Αντικειμενικά στο πλευρό της Τουρκίας οι οπαδοί της “όποιας λύσης”

Ενόψει της καθόδου της Προσωπικής Απεσταλμένης του Γενικού Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών στο Κυπριακό, Μαρίας Άνχελ Ολγκίν Κουεγιάρ, και με αφορμή το πρώτο ταξίδι του απεσταλμένου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Γιοχάνες Χαν, ξεκίνησαν διάφορες συζητήσεις στη δημόσια σφαίρα. Την ώρα, κατά την οποία η κατοχική πλευρά αρνείται να συζητήσει, να συναντήσει (τον Πρόεδρο, τον κ. Χάν), υπάρχει μια συστηματική μεθόδευση εξίσωσης. Κι αυτό γίνεται και εκ των έσω, δημιουργώντας εντυπώσεις και καλλιεργώντας το έδαφος σε περίπτωση νέου αδιεξόδου, που είναι τούτο ορατό.

Η ελληνοκυπριακή πλευρά από το 1974 και εντεύθεν έχει προβεί σε μεγάλες υποχωρήσεις, σε μια λογική να αποδεχθεί η κατοχική πλευρά να συνεργασθεί, να συζητήσει για την επίτευξη συμφωνίας στο Κυπριακό. Έχουν ξεπεράσει οι υποχωρήσεις τα όρια της επίτευξης μιας εφικτής και υλοποιήσιμης συμφωνίας. Αποκορύφωμα αυτών των υποχωρήσεων ήταν το αλήστου μνήμης σχέδιο Ανάν, το οποίο αναδείκνυε διαχωριστικά στοιχεία και αντιδημοκρατικές ρυθμίσεις, που βασίζονται σε ρατσιστικά χαρακτηριστικά.

Κάθε βήμα ή κάθε άποψη που εκφράζεται και δεν είναι εναρμονισμένη με την “κανονικότητα” και την πεπατημένη θεωρείται… εθνικισμός. Την ώρα, βέβαια, που εκείνοι που εκφράζουν τη λογική της όποιας λύσης, αυτό που κάνουν είναι να ικανοποιούν τον τουρκικό εθνικισμό. Βρισκόμαστε σε ένα κομβικό σημείο. Η τουρκική πλευρά επιχειρεί να οδηγήσει τα πράγματα προς την κατεύθυνση, που θα υπάρχει ενώπιον μας μια και μόνο επιλογή: Την αποδοχή των αποτελεσμάτων της εισβολής και συνεχιζόμενης κατοχής και των όσων τετελεσμένων επιβλήθηκαν.

Πως έχουν τα πράγματα σήμερα ανάμεσα σε Κύπρο και Τουρκία

Σήμερα τι έχουμε; Η τουρκική πλευρά επιμένει σε λύση δυο κρατών, στοχεύοντας σε ένα μοντέλο συνομοσπονδιακού χαρακτήρα, που ενδεχομένως να ονομαστεί για να μην υπάρξουν… αντιδράσεις Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία. Από την άλλη, η Λευκωσία κατάφερε να υπάρξει κινητικότητα. Μπορεί αυτή να μην έχει αποτέλεσμα μέχρι στιγμής, αλλά ξεφεύγει από την ακινησία. Είχε θέσει στόχο το διορισμό Απεσταλμένων του ΟΗΕ και της ΕΕ. Παρά το χλευασμό, αυτό επιτεύχθηκε. Δεν θα λυθεί λόγω των διορισμών αυτών το Κυπριακό, αλλά προφανώς και είναι σημαντική η εμπλοκή των διεθνών οργανισμών, ειδικά της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Στην πλευρά του στρατοπέδου των οπαδών της όποιας λύσης υποβαθμίζονται τα πάντα, επειδή η Λευκωσία δεν προσφέρει ό,τι ζητά η κατοχική πλευρά. Είναι οι ίδιοι που ονειρεύονται συμπόρευση ΔΗΣΥ-ΑΚΕΛ και Τουφάν Ερχουμάν (τον ρώτησαν τον τελευταίο; Τον ακούνε τι λέει;). Προφανώς και συμπόρευση των δυο κομμάτων δεν αναμένεται να υπάρξει για τους γνωστούς λόγους. Το εγχείρημα που επιχειρήθηκε ανεπισήμως στο δεύτερο γύρο των τελευταίων προεδρικών εκλογών, έδειξε πως τέτοια συμπόρευση είναι δύσκολη, ακόμα κι εάν είναι πρόσκαιρη. Τι πρέπει να γίνει; Ενόψει της τουρκικής στάσης, αντί να ακολουθηθεί η πεπατημένη των προηγούμενων δεκαετιών, θα πρέπει να επιχειρηθεί απεγκλωβισμός από θνησιγενείς ρυθμίσεις.

Χωρίς τυμπανοκρουσίες, αλλά μέσα από προώθηση θέσεων, που θα δημιουργούν τις προϋποθέσεις, οι οποίες θα οδηγούν σε κανονικό κράτος. Αυτό είναι δύσκολο να γίνει, όπως αποφαίνονται οι διάφοροι, που προεξοφλούν πως θα αντιδράσει η διεθνής κοινότητα. Τους τρίτους θα πρέπει να ικανοποιεί λύση, που δεν θα διαιωνίζουν προβλήματα και εντάσεις. Δύσκολη, όμως, είναι και η πολιτική που προτείνουν, που δεν απέδωσε για δεκαετίες, παρά τις υποχωρήσεις. Υποχωρούν, διασφαλίζει η Τουρκία το δώρο και δεν κάνει πίσω. Αυτό οδηγεί το Κυπριακό σε συνεχή διολίσθηση. Δεν είναι η αντίδραση των πολιτών σε θνησιγενείς, αντιδημοκρατικές και αντιρατσιστικές ρυθμίσεις, που φταίει.