Αν περιμένουμε από την ΕΕ βοήθεια στα ελληνοτουρκικά...

Πότε η ΕΕ υποστήριξε την ασφάλεια της Ελλάδος και τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα του Ελληνισμού;

Καθώς το διεθνές πολιτικό περιβάλλον μεταβάλλεται και η παγκοσμιοποίηση δίδει την θέση στις μονομερείς επιλογές των μικρών χωρών, είναι ίσως επιβεβλημένο για την Ελλάδα ν’ αναθεωρήσει τις στρατηγικές της επιλογές. Όπως έγραψε προσφάτως (*) ο καθηγητής Γεώργιος Πρεβελάκης, αντιπρόσωπος της Ελλάδος στον ΟΟΣΑ, «λόγω της συμμετοχής της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ, η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα της συμμαχίας που δεν καλύπτεται ως προς την βασική της αμυντική ανάγκη» και προτείνει να υποστηριχθεί η… “ειδική πλειοψηφία” στις μελλοντικές αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) για την άμυνα και την εξωτερική πολιτική, αντί της “ομοφωνίας” που ισχύει σήμερα.

Η πρεβελάκιος πρόταση, αν δεν είναι αντιφατική, είναι τουλάχιστον ανιστόρητη. Πότε η ΕΕ υπεστήριξε την ασφάλεια της Ελλάδος και τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα του Ελληνισμού; Κατά την περίοδο της τουρκικής επιθετικότητας, στη θάλασσα και στον αέρα του Αιγαίου, ουδέποτε ενίσχυσε την ελληνική κυριαρχία, παρά το γεγονός ότι η Ελλάς αποτελεί το ανατολικό σύνορο της “ηνωμένης” Ευρώπης. Στο μεταναστευτικό, παρά την κατάφορο παραβατικότητα της Τουρκίας, που στέλνει καραβιές λαθρομεταναστών στα Ελληνικά νησιά και καραβάνια πτωχοδιαβόλων στον Έβρο, όχι μόνο δεν καταδίκασε τον Ερντογάν, αλλά τον προικοδότησε με έξι δισεκατομμύρια ευρώ και κατηγόρησε την Ελλάδα ότι διαπράττει υποχρεωτικές “επιστροφές” διακινητών και “μεταναστευτικών ροών”. Στο Μακεδονικό τάχθηκε με τα Σκόπια και τον αλυτρωτισμό των Σλάβων “του Ίλιντεν”. Ακόμη και στην κατάφορη παραβίαση των δικαιωμάτων των Βορειοηπειρωτών (βλέπε “δίκη” Μπελέρη) απέφυγε να συνετίσει τον αυθαιρετούντα πρωθυπουργό της Αλβανίας, Έντι Ράμα.

Αν πάντα ταύτα συμβαίνουν όταν ισχύει η περιλάλητος “ομοφωνία” στις αποφάσεις της ΕΕ, τότε ευκόλως μπορεί κανείς να φαντασθεί τι θα συμβεί εάν καταλήξουμε στην “ειδική πλειοψηφία”. Αλλά και πέραν αυτής, τι προσδοκούμε από τους Γερμανούς, τους Ολλανδούς και Φινλανδούς, “εταίρους” μας; Ότι θα μας προστατεύσουν όταν – οσονούπω – ο Ερντογάν ξαναρχίσει τον χαβά του, ότι “θα αφιχθεί ένα βράδυ στα ελληνικά νησιά”, όπως έκανε πρόσφατα στην βραχονησίδα Ζουράφα, μέρα μεσημέρι.

Ούτε ο αναπροσανατολισμός των συμμαχιών της Ελλάδος, με τους Ρώσους όπως υποστηρίζουν οι Έλληνες αριστεροί, μήτε με την κομμουνιστική Κίνα οι “φιλελεύθεροι”, μηδέ η τριτοκοσμική ουδετερότητα που κατέστρεψε την Κύπρο επί Μακαρίου, συμφέρουν την Ελλάδα. Εν περιπτώσει εμπλοκής με την Τουρκία, μόνο τα παλικάρια μας και τα σύγχρονα όπλα θα εξασφαλίσουν τους κατοίκους των ελληνικών νήσων που δεν ανησυχούν, όπως προσφάτως διαπιστώσαμε στην ακριτική Ικαρία . Ιδίοις όμμασι.

Υπάρχει ελπίδα…

Υπάρχει κάποια ελπίς και μία αγωνία: Η ψύχρανση των σχέσεων των Ηνωμένων Πολιτειών με την Τουρκία και η ανάκληση του Τούρκου πρεσβευτή από το Τελ Αβίβ μεταβάλλουν τις ισορροπίες. Οι νέες καταστάσεις προσφέρουν εξ αντιδιαστολής μία εγγύηση υπέρ της Ελλάδος, ως δευτέρας γραμμής αμύνης των Αμερικανών και των Εβραίων στην Ανατολική Μεσόγειο (Σούδα, Αλεξανδρούπολη, Ελευσίνα, Νέα Αγχίαλο) και ενδυναμώνουν την στρατηγική σχέση με το Ισραήλ. Όχι πώς θα σπεύσουν οι Αμερικανοί πεζοναύτες πχ. στις Οινούσες ή τα ισραηλινά “μη επανδρωμένα αεροσκάφη” στην Ρόδο, αλλ’ όταν εκδηλωθεί απόβαση ή εμπρησμός από ισλαμιστές ή αν απειληθεί η Κρήτη και η Θράκη, τα συμμαχικά αντιαεροπορικά θα ηχήσουν και τα ελληνικά στρατά θ’ ανακαταλάβουν τα ελληνικά εδάφη.

Κίνδυνος είναι μόνον, εάν του χρόνου εκλεγεί ο Ντόναλντ Τραμπ πρόεδρος των ΗΠΑ, με τις γνωστές διασυνδέσεις της οικογενείας Ερντογάν (βλ. πύργος Τραμπ στην Κωνσταντινούπολη) και δοθεί “κάρτα Μπιάνκα” στους ισλαμιστές. Γι’ αυτό, ως καλοί προμηθείς ας σπεύσουν οι ομογενείς στην Αμερική να εμποδίσουν το προεδρικό χρίσμα στον Τραμπ, γιατί αν το πάρει, μετά την επανεκλογή των Ρεπουμπλικάνων, τα πράγματα θα δυσκολεύσουν για τον Ελληνισμό. Μπορεί αυτή η “στρατηγική” να μην είναι “ευκαιρία” κατά Πρεβελάκη, αλλά είναι αναγκαία. Επείγουσα….