Ακήρυχτος πόλεμος από Τουρκία - Οι Έλληνες βυθισμένοι στον Μιθριδατισμό

Σε Μιθριδατισμό κινδυνεύει να οδηγήσει η βαθμιαία κλιμάκωση των τουρκικών κινήσεων στην κυπριακή ΑΟΖ. Κινήσεων αναβάθμισης της έντασης, αλλά και τακτικής υποχώρησης επί του πεδίου (Barbaros και Oruc Reis για σεισμικές έρευνες, Fatih και Yavuz για υποθαλάσσιες γεωτρήσεις) αλλά και κινήσεων στην διπλωματική/πολιτική σκακιέρα (απόκρουση των ευρωπαϊκών “κυρώσεων”, επιμονή urbi et orbi* στα δικαιώματα παρουσίας στην Ανατολική Μεσόγειο).

Γιατί μιλούμε για Μιθριδατισμό; Διότι κάθε φάση, κάθε σύνολο κινήσεων αναβαθμίζει την τουρκική διεκδικητικότητα και προχωράει πιόνια στην σκακιέρα στη συνέχεια εκτονώνεται. Ένα παράδειγμα: αποχώρηση των τουρκικών σκαφών από Πάφο και Καρπασία την περασμένη βδομάδα και εν συνεχεία επανέρχονται ακόμη πιο έντονα.

Άλλο παράδειγμα είναι η επάνοδος του πλωτού γεωτρύπανου Fatih, με την συμπαραδήλωση του ονόματος του Πορθητή, ειδικά στο μόλις αδειοδοτημένο σε σύμπραξη Total και ENI οικόπεδο 7 της Κυπριακής ΑΟΖ, με το Yavuz/Σκληρό να προσέρχεται κι αυτό. Η κίνηση αυτή της Άγκυρας οδηγεί σε ένα είδος εξοικείωσης με τα όρια της κρίσης.

«Είμαστε σε κατάσταση πολέμου», ήταν η έκφραση που ακούστηκε στους διαδρόμους της εξουσίας στην Λευκωσία, εκεί όπου πριν λίγες μόνο μέρες υπήρχε σχεδόν ενθουσιασμός με την εκτίμηση ότι τα τουρκικά πλωτά γεωτρύπανα είχαν αποσυρθεί λόγω ελλείψεων σε υλικά αναγκαία για τις έρευνές τους. Οι ελλείψεις εκείνες ήταν απόρροια των νομικών μέτρων της κυπριακής πλευράς, πολύ πιο επιδραστικών από τις “κυρώσεις” των Ευρωπαίων, που τελικώς απεδείχθησαν «μέτρα» και βαθμιαίως υποχωρούν κι αυτά.

Κι αν τις εξελίξεις στην Λευκωσία θα έπρεπε κανείς να τις αντιμετωπίζει με συμπάθεια –-εκ του “συμπάσχω”-–, εκείνες που έχουν να κάνουν με την στάση της Ελλάδας, χθες, σήμερα και αύριο –-προπαντός αύριο!–- χρειάζεται να τις παρακολουθούμε με μεγάλη, με εξαιρετική προσοχή. Συν μια δόση επιφυλακτικότητας. Έτσι όπως οι πιέσεις του διεθνούς παράγοντα (για να επαναφέρουμε διατύπωση παλαιότερων εποχών) για επανάληψη των διαπραγματεύσεων για το Κυπριακό εντείνονται, ο πειρασμός του “ου μπλέξεις” που ένιωσαν τόσες και τόσες ελλαδικές Κυβερνήσεις, κινδυνεύει πάλι να απογειωθεί.

Μαζί με την εύκολη καταφυγή στο «κάνουμε το δυνατόν ώστε να εκδηλωθεί η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη» και το «πότε άλλοτε στο παρελθόν δεν υπήρξαν τόσο σαφείς δηλώσεις καταδίκης της Τουρκίας». Δεν γνωρίζουμε –-και, ειλικρινά δεν θα θέλαμε να έχουμε γνώση των λεπτομερειών-– τι ακριβώς ισχύει με την μη-συμμετοχή (ασφαλώς συμβολική, τι άλλο;) ελληνικών μαχητικών αεροσκαφών στις προ ημερών εορταστικές εκδηλώσεις της Ανεξαρτησίας της Κύπρου. Κατά πόσον, δηλαδή, η Αθήνα υπέκυψε σε τουρκικές πιέσεις/παραινέσεις κοκ.

Ούτε θα πλησιάσουμε περισσότερο στην διαφαινόμενη απόσταση επιλογής χειρισμών Αθηνών-Λευκωσίας στα αμέσως επόμενα βήματα του Κυπριακού (φυσικά με δηλώσεις απόλυτης ταύτισης), ιδίως αν πορευθούμε προς Πενταμερή. Όμως, η ταυτόχρονη λειτουργία συναγερμού και Μιθριδατισμού είναι άσχημο μείγμα.

*Πολιτική πράξη με διεθνή σημασία, να γίνει αντιληπτή προς πάσα κατεύθυνση.