδευόμενη από “Διακηρύξεις” και υποσχέσεις διαλόγου (αλά Τούρκα) έχουν χρόνο λήξεως, αφού διασφαλίσθηκε ήδη το άλλοθι καλής συμπεριφοράς, με ελληνική σύμπραξη και αποδεσμεύθηκαν τα αεροσκάφη F-16 (ή και Eurofighter), καθώς και έτερες δοσοληψίες με δυτικά κράτη.

Οι αμετακίνητες διεκδικήσεις της Άγκυρας, ως θίγουσες ευθέως ζωτικά συμφέροντα, όφειλαν να αποτελούν τις ελληνικές προϋποθέσεις και “κόκκινες γραμμές” για οιανδήποτε έναρξη διαλόγου. Η Τουρκία συνοδεύει τις πολιτικές της διεκδικήσεις με ένα τεράστιο εξοπλιστικό πρόγραμμα, το οποίο η εγχώρια πολεμική της βιομηχανία υλοποιεί σε ποσοστό άνω του 75%, διευρύνοντας διαρκώς τον συσχετισμό στρατιωτικής ισχύος υπέρ της.

Ελάχιστη επένδυση στην εθνική στρατηγική

Έναντι αυτών η ελληνική κυβέρνηση ακόμη προβληματίζεται εάν πρέπει να αυξήσει την θητεία, να μειώσει την ηλικία (αποφυγή διαρροών λόγω σπουδών) και να συμπεριλάβει τις γυναίκες, εάν και πως θα εκπαιδεύει την εφεδρεία, πότε θα αντικαταστήσει μονάδες κρούσεως επιφανείας 45 ετών και υποβρύχια και πυραυλακάτους 50 ετών, εάν θα ενισχύσει το σύστημα αεράμυνας, εάν θα εξοπλίσει περαιτέρω τα νησιά μας και εάν θα οργανώσει στοιχειωδώς την αμυντική βιομηχανία. Ποιος άραγε πιστεύει ότι η Τουρκία θα μας περιμένει; Σε περίπτωση κινδύνου θα προστρέξουν οι σύμμαχοι;

Ουδέποτε έγινε επένδυση στην στρατηγική αμυντική αυτάρκεια, αλλά αντιθέτως τα βασικά κόμματα της αντιπολιτεύσεως υποστηρίζουν την μείωση των αμυντικών δαπανών, διότι όπως δηλώνουν «έχουμε εμπλακεί σε άσκοπη κούρσα εξοπλισμών». Συνιστούν μάλιστα να “συμπράξουμε” με την Τουρκία (εξωραϊσμένη έκφραση δορυφοροποιήσεως και αναίμακτης εκχωρήσεως ζωτικών δικαιωμάτων), άποψη με την οποία συμφωνεί και μερίδα κυβερνητικών στελεχών, συνεπικουρούμενη από ορισμένους ακαδημαϊκούς, αναλυτές και συμβούλους.

Αποτελεί πεποίθηση ότι η εθνική παιδεία της “παπαγαλίας”, των καταλήψεων, των εκβιασμών, της βίας, της αντιγραφής, των φροντιστηρίων και της κομματικοποιήσεως, δεν παρέχει την απαιτούμενη γνώση, όπως αποδεικνύει η γνωστική ένδεια του μέσου όρου μαθητών και σπουδαστών (ακόμη και στην ελληνική γλώσσα). Η παιδεία επιπλέον δεν γαλουχεί ενσυνείδητους Έλληνες πολίτες, ως όφειλε. Κατανοητή η εστίαση στα θετικά μαθήματα, αλλά η Γλώσσα, η Ιστορία (η μη στρογγυλευμένη) και η Φιλοσοφία θα έπρεπε να είναι πρωτεύοντα μαθήματα σε όλες τις τάξεις. Οι αυριανοί Έλληνες οφείλουν να γνωρίζουν από που έρχονται, που βρίσκονται και που πηγαίνουν με οδηγό την συλλογική τους συνείδηση και το “εμείς οι Έλληνες” αντί του “εγώ ο πολίτης του κόσμου”.

Καλός ο οικολογικός βομβαρδισμός, το “πολιτικώς ορθόν” και τα ατομικά δικαιώματα, καλύτερο όμως η προβολή της πολυμελούς οικογένειας, οι συλλογικές υποχρεώσεις και το εθνικό μας όραμα. Θεμιτή η διαμαρτυρία για δικαιώματα των επί της γης αναξιοπαθούντων αλλά προβληματίζει η απουσία διαμαρτυρίας των νέων μας για την Κύπρο, για την ελληνική μειονότητα της Αλβανίας, για την Ίμβρο και την Τένεδο, για την καταπάτηση της Συμφωνίας των Πρεσπών από τα Σκόπια κ.λπ.

Τι έχει κάνει προς την κατεύθυνση αυτή η κυβέρνηση, οι ακαδημαϊκοί και τα ΜΜΕ; Η επί δεκαετίες καλλιεργούμενη στρέβλωση αυτή στους νέους μας είναι ακούσια ή εκούσια; Ουδείς δικαιούται να καθορίζει εθνικά συμφέροντα και εθνικούς σκοπούς ή χαράσσει εθνική στρατηγική εάν δεν πιστεύει στην κοινή τους λέξη έθνος. Δυστυχώς η λέξη αυτή ακούγεται όλο και σπανιότερα στην ακαδημαϊκή κοινότητα, αλλά και στην Βουλή των Ελλήνων, ίσως διότι εμπεριέχει τις ευθύνες έναντι των Ελλήνων που έφυγαν και κυρίως έναντι των Ελλήνων που θα έλθουν.

Υπάρχει λύση για όσα δραματικά προανεφέρθησαν; Έστω και τώρα λύσεις υπάρχουν υπό την προϋπόθεση ανταποκρίσεως στις σειρήνες συναγερμού για την έξοδο από τον λήθαργο και την εθνική εγρήγορση με αλλαγή πορείας και νέες προτεραιότητες εντός χρονοδιαγραμμάτων, ανεξαρτήτως εναλλαγής κυβερνήσεων. Ανάλυση των λύσεων δεν είναι δυνατόν να γίνει εδώ, αλλά υπάρχει διαθεσιμότητα εισηγήσεων για κάθε ευήκοο ους.