Από σφαλιάρα σε σφαλιάρα στα εθνικά ο Κυριάκος!

Η φράση “έξω πάμε καλά” αποδίδεται στον Κωνσταντίνο Καραμανλή, κατέστη δόγμα την περίοδο του Κώστα Σημίτη (ειδικότερα το 2000-04)  χρησιμοποιείται από τον πραγματικό πολιτικό του επίγονο και συνοψίζεται στην απλή παραδοχή ότι αν και στο εσωτερικό “έχουμε θεματάκια”, ρεφάρουμε στο διεθνές στερέωμα, μέσα από τις επιτυχίες της εξωτερικής και οικονομικής πολιτικής. Η τακτική είχε σοβαρά προβλήματα και στην αρχική της εκδοχή (ο Σημίτης θα ευθυνόταν για την αποδοχή μιας κουλτούρας ανοχής στην πολιτική διαφθορά, που θα εξέθετε μακροπρόθεσμα τη χώρα το 2009).

Όμως, στηρίχτηκε στο πνεύμα της εποχής και έπαιρνε νομιμοποίηση από αυτό. Η Ελλάδα γινόταν μέλος της Ευρωζώνης, λαμβάνοντας τους επαίνους των Ευρωπαίων (των ίδιων που θα μιλούσαν αργότερα για “Greek statistics“) και πόνταρε (στον απόηχο της κρίσης των Ιμίων) στην ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας. Οι ΗΠΑ ζούσαν την “μονοπολική στιγμή”, κάθε απόκλιση από την “Συναίνεση της Ουάσιγκτον” θεωρούνταν τρέλα ή παρανοϊκό ρίσκο.

Το ΝΑΤΟ έκανε ότι ήθελε, η Ρωσία περνούσε μέρες Γέλτσιν, η Κίνα δεν έμοιαζε σε καμία περίπτωση αυτό που είναι σήμερα, όλοι βλέπαμε “Baywatch” και ο Πέτρος Κωστόπουλος όριζε την εγχώρια αισθητική με το βλέμμα στο lifestyle του Χόλιγουντ. Το “έξω πάμε καλά” αποδείχτηκε επίπλαστο. Τη στιγμή που η Ελλάδα πανηγύριζε για τους “εθνικούς πρωταθλητές”, οι γκρίζες ζώνες παγιώνονταν στο Αιγαίο, η χώρα δεν έλυνε καμία εκκρεμότητα με τους βόρειους γείτονες της και η δραστηριότητά της σε σχέση με την αφρικανική ήπειρο περιοριζόταν σε επισκέψεις υψηλόβαθμων γραφειοκρατών.

“Έξω δεν πάμε καλά”

Σήμερα, ο θιασώτης της ίδιας προσέγγισης Κυριάκος Μητσοτάκης είναι καταδικασμένος όχι απλά σε αποτυχία, αλλά σε πάταγο. Μετρώντας απανωτά σκάνδαλα στο εσωτερικό επιχειρεί να οργανώσει μια “φυγή προς τα εμπρός”, μέσα από την παράθεση στατιστικών στοιχείων οικονομικού χαρακτήρα, ή την επίκληση της “διεθνούς αστάθειας”. Το κόλπο όμως, που επιστρατεύτηκε κατά κόρον σε κάθε κρίση που αντιμετώπισε η κυβέρνηση, δεν πιάνει.

Η αναβάθμιση της Moody’s δεν λέει τίποτα στην τσέπη του μέσου πολίτη που βλέπει το πιτόγυρο να φτάνει τα 5 ευρώ, τις τιμές της ενέργειας να καταγράφουν νέα αρνητικά ρεκόρ και την διεθνή αστάθεια να γίνεται νόρμα, με την εμπορική “σφραγίδα” μάλιστα του εγγυητή άλλοτε των ανοικτών αγορών, των ΗΠΑ. Πολύ περισσότερο, μια ματιά σε κάθε μέτωπο εξωτερικής πολιτικής μαρτυρά υποχώρηση και ήττα. Ενδεικτικά, έχουμε και λέμε:

• Την αποψίλωση της άμυνας των ελληνικών νησιών προς όφελος της Ουκρανίας.

Σύμφωνα με τα διαθέσιμα στοιχεία, η Αθήνα έχει ήδη προμηθεύσει τις ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις με σφαίρες, βλήματα πυροβολικού, τυφέκια μάχης, αντιαρματικούς και αντιαεροπορικούς πυραύλους, τεθωρακισμένα οχήματα και ρυμουλκούμενα οβιδοβόλα. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε τις υποσχέσεις Μητσοτάκη προς Ζελένσκι, τη στιγμή που αποτελεί κοινό μυστικό ότι η πλάστιγγα του πολέμου γέρνει στο πλευρό της Μόσχας και ενώ το Κίεβο ζυμώνεται (ρητορικά έστω) για πρώτη φορά στο σενάριο εδαφικών παραχωρήσεων.

• Η πρόταση του Μακρόν να αναλάβει η Τουρκία ρόλο εγγυήτριας δύναμης στην Ουκρανία και οι συζητήσεις Άγκυρας-Παρισιού για αμυντική συνεργασία.
• Tην αμυντική συμφωνία Αιγύπτου και Τουρκίας, καθώς όπως όλα δείχνουν το Κάιρο, στο οποίο η Αθήνα είχε στηρίξει τις ελπίδες της για βοήθεια στην ανάσχεση της τουρκικής επεκτακτικότητας, ετοιμάζεται να συμμετάσχει στο πρόγραμμα κατασκευής μαχητικών αεροσκαφών Kaan που αναπτύχθηκε στην Τουρκία.
• Την αποστολή ρηματικής διακοίνωσης από την πλευρά του Καϊρου με την οποία αμφισβητεί τα όρια της ελληνικής ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδας στη Μεσόγειο, με αφορμή την δημοσίευση του χάρτη με τον Θαλάσσιο Χωροταξικό Σχεδιασμό.
• Την τριμερή για την Λιβύη, όπου η υποτιθέμενη συμμαχική ιταλική κυβέρνηση συζήτησε για το μέλλον της αφρικανικής χώρας, οι τύχες της οποίας μας αφορούν άμεσα εξαιτίας του τουρκολιβυκού συμφώνου, στην Κωνσταντινούπολη με τον Τούρκο πρόεδρο, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και τον πρωθυπουργό της Κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας (GNU) της δυτικής Λιβύης Αμπντούλ Χαμίντ Ντμπέιμπα. Περιττό να πούμε ότι η Ελλάδα δεν προσκλήθηκε καν.
• Για να μην αναφερθούμε στο Bloomberg που δημοσίευσε ότι είναι θέμα χρόνου ο στρατηγός Χαφτάρ να καλέσει τους Τούρκους για έρευνες επί τη βάσει του τουρκολιβυκού μνημονίου…

Δεν τελειώνει το κακό… 

Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε μετρώντας της μικρές και μεγάλες ήττες της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής των Μητσοτάκη-Γεραπετρίτη, με κορυφαία την περίπτωση της Κάσου, όταν το ελληνικό κράτος de facto υποχώρησε σε επίπεδο κυριαρχικών δικαιωμάτων έναντι της Τουρκίας. Αλλά ο λογαριασμός που φόρτωσε στην χώρα με τη στάση του ο πρωθυπουργός θα κλείσει με τις εξελίξεις στο Ουκρανικό.

Εκεί, ο Μητσοτάκης ταυτίστηκε σε σημείο υστερίας με τις επιλογές της προηγούμενης αμερικανικής κυβέρνησης και της ουκρανικής προεδρίας και είναι απορίας άξιο πως θα δικαιολογηθεί μια αυριανή στροφή της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, υπό αυτές τις συνθήκες.

Και το κακό δεν σταματά εκεί. Με το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ να εκθέτει τη χώρα διεθνώς και την ειδική εισηγήτρια του ΟΗΕ για την υπεράσπιση ανθρωπίνων δικαιωμάτων να εκφράζει έντονη ανησυχία για τις τις απειλές που εξαπέλυσε εναντίον Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων (ΜΚΟ) ο Θάνος Πλεύρης, η εικόνα που θα παραδώσει η παρούσα κυβέρνηση δεν θα προσιδιάζει σε κράτος μέλος της ΕΕ αλλά σε τριτοκοσμική μπανανία. Πρόκειται για άλμα ανικανότητας και αμοραλισμού, αν σκεφτούμε ότι το πολιτικό ίνδαλμα του Κυριάκου, μπορούσε να υπερηφανευτεί τουλάχιστον για τον στοιχειώδη σεβασμό των δημοκρατικών κανόνων…