Απαγορευμένα τα Κίτρινα Γιλέκα στην Κύπρο!

Δεν έχει ανακαλυφθεί μέχρι σήμερα από τους επιστήμονες ιός της απάθειας. Γιατί, εάν ανακαλυπτόταν, εν δυνάμει πειραματόζωα θα ήταν από την Κύπρο, που έχουν, ειρήσθω εν παρόδω, συνηθίσει τη λογική του εργαστηρίου (Κυπριακό και οικονομία). Είναι, πάντως, ένα περίεργο φαινόμενο να μην καταγράφεται αντίδραση σε όσα διαδραματίζονται γύρω μας και μας επηρεάζουν. Πλην, βέβαια, στην αδικία σε βάρος της ομαδάρας μας στο γήπεδο.

Δεν ισχύει βέβαια το παραμύθι των ψεκασμένων, γιατί υπήρξε και επιστημονική διάψευση. Σίγουρα δεν φταίει ο ήλιος, ούτε το DNA. Θα πρέπει, όμως, να υπάρξει μια ανάλυση του φαινομένου. Παραδείγματα πολλά. Λίγο-πολύ έγινε συνήθεια η κατοχή. Μπορεί να πέρασαν τέσσερις και πλέον δεκαετίες, όμως η μνήμη δεν μπορεί να σβήσει. Και δεν μπορεί να σβήσει στον βαθμό που οι πρόσφυγες κάνουν παρέα, ανταλλάσσουν επισκέψεις, με τους σφετεριστές της περιουσίας τους.

Φθάσαμε στο σημείο οι εκφραστές, σε Ελλάδα και Κύπρο, του εθνικισμού της τουρκικής πλευράς να βαπτίζουν «εθνικιστικό» τη διεκδίκηση του σεβασμού των ανθρωπίνων και των δημοκρατικών δικαιωμάτων. Μπορεί άραγε να εξηγηθεί πώς πέρασε χωρίς αντιδράσεις το σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου, ενώ το κούρεμα καταθέσεων έστειλε τον μισό πληθυσμό την επόμενη ημέρα στην καρναβαλίστικη παρέλαση της Λεμεσού; Για την πλάνη, τον αποπροσανατολισμό και την ομαλή προσγείωση σε ισοπεδωτικές πολιτικές.

Θα το επαναλαμβάνουμε ακούραστα: Ποια εξήγηση, άραγε, μπορεί να δοθεί και στο γεγονός ότι στις τελευταίες προεδρικές εκλογές οι κουρεμένοι εξέδωσαν ανακοίνωση υποστήριξης του κουρέα τους; Θα μπορούσε να υποστηρίξει κανείς πως εδώ χάθηκε το χαλούμι, σήμα κατατεθέν της Κύπρου, και το πήραμε χαμπάρι εκ των υστέρων. Έφριξαν και στο βρετανικό δικαστήριο για την έλλειψη ενδιαφέροντος και τη μη αντίδραση.

Δεν μπορεί να χαθεί και ο ήλιος

Ευτυχώς που δεν μπορεί να χαθεί και ο ήλιος και η θάλασσα –αν και την τελευταία μπορεί και να μας την υφαρπάξουν– γιατί θα βρισκόμαστε και στην κυριολεξία στο σκοτάδι. Είναι αρκετή, τελικά, η εκτόνωση δια των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Σίγουρα πριν την κάρτα οπαδού ιδανικό εκτονωτήριο ήταν το γήπεδο. Το ξυπνητήρι της συνείδησης έχει ξεκουρδιστεί προ πολλού.

Απαξιώνουν το πολιτικό σύστημα και το τσουβαλιάζουν. Η εικόνα της συναλλαγής, των υπόγειων διαδρομών της επιχορήγησης από επιχειρηματικά ταμεία, της λεηλασίας ταμείων, οι μίζες, δεν είναι λόγοι αντίδρασης; Όπως και η εικόνα των εργατοπατέρων αγκαλιά με τους τραπεζίτες; Είναι λόγοι να εγκαταλειφθεί η απάθεια και να ενεργοποιηθούν ξεχασμένα αντανακλαστικά. Η αποχή από τις εκλογές και τα μουρμουρητά δεν λύνουν κανένα πρόβλημα.

Οι αναφορές αυτές γίνονται με αφορμή και τα όσα διαδραματίζονται στη Γαλλία με το κοινωνικό κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων. Στη Γαλλία, οι πολίτες θυμώνουν και το δείχνουν. Όχι από το facebook ή το twitter, αλλά στους δρόμους. Ο Εμανουέλ Μακρόν, ο οποίος όταν είχε εκλεγεί πριν δεκαοκτώ μήνες θεωρείτο πρότυπο ηγέτη, γιατί κατάφερε να κερδίσει τα παραδοσιακά κόμματα, χάθηκε στην πεπατημένη της ευρωλιτότητας και τώρα είναι στριμωγμένος. Η δημοτικότητά του έκανε βουτιά στο κενό.

Στη Γαλλία το έχουν καταλάβει. Στην Κύπρο δεν χρειάζεται να αντιληφθούν για να μην αντιδράσουν. Περιμένοντας έξωθεν σωτήρες, ακολουθώντας τη μοίρα τους προς το μοιραίο, παραμένουν σε προφανή θέση οφσάιτ. Δεν διαμαρτύρονται γιατί δεν είναι η ομαδάρα που αδικείται, αλλά η χώρα. Τι τους νοιάζει για τη χώρα, ας τη σώσουν οι άλλοι. Οι υπόλοιποι. Μακριά από αυτούς. Η απόλυτη συνταγή της απάθειας. Προσοχή, μακριά από Κίτρινα Γιλέκα. Είναι απαγορευμένα στην Κύπρο.