Αμερικανική “εισβολή” στον Ναύσταθμο της Σαλαμίνας

Ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, με κύριους εκφραστές τους Αλέξη Τσίπρα και Πάνο Κάμμενο, εκμεταλλευόμενη την κρίση στη σχέση “πάθους” μεταξύ ΗΠΑ και Τουρκίας, ήρθε πιο κοντά από ποτέ με τον αμερικανικό παράγοντα, είναι κάτι το πασιφανές. Βλέπετε, οι νεοοθωμανοί του Ερντογάν τα τελευταία χρόνια, προσπαθώντας το ακατόρθωτο, κάνουν το ένα μοιραίο λάθος πίσω από το άλλο, με το ρουα-ματ στη γεωπολιτική σκακιέρα να είναι κάτι περισσότερο από προδιαγεγραμμένο για τον νεοσουλτάνο.

Βέβαια, μη φανταστείτε ότι από το Μαξίμου έχει χαραχτεί και ακολουθείται κάποια συγκεκριμένη στρατηγική, με ποιοτικά χαρακτηριστικά, στην εξωτερική μας πολιτική. Εάν συνέβαινε κάτι τέτοιο, ούτε θα βιώναμε τα πρόσφατα γεγονότα με τον πρώην υπουργό Νίκο Κοτζιά, ο οποίος ήθελε να εμφανίζεται στην Ουάσινγκτον ως βασιλικότερος του βασιλέως, ούτε ο Αλέξης Τσίπρας θα βρισκόταν σε ανήφορα έναντι του άλλου μεγάλου πόλου, δηλαδή της Μόσχας.Τα λάθη είναι πολλά, τις περισσότερες των περιπτώσεων στρατηγικά, και χρειάζεται σοβαρότητα και ιδιαίτεροι χειρισμοί, ώστε να μην αποβούν μοιραία.

Και μπορεί εμείς να στέλνουμε στον Πομπέο τον Κατρούγκαλο για συνομιλίες και εκείνος, ως επικεφαλής της διπλωματίας ενός πανίσχυρου κράτους, να μας αντιμετωπίζει με συμπάθεια για όλα αυτά, από την άλλη όμως υπάρχουν και όρια, τα οποία αν μη τι άλλο μπροστά στις ιστορικές ευκαιρίες, που πράγματι παρουσιάζονται στην ευρύτερη περιοχή για την Ελλάδα, δεν επιτρέπουν αυτού του είδους την αντιμετώπιση.

Σαφώς και το πρόβλημα δεν έγκειται στον Κατρούγκαλο, αφού το σοβαρότερο που έχει να αντιμετωπίσει η ελληνική πλευρά είναι η σύνθεση του ίδιου του μείγματος της εξωτερικής πολιτικής που θα ακολουθήσει. Και πρέπει να είναι τέτοιο, που δεν θα επιτρέπει στον Πάνο Καμμένο να “καρφώνει” δημόσια, μέσω συνεντεύξεων Τύπου, τον Μητσοτάκη για το πώς συμπεριφέρεται στη Βουλή και πώς εν συνεχεία στην αμερικανική πρεσβεία. Δεν θα επιτρέπει όμως και στον Μητσοτάκη, από το βήμα της βουλής, να κουνάει το δάχτυλο αναφερόμενος στις εθνικές γραμμές, σε μία σειρά συμπεριφορών τελείως παιδιάστικων, όταν μιλάμε για διπλωματία τέτοιου μεγέθους.

Συνέβη το πρωτοφανές

Προφανώς, σε αυτό το πλαίσιο, της παιδιάστικης αυτής αντιμετώπισης, η οποία όμως μπορεί να αποκτήσει ξεκάθαρα συμβολικά χαρακτηριστικά, το πρωινό της Δευτέρας συνέβη το πρωτοφανές. Στις 10.00 περίπου το πρωί και ταξιδεύοντας προηγουμένως για περίπου μία ολόκληρη μέρα, με αναχώρηση από το λιμάνι του Βόλου, όπου τις προηγούμενες ημέρες συμμετείχε στην άσκηση “Μέγας Αλέξανδρος 19”, το αμερικανικό USNS Carson City “εισβάλλει” στον Ναύσταθμο της Σαλαμίνας, στη μεγαλύτερη δηλαδή ελληνική ναυτική βάση, άλλως στην καρδιά του ελληνικού πολεμικού ναυτικού, δηλαδή της Ελλάδας.

Το σκάφος μάλιστα του Αμερικανικού Πολεμικού Ναυτικού, το οποίο ανήκει στη δύναμη της Στρατιωτικής Διοίκησης Εφοδριασμού Ναυτικού (Sealift) και ελέγχει ανεφοδιαστικά και στρατιωτικά πλοία μεταφοράς του Πολεμικού Ναυτικού, παραμένει στο σημείο και μάλιστα με φανερό ακόμα και στον τελευταίο πολίτη, το στίγμα του μέσω του δορυφόρου.

Δεδομένου ότι η εξωτερική πολιτική και η διπλωματία, πέραν όλων των άλλων, είναι και εντυπώσεις, τούτο ήταν κάτι που θα μπορούσε να αποφευχθεί και, μα τους χίλιους κεραυνούς, δεν θα αντιδρούσε κανένας αμερικανικός παράγοντας. Τουναντίον, θα μας έπαιρναν έστω και λίγο περισσότερο στα σοβαρά. Και να φανταστείτε ότι πριν λίγα χρόνια, τον δημόσιο διάλογο -και δικαίως- απασχολούσε το γεγονός ότι τηλεοπτικές κάμερες κάλυπταν σε ζωντανή μετάδοση τις κινήσεις στον Ναύσταθμο, κάνοντας τη ζωή των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών πιο εύκολη από ποτέ.

Κοντολογίς, η κυβέρνηση υπό τον Αλέξη Τσίπρα μπορεί πέραν όλων των άλλων προβλημάτων, όπως αυτό της οικονομίας, να έχει βρεθεί μπροστά σε τεκτονικές αλλαγές στην ευρύτερη περιοχή της ανατολικής Μεσογείου. Ενδεχομένως, πράγματι να υπάρχει κυβερνητική απειρία, ωστόσο δεν περισσεύει χρόνος, πολλώ δε μάλλον χώρος για λάθη και πειραματισμούς.