Από τις Πρέσπες στα Κοινοβούλια

Η αναμενόμενη ολοκλήρωση της αναθεώρησης του Συντάγματος των Σκοπίων περί την 15η Ιανουαρίου, θα δρομολογήσει τη διαδικασία κύρωσης της Συμφωνίας που υπογράφτηκε στις Πρέσπες  από την ελληνική Βουλή, με ενδεχόμενες πολιτικές εξελίξεις στη χώρα μας. Θα παραθέσουμε λοιπόν ορισμένα θεμελιώδη ζητήματα και εναλλακτικές προοπτικές.

Το θέμα του σφετερισμού του ελληνικού ονόματος της Μακεδονίας από τα Σκόπια αποτελεί μια ιδιότυπη διεθνή διαφορά. Η Ελλάδα επεδίωξε να το επιλύσει μετά το 1991, αξιοποιώντας τις μεθόδους ειρηνικής επίλυσης διαφορών του ΟΗΕ. Επέτυχε την έκδοση δύο ψηφισμάτων του Συμβουλίου Ασφαλείας για ένταξή τους στον ΟΗΕ, με το προσωρινό όνομα ΠΓΔΜ, πράγμα που αποδεικνύει την αποδοχή της ύπαρξης έννομου συμφέροντος της Ελλάδος και διεθνούς διαφοράς για το ζήτημα.

Ταυτόχρονα, η ΕΕ έλαβε μια σειρά θετικών αποφάσεων για το ζήτημα υπέρ της Ελλάδος, στο πλαίσιο της κοινής εξωτερικής πολιτικής των χωρών της. Και το ΝΑΤΟ από το 2008 και μετά τοποθετήθηκε, θέτοντας τη συναίνεση της Ελλάδος για ένα νέο όνομα της ΠΓΔΜ ως προϋπόθεση της ένταξης των Σκοπίων στη Συμμαχία. Ουσιαστικά λοιπόν, η Ελλάδα χρησιμοποίησε την οδό και τα μέσα του Διεθνούς Δικαίου και της διεθνούς διπλωματίας για ειρηνική επίλυση του ζητήματος.

Η εμμονή των Σκοπίων στην πολιτική του ψευδεπίγραφου Μακεδονισμού οδήγησε την Ελλάδα το 1994 να λάβει οικονομικά αντίμετρα κατά της γειτονικής χώρας και αυτό ενεργοποίησε τη διεθνή διπλωματία και οδηγηθήκαμε στη σύναψη της Ενδιάμεσης Συμφωνίας Ελλάδος–ΠΓΔΜ τον Σεπτέμβριο 1995. Με τη Συμφωνία αυτή λύθηκαν ορισμένα δευτερεύοντα ζητήματα, έληξαν τα ελληνικά αντίμετρα και εγκαινιάσθηκε νέα περίοδος ενισχυμένων διμερών σχέσεων, ενώ άρχισε και διαπραγμάτευση για το όνομα και τα συναφή ζητήματα, υπό την μεσολάβηση του ΟΗΕ.

Αποτελέσματα της Ενδιάμεσης Συμφωνίας

Η κακή εφαρμογή της Ενδιάμεσης Συμφωνίας από τα Σκόπια και η διαιώνιση του διαλόγου για το όνομα χωρίς αποτέλεσμα, με δική τους ευθύνη, ενώ προωθούσαν τη διεθνή αναγνώριση του συνταγματικού ονόματός τους (Δημοκρατία της Μακεδονίας), οδήγησε την Ελλάδα, παρά την ανοχή της και τη μη καταγγελία της Ενδιάμεσης Συμφωνίας, στην παρεμπόδιση της ένταξης των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ από το 2008 και μετά και μέχρι τα τέλη του 2017.

Δηλαδή, η Ελλάδα χρησιμοποίησε ένα ειρηνικό αλλά δυναμικό εξαναγκαστικό μέτρο κατά της ΠΓΔΜ, για περίπου ενάμιση χρόνο (1994-1995) δηλαδή τα οικονομικά αντίμετρα, τα οποία θεωρούνται αποδεκτά υπό όρους από το Διεθνές Δίκαιο. Γι’ αυτό και η Ελλάδα δικαιώθηκε για τη λήψη τους από το Δικαστήριο της ΕΕ). Μετά από 14 χρόνια επανήλθε στη χρήση του ειρηνικού εξαναγκασμού, αξιοποιώντας τη θέση της ως κράτος-μέλος του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, για να εμποδίσει την ένταξη της ΠΓΔΜ σε αυτούς τους Διεθνείς Οργανισμούς. Η ενέργεια αυτή της Ελλάδος ήταν απόλυτα θεμιτή και αποτελούσε μία συνήθη πρακτική στη Διεθνή Κοινότητα για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των κυριάρχων κρατών.

