Από τη Χιμάρα φαίνεται η Κωνσταντινούπολη…

Για όποιον κρατάει μία στοιχειώδη επαφή με την γύρω μας πραγματικότητα η έκβαση αυτή μπορεί να είναι άθλια, οδυνηρή, ταπεινωτική, αλλά πάντως αιφνιδιαστική δεν ήταν. Το βαθύ αλβανικό κράτος –όχι μόνον ο Ράμα– έδειξε ότι δεν θα αφήσει τους Έλληνες στην Χιμάρα να ψηφίζουν κόντρα στα συμφέροντά του κι ότι αδιαφορεί για τις κενολογίες της Αθήνας. Σκάρωσαν μια ιστορία χρηματισμού ψηφοφόρων (οποίον όνειδος για την αλβανική δημοκρατία έ;!!!) και με έναν συνεργάτη της Αστυνομίας ως μάρτυρα στη δικαστική φαρσοκωμωδία ανέτρεψαν το περσινό αποτέλεσμα των δημοτικών εκλογών.

Τα τουριστικά χωριά των μαύρων επενδύσεων θα συνεχίσουν να ανθούν, οι περιουσίες των Ελλήνων σε όλη την αλβανική επικράτεια να λεηλατούνται (όπως όταν ο Ράμα με το νόμο για τον στρατηγικό επενδυτή εξοβέλισε τον Χιμαραίο ιδιοκτήτη από την προγονική του γη δίχως η Ελλάδα να πράξει το παραμικρό) και η δημογραφία θα ολοκληρώσει κάποια στιγμή το μακάβριο έργο της στην Ελληνική Εθνική Μειονότητα.

Άραγε θα αναδειχθεί κάπου αυτή η νέα εθνική μας ήττα; Θα παίξει το περσινό βίντεο με τις μητσοτακικές μπαρούφες στη Χιμάρα, δίπλα στον σήμερα έγκλειστο Μπελέρη; Τότε που υποσχόταν ότι η Ελλάδα σκεπάζει τον Βορειοηπειρωτικό Ελληνισμό, ή όταν αργότερα ο Δένδιας έθετε το ζήτημα του φυλακισμένου δήμαρχου στους Ευρωπαίους συναδέλφους του, ή όταν πηγαινοέρχονταν στην Αλβανία διάφοροι Έλληνες αξιωματούχοι κομιστές μηνυμάτων και ενδιάμεσοι επαφών… Μήπως θα μας πούνε να περιμένουμε το Εφετείο, το ανώτατο αλβανικό δικαστήριο, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο ενδεχομένως; Όλα λοιπόν ένα πολιτικό θέατρο, μία παράσταση πατριδεμπορίας, μια επίδειξη ανικανότητας κι αδυναμίας;

Τί δείχνουν οι εξελίξεις στην Χιμάρα

Κατά τη γνώμη του γράφοντος είναι όλα αυτά μαζί. Η σημερινή Ελλάδα είναι σε τροχιά αποσύνθεσης. Δυστυχώς, αυτό που για μένα είναι πασίδηλο, για πολλούς συνέλληνες δεν είναι αντιληπτό, παρ’ ότι γειτονικές και μη χώρες είναι πλέον σαφές ότι μας συμπεριφέρονται χωρίς κανένα σεβασμό. Όταν με δική μας υπογραφή οι Σκοπιανοί βαφτίστηκαν “Μακεδόνες” που ομιλούν την “μακεδονική” γλώσσα, όταν χαρίζουμε ΑΟΖ στην Αίγυπτο για να λάβουμε μια μερική οριοθέτηση των θαλασσίων μας ζωνών, όταν στο ίδιο θέμα ακόμα και με την Ιταλία παραχωρούμε δικαιώματα αλιείας που μας ανήκουν, όταν μας αγνοεί ακόμα και η διαλυμένη Λιβύη, όταν στην ίδια την Αλβανία κάνουμε πως ξεχάσαμε τα διαχρονικά όργια σε βάρος των ομογενών μας ή τα είπα-ξείπα για την οριοθέτηση της ΑΟΖ (δεν αναφέρουμε την Τουρκία για να μην γίνει το άρθρο… εγκυκλοπαίδεια), τι χρείαν έχουμε άλλων μαρτυριών; Το κουτσό θήραμα τραβάει την προσοχή των θηρευτών, νόμος της φύσης.

Ποιο θα μπορούσε να υπάρξει ως μόνο όφελος από τη νέα αυτή εθνική ντροπή; Κατά τη γνώμη μας πρέπει να συνειδητοποιήσει ο βορειοηπειρωτικός Ελληνισμός ότι η φαμίλια Μητσοτάκη δεν πρόκειται να του εξασφαλίσουν τίποτε. Κάποτε ήταν άλλο το κυβερνητικό κόμμα, ήταν άλλες οι ελλαδικές δυνατότητες, ήταν άλλες οι διεθνείς σχέσεις. Η περίπτωση Μπελέρη απέδειξε περίτρανα ότι στα 31 χρόνια από την εποχή των “έξι σημείων” του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη πέρασαν… αιώνες. Ο σφιχτός εναγκαλισμός με την καθεστωτική Δεξιά ίσως κάποτε να ήταν μονόδρομος, σήμερα όμως είναι η ταφόπλακα για το ζήτημα. Φυσικά δεσμοί πολύχρονοι δεν κόβονται μαχαίρι, αλλά μια σταδιακή αυτοοργάνωση και αναζήτηση λύσεων σε δρόμο έξω από την πεπατημένη δείχνει να είναι επείγουσα ανάγκη. Ίμβριοι και Κωνσταντινουπολίτες εξηγούν το γιατί.