Από το σύνδρομο του “καθρέπτη” πάσχει ο Τούρκος πρόεδρος

“Συμμαχία του κακού” έχει χαρακτηρίσει η Άγκυρα τη συνάντηση των πέντε υπουργών Εξωτερικών, Κύπρου, Ελλάδος, Γαλλίας, Αιγύπτου και Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, κυρίως σε ό,τι αφορά το περιεχόμενο της διακήρυξης που εκδόθηκε. Η αντίδραση της Άγκυρας, που ειρήσθω εν παρόδω συνεχίζει ανενόχλητα τις παράνομες δράσεις της στην κυπριακή ΑΟΖ και τις καθημερινές παραβιάσεις στο Αιγαίο, συνδέεται με τις… διαφορές που έχει με την κάθε χωρά χωριστά. Και με την Αίγυπτο, αλλά και τη Γαλλία όπως και με τα ΗΑΕ. Όπως και –σε μόνιμη βάση– με Ελλάδα και Κύπρο.

Οι χαρακτηρισμοί που επιστρατεύει το καθεστώς της Άγκυρας, παραπέμπουν σε άλλες εποχές, αλλά επιβεβαιώνουν τις διαχρονικές προσεγγίσεις και συμπεριφορές της κατοχικής δύναμης, οι οποίες στηρίζονται στη λογική της ισχύος. Η αντίδραση της Άγκυρας περιλαμβάνει και μια παράμετρο, η οποία αφορά την εσωτερική πολιτική και αφορά τις αρνητικές επιδόσεις στην οικονομία. Επιχειρεί, μέσα από την τοποθέτηση του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, να προετοιμάσει την τουρκική κοινωνία για τα χειρότερα και να συνδέσει τούτο με τους “εχθρούς” της χώρας. Να φορτώσει τις δικές του αποτυχίες σε τρίτους.

«Θα συνεχίσουμε να κατατροπώνουμε όσους πιστεύουν ότι θα μας στριμώξουν στη γωνιά, ότι θα αλυσοδέσουν τα πόδια μας και ότι θα καταστρέψουν την οικονομία μας χρησιμοποιώντας χρηματοπιστωτικά ιδρύματα του εξωτερικού», ανέφερε ο Τούρκος Πρόεδρος, που βλέπει, μεταξύ άλλων, ως ο διάβολος το λιβάνι την προσφυγή στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

Συνεπώς, ο Ερντογάν, στριμωγμένος από οικονομικά, πολιτικά αδιέξοδα, την πανδημία, αναζητεί και ονοματίζει ένα “εχθρό” για να του φορτώσει την αποτυχία. Τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τις παραμέτρους που επηρεάζουν ευθέως τους Τούρκους πολίτες, αλλά και την εικόνα της χώρας, στην οποία επενδύει καθώς τη συνδέει με τη δική του πολιτική πορεία. Κάτι, όπως το σύνδρομο του καθρέφτη: Κοιτάζει τον εαυτόν του στο καθρέφτη και βλέπει την Τουρκία!

Βλέπει παντού εχθρούς

Σκοπίμως, λοιπόν, βλέπει παντού εχθρούς, κάποιους δε τους κατασκευάζει για να μπορεί να συντηρεί πολιτικές και να συνεχίζει- ανεξαρτήτως δεδομένων- την ίδια τακτική, προσέγγιση εντός και εκτός της χώρας. Σε ό,τι αφορά την Ελλάδα και την Κύπρο, το τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών, επαναλαμβάνει εαυτόν. Δίνει την τουρκική εκδοχή για το διεθνές δίκαιο, καλεί σε τετραμερή για το φυσικό αέριο (Ελλάδα, Κύπρος, ψευδοκράτος και Τουρκία) ενώ δείχνει να ενοχλείται για το γεγονός ότι η διακήρυξη εκδόθηκε από πέντε κράτη (τα οποία «στολίζει» δεόντως με χωριστές αναφορές κάνοντας και μάθημα δημοκρατίας (!) από καθέδρας). Προβαίνει δε και υποδείξεις, που θα μπορούσαν να θεωρούνταν και.. αυτοκριτική:

«Το να ελπίζουν (σ.σ. Ελλάδα και Κύπρος) στη βοήθεια από ξένους παράγοντες που δεν έχουν σχέση με την περιοχή μπορεί να είναι μόνο αποτέλεσμα μιας επεκτατικής και αποικιοκρατικής λογικής». Αναφέρεται προφανώς στη Γαλλία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Το ερώτημα, βέβαια, που θα πρέπει να απαντήσει η κατοχική Τουρκία είναι τι γυρεύει νοτίως της Κύπρου διενεργώντας γεωτρήσεις. Αλλά για την Τουρκία αυτά είναι ψιλά γράμματα.

Η πενταμερής, που συγκλήθηκε στα πλαίσια των μηχανισμών «3 συν 1», έχει σαφώς ενοχλήσει την Τουρκία. Τέτοιες συναντήσεις πρέπει να αντιμετωπίζονται χωρίς υπερβολές (που δεν υπήρξαν). Δεν πρέπει, ασφαλώς και να υποβαθμίζονται. Είναι ένα πολιτικό-διπλωματικό εργαλείο, το οποίο μπορούμε να χρησιμοποιούμε. Το ζητούμενο, πάντα, είναι να σταματήσει η επεκτατική πολιτική της Τουρκίας και με ποιον τρόπο μπορεί να γίνει αυτό.