Από τον Ελ. Βενιζέλο και το Δημ. Γούναρη στον Κυρ. Μητσοτάκη

Στη βόρεια πλευρά του μνημείου εμφανίζεται πρόμαχος, ντυμένος στρατιωτικά, ο Μουσταφά Κεμάλ, περιτριγυρισμένος και από άλλους Τούρκους στρατιωτικούς να επιτίθεται πάνοπλος κατά των Ελλήνων. Στη νότια πλευρά πάλι του μνημείου, ο Κεμάλ παρουσιάζεται ντυμένος πολιτικά μαζί με τους συνεργάτες του Ισμέτ Ινονού, Φεβζί Τσακμάκ κ.α. για να προκηρύξει τη Δημοκρατία στην Τουρκία. Το ενδιαφέρον σε αυτή την πλευρά του μνημείου είναι ότι πίσω ακριβώς από την προτομή του Μουσταφά Κεμάλ έχουν λαξευτεί –με εντολή του Τούρκου ηγέτη– και τρία “άγνωστα” πρόσωπα προερχόμενα από την νεοσυσταθείