98 χρόνια μετά, το σκηνικό αρχίζει να μοιάζει…

Το ημερολόγιο έγραφε 2 Μαΐου του 1919 όταν ο ελληνικός στρατός απελευθέρωνε τη Σμύρνη. Το όνειρο της Ελλάδας των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών γινόταν πραγματικότητα. Θα διαρκούσε, όμως, μόνο 39 μήνες και θα γινόταν εφιάλτης με τη Μικρασιατική Καταστροφή.

Σχεδόν 100 χρόνια μετά, το σκηνικό σε Βαλκάνια, Τουρκία και Μέση Ανατολή παραπέμπει σ’ εκείνο των αρχών του 20^ου αιώνα. Ένα σκηνικό που είχε οδηγήσει σε δύο βαλκανικούς πολέμους και στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο που επαναχάραξαν με δραματικό τρόπο σύνορα και πατρίδες.

Κι ενώ, λοιπόν, σήμερα στα Βαλκάνια φουντώνει ο εθνικισμός, η Τουρκία βαδίζει σε τεντωμένο σχοινί και η Μέση Ανατολή φλέγεται με τα πετρέλαια της Μοσούλης να είναι μήλον της έριδος όπως και τότε,στην ελληνική πολιτική σκηνή παίζεται ένα θέατρο του παραλόγου.

Κυβέρνηση και αντιπολίτευση, αντί να εστιάσουν την προσοχή τους σε όσα συμβαίνουν στη γειτονιά μας, αναλώνονται σ’ ένα μικροπολιτικό παιχνίδι με φόντο τη Βενεζουέλα! Την ίδια χρονική στιγμή που στην ευρύτερη περιοχή μας επαναχαράσσεται η γεωπολιτική πραγματικότητα.

Φαίνεται, όμως, πως για τους μικρόνοες πολιτικούς μας  το καθεστώς Μαδούρο είναι απείρως σημαντικότερο…

Ακόμα και με την Τουρκία, η εξωτερική μας πολιτική αρκείται στον υπουργό Καμμένο, που αμύνεται του πατρίου εδάφους αλλάζοντας στρατιωτικές στολές. Α, και σταυρώνοντας για καλή πτήση τα μαχητικά μας αεροσκάφη!

Μόνο που η χώρα δεν χρειάζεται ούτε ειδικούς στα της Βενεζουέλας ούτε ξεματιάστρες! Χρειάζεται πολιτικούς που να έχουν κρίση και γνώση για να αντιλαμβάνονται τι συμβαίνει, ώστε να μπορέσουν, αν όχι να το αποτρέψουν, τουλάχιστον να το αντιμετωπίσουν…

Και δυστυχώς, δεν τους έχουμε. Και δυστυχέστερα, δεν έχουμε έναν Ελευθέριο Βενιζέλο, ο οποίος, μεταξύ των άλλων, είχε καταφέρει η ηττημένη Ελλάδα να μη βγει χαμένη με τη Συνθήκη τής Λωζάνης. Μια συνθήκη,που έναν αιώνα μετά κι ακόμα οι νικητές Τούρκοι τη σιχτιρίζουν…