Η ήπια καταδίκη της Ελλάδος από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης το 2011, για τη στάση της το 2008 στην αίτηση ένταξης των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ, εξασθένησε τη σπουδαία ελληνική νίκη στο Βουκουρέστι τον Απρίλιο 2008. Οφείλεται σε ελληνικές αβλεψίες και λάθη ως προς την υποστήριξη της υπόθεσης και στην ανοχή από την Ελλάδα, μετά το 1995, της μη συμμόρφωσης των Σκοπίων προς την Ενδιάμεση Συμφωνία, χωρίς τεκμηριωμένες αντιδράσεις προς τα διεθνή όργανα.

Η στάση της Δύσης

Ένα άλλο σημαντικό ερμηνευτικό και καθοριστικό στοιχείο αποτελεί η στάση της Δύσης απέναντι στο ζήτημα και η υποβάθμιση των ελληνικών απόψεων και συμφερόντων. Η διακηρυγμένη πολιτική του προσεταιρισμού και της ένταξης στους βορειοατλαντικούς θεσμούς (ΝΑΤΟ και ΕΕ) όλων των χωρών της περιοχής και ιδιαίτερα των δυτικών Βαλκανίων, οδήγησε σε έναν σφιχτό «εναγκαλισμό» και των Σκοπίων από τη Δύση, με σταδιακή παράβλεψη των ελληνικών θέσεων.

Αυτό ενισχύθηκε από την απλουστευτική εκτίμηση ότι λόγω μεγέθους και ισχύος τα Σκόπια δεν μπορούν να απειλήσουν την Ελλάδα, ούτε να υλοποιήσουν τον εκπορευόμενο από αυτά «αλυτρωτισμό» κατά της χώρας μας για τη «Μακεδονία του Αιγαίου». Έτσι λοιπόν, η αδυναμία των Σκοπίων αλλά και η εσωτερική τους αστάθεια, λόγω του αλβανικού παράγοντα (εμφύλιος πόλεμος του 2001) και γενικότερα της πολυεθνικής σύνθεσης του πληθυσμού τους, έγινε διπλωματικό όπλο. Έγινε επιχείρημα που χρησιμοποιείται κατά της Ελλάδος για να αποδυναμώνει και να αγνοεί προκλητικά τις ισχυρότατες ελληνικές θέσεις και επιχειρήματα για το ζήτημα της υποκλοπής του ονόματος και τις επιπτώσεις του.

Παραμερίζεται, λοιπόν, το βεβαρημένο ιστορικό μητρώο της επιβουλής κατά της ελληνικής Μακεδονίας, άλλοτε από τον πανσλαβισμό της Ρωσίας, άλλοτε από τον σοβιετικό-σταλινικό επεκτατισμό, άλλοτε από τον βουλγαρικό εθνικισμό και άλλοτε από τον τιτοϊκό μεγαλοϊδεατισμό. Αυτό το τραυματικό παρελθόν (που φτάνει έως το 1949 ως προς την ένοπλη φάση του) και η σύγχρονη συνέχισή του από τον ψευδομακεδονισμό των Σκοπιανών, διεκδικεί τη νομιμοποίηση μιας μοναδικής, παγκοσμίως, οντότητας με το μακεδονικό όνομα για το κράτος, την εθνότητα των Σλάβων, την ιθαγένεια των πολιτών και τη γλώσσα!

Επίσης, δεν λαμβάνονται υπόψη οι ιστορικές εμπειρίες μικρών κρατών που χρησιμοποιήθηκαν ως μέσα ή εφαλτήρια από ισχυρότερες Δυνάμεις, ώστε να προωθήσουν ηγεμονικά σχέδια και επέκταση της σφαίρας επιρροής τους. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι η Γερμανία και η Ιταλία στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Σοβιετική Ένωση στον Ψυχρό Πόλεμο, η σύγχρονη Τουρκία στην Αλβανία, τα Σκόπια και το Κόσοβο αλλά και οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια.

Με το πρόσχημα του εκδημοκρατισμού ή των ανθρωπίνων και μειονοτικών δικαιωμάτων, προώθησαν επεμβάσεις που υπηρέτησαν εθνικές στοχεύσεις (Αλβανών στο Κόσοβο ή Βοσνιομουσουλμάνων και Κροατών στη Βοσνία–Ερζεγοβίνη). Έτσι, εγκαταστάθηκαν πολιτικές ελίτ και ηγεσίες που ελάχιστη σχέση έχουν με τη γνήσια δημοκρατία και το κράτος δικαίου. Οι περισσότεροι ήταν οι ίδιοι και στις ηγεσίες των πρώην κομμουνιστικών χωρών.

