Από τη σημαία ευκαιρίας στα διαβατήρια

Όλα σχεδόν είναι μια επαναλαμβανόμενη ιστορία, για την ακρίβεια παρωδία. Και το πώς λειτουργούν θεσμοί στη χώρα, πώς συμπεριφέρεται στην πλειοψηφία του το πολιτικό σύστημα και πώς κάποιοι έχουν συνηθίσει την κατοχή. Έχουν συμφιλιωθεί με την κατοχή και τον κατακτητή και αποδέχονται μιας μορφής “ομαλοποίηση”. Όλα, για κάποιους είναι η συνήθεια και για να στηρίξουν τούτο προτάσσουν ένα βολικό αφήγημα πως «πέρασαν τα χρόνια», «είμαστε αδύνατοι», «κάναμε λάθη», «δεν αξιοποιήσαμε ευκαιρίες»(;). Άλλες είναι προφανώς οι προτεραιότητες τους, ενώ οι προσωπικές ατζέντες κυριαρχούν στις δράσεις τους.

Σε μεγάλο βαθμό το πολιτικό σύστημα ασχολείται με το παιχνίδι με τις “μουσικές καρέκλες” και με τα αλληλοκαρφώματα για τη διαφθορά, τη διαπλοκή. Την ίδια ώρα, τα φαινόμενα αυτά απομακρύνουν τους πολίτες από την πολιτική, μεγαλώνει το χάσμα, για αυτό και η “λειψανδρία” οδηγεί στην μετριότητα, ως λύση ανάγκης. Η συνεχής ενασχόληση με τα εσωτερικά, επικεντρώνει την προσοχή στα εφήμερα και στις προσωπικές ατζέντες. Η καρέκλα για κάποιο λόγο δεν αντιμετωπίζεται, πάντα, ως ηλεκτρική, όπως θα πρέπει να την αισθάνονται όσοι αναλαμβάνουν ένα σοβαρό πόστο και αντιλαμβάνονται τις ευθύνες τους.

Στην Κύπρο η καρέκλα είναι δόξα και για κάποιους, μερικές φορές, αποδεικνύεται και χρυσοφόρα. Αυτό λειτουργεί διαχρονικά και δεν φαίνεται να αλλάζει. Τα προβλήματα -εσωτερικά- είναι η διαφθορά που “κυνηγά” τη χώρα, γιατί υπογείως λειτουργεί ένα παράλληλο σύστημα με τη μορφή του αρπαχτικού. Το χρηματιστήριο, τα “χρυσά” διαβατήρια, οι μίζες για τα έργα του δημοσίου, οι ύποπτες διαδρομές του χρήματος, οι μαύρες σακούλες με τα χρήματα, οι βαλίτσες που πέταξαν σε άλλα μέρη, αποτελούν τη μεγάλη εικόνα ενός επαναλαμβανόμενου φαινομένου. Ενός φαινομένου που κερδίζει σε βάρος της χώρας, της κοινωνίας, των μη προνομιούχων.

Βυθισμένοι στις ψευδαισθήσεις

Έκπαλαι υπάρχει μια σιωπηρή, σκοτεινή, πρακτική, που συντηρείται από την ατιμωρησία, που σκοπίμως ή όχι, παρέχει προστασία, σε μια σαθρή κατάσταση. Είναι σαφές πως σε μια χώρα με ανοικτό το εθνικό θέμα πρέπει να τίθενται άλλες προτεραιότητες. Οι οχτροί μπήκαν, βρίσκονται στη χώρα και κάποιοι κτίζουν στην άμμο. Κοντόφθαλμοι; Αιθεροβάμονες; Οπαδοί της ψευδαίσθησης και ιδεολόγοι του χρήματος, συμφιλιωμένοι με την κατοχή και τις “πραγματικότητες”. Κι όλα αυτά ενώ οι εξελίξεις “τρέχουν”.

Και “τρέχουν”, καθώς στην αντίπερα όχθη ο επιθετικός χαρακτήρας του τούρκικου επεκτατισμού δεν έχει τέλος. Προελαύνει και επιβάλλει τετελεσμένα, μέχρι να εξασφαλίσει τα πάντα, τον πλήρη έλεγχο. Μόνο σε όσους βυθίζονται στις ψευδαισθήσεις τους ενίοτε και σκοπίμως, δεν υπάρχει κίνδυνος. Κι όταν αυτοί τον βλέπουν τον κίνδυνο, είναι για να κατηγορήσουν στο εσωτερικό για χειρισμούς και πολιτικές. Σωστά να γίνεται η κριτική γιατί λάθη έγιναν, πρωτίστως λόγω της υποχωρητικότητας, αλλά δεν μπορεί να υποβαθμίζεται η τουρκική επιθετικότητα και επεκτατικότητα, επειδή αυτό βολεύει το αφήγημα της άσκησης εσωτερικής πολιτικής.

Κουράστηκαν διαχρονικά οι διαχειριστές γιατί είναι ανίκανοι και φοβισμένοι να αντιμετωπίσουν την ουσία του ζητήματος. Όχι της προσαρμογής προς τις υποδείξεις, αλλά στη διεκδίκηση αυτονόητου, που είναι η διασφάλιση της ελευθερίας και της δημοκρατίας. Όταν, όμως, την πατρίδα τη βγάζουν στο σφυρί, είτε ως σημαία ευκαιρίας, είτε ως χρυσοφόρα (λόγω Ευρωπαϊκής Ένωσης) υπηκοότητα, δεν μπορείς να περιμένεις περισσότερα από αυτούς. Δεν νοιάζονται ποσώς για τη φήμη, την εικόνα, το ρεζίλεμα της πατρίδας τους. Τους ενδιαφέρει το ποσό που θα εισπραχθεί και πού θα κατατεθεί.

Άλλες οι προτεραιότητες…

Όταν η λύση σημαίνει νομιμοποίηση των κατοχικών δεδομένων και ποδοπάτημα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων για να καθησυχαστούν οι “ανησυχίες” της άλλης πλευράς, τότε τι να περιμένεις περισσότερο από αυτούς; Το χρήμα, η δόξα, ο παραγοντισμός, οι υπόγειες διαδρομές του χρήματος είναι κουλτούρα. Είναι φαινόμενο που επιβραβεύονται από μια κοινωνία, που φοβάται τις ανατροπές. Μπορούν κάποιοι να στοχεύουν -μόνο- στο 2023, να θεωρούν πως η Κύπρος τους χρωστά και γι’ αυτό “νομιμοποιούνται” να την απομυζούν.

Αλλά οι προτεραιότητες είναι άλλες. Αλλά δεν τους εξυπηρετεί να τις αντιμετωπίσουν. Και προφανώς άλλες είναι οι προσωπικές προτεραιότητες και επειδή κυριαρχούνται από φοβικά σύνδρομα. Και την ώρα της κρίσης; Αρχίζουν το μοιρολόι και ψάχνουν έξωθεν βοήθεια. Η διεθνή πολιτική δεν, όμως, είναι φιλανθρωπικό ίδρυμα. Η αντιμετώπιση των νέων επιθετικών ενεργειών της κατοχικής Τουρκίας είναι πρωτίστως δική μας υπόθεση.

Για να μπορείς απερίσπαστα να διεκδικείς απελευθέρωση, θα πρέπει πρώτα να λειτουργεί εσωτερικά η δημοκρατία, η διαφάνεια και να μη “ξεχειλώνονται” ή παρακάμπτονται κριτήρια ή νομοθεσίες. Έχουμε εισέλθει σε έναν ακόμη Ιούλη. Και δεν είναι μόνο οι μνήμες και τα μνημόσυνα. Είναι και ο απολογισμός, που θα πρέπει γίνει. Και η αυτοκριτική. Τι θέλουμε; Να γίνει η Κύπρος χώρα “ελευθέρου εμπορίου” και κολοβωμένη με (όποια) λύση ή χωρίς; Ή να θέσουμε σε μια άλλη βάση τις προσπάθειες με στόχο την απελευθέρωση και την αποκατάσταση της ενότητας της Κυπριακής Δημοκρατίας;