Οι σύμμαχοι γνωρίζουν “καλύτερα”

Το σύγχρονο δημοψήφισμα για τη Συμφωνία των Πρεσπών στα Σκόπια (30/9/18) και οι απροκάλυπτες ξένες επεμβάσεις και επηρεασμοί που σημειώθηκαν, δεν συμβάλλουν στην θεμελίωση αληθινών δημοκρατικών καθεστώτων στην περιοχή. Βεβαίως, οι παρεμβάσεις αυτές εξωραΐζονται, καθώς υποτίθεται ότι εξυπηρετούν τους «μεσσιανικούς» στόχους της συμφιλίωσης, της σταθερότητας, της καλής γειτονίας και της αποτροπής «κακών» ξένων επιρροών, όπως η ρωσική.

Για τα συμφέροντα και τις τεκμηριωμένες θέσεις της Ελλάδος, βέβαια, δεν ενδιαφέρονται οι «φωτισμένοι» σύμμαχοι και εταίροι μας, που πιστεύουν ότι γνωρίζουν καλύτερα από εμάς το δίκαιο και το άδικο. Την ίδια ώρα δεν νοιάζονται γιατί μια αναθεωρητική και επεκτατική χώρα, η Τουρκία, αλωνίζει με την επιρροή της και την στρατιωτική στήριξη που παρέχει (συνοδευόμενη από ισλαμική επιρροή) σε χώρες όπως τα Σκόπια, το Κόσοβο και η Αλβανία.

Άλλωστε, παρά τις πρόσφατες συγκρούσεις τους με την Τουρκία, οι Αμερικανοί και οι Γερμανοί συνεχίζουν να προωθούν το γιγάντιο εξοπλισμό της, αν και είναι βέβαιο ότι θα στραφεί κατά της Κύπρου, της Ελλάδος, της Συρίας, του Ιράκ και των Κούρδων. Σε σύμπραξη μάλιστα (για τη Μέση Ανατολή) με τους «κακούς» Ρώσους που αντιμετωπίζονται ως φόβητρο στα Βαλκάνια. Η υποκρισία, τα διπλά κριτήρια και τα μη αποκρυπτόμενα πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα, όμως, δεν έχουν όριο ούτε ηθική.

Με ελληνική υπογραφή

Μέσα σε αυτό το ζοφερό πλαίσιο, μία ελληνική κυβέρνηση ήρθε να δώσει την απαραίτητη συναίνεση, εξ ονόματος υποτίθεται του ελληνικού λαού (ο οποίος όμως εκφραζόταν με απόλυτη αντίθεση στα συλλαλητήρια, στις δημοσκοπήσεις και με άλλους τρόπους), ώστε να εκχωρηθεί το όνομα της Μακεδονίας και των Μακεδόνων στους Σκοπιανούς (Σλάβους, Αλβανούς, Τούρκους, Σέρβους, Βούλγαρους και άλλους) για το κράτος, την ιθαγένεια, την εθνότητα και τη γλώσσα τους.

Έτσι από τούδε και στο εξής η κ. Μέρκελ, ο κ. Στόλτενμπεργκ (ΝΑΤΟ), ο κ. Γιούνκερ (ΕΕ), ο κ. Τραμπ, ο κ. Σόρος κλπ, θα επικαλούνται τις θέσεις που ενσωμάτωσε στην ενδοτική και απαράδεκτη Συμφωνία των Πρεσπών η ίδια η εκλεγμένη (το 2015) ελληνική κυβέρνηση που νομιμοποίησε τη χρήση όλων των μακεδονικών όρων από τους Σκοπιανούς, άσχετα μάλιστα από την εθνική καταγωγή τους.

Αυτοί, λοιπόν, ως κρατικό υποκείμενο, θα διακινούν παγκοσμίως το μακεδονικό όνομα ως οι μόνοι αληθινοί «Μακεδόνες» (λαός και πολίτες) και εμείς θα ψάχνουμε ιστορικά τεκμήρια στη Βεργίνα, το Δίον, την Πέλλα και την Αμφίπολη, για να πείσουμε και να πειστούμε ότι δεν είμαστε «ελέφαντες»! Άρα η σημερινή Κυβέρνηση «μας αυτοκτόνησε»!

Υποτίθεται βέβαια ότι ο ΣΥΡΙΖΑ επεδίωκε να μας σώσει από τη γενικευμένη χρήση του «Δημοκρατία της Μακεδονίας» από πολλά κράτη! Όμως, η εμμονή όλων των ισχυρών της Γης να συμφωνήσει η Ελλάδα με τα Σκόπια για το θέμα του ονόματος, είναι αψευδής μαρτυρία για το ποιος πραγματικά κρατούσε (και κρατάει) νόμιμα την ιδιοκτησία του όρου Μακεδονία και των παραγώγων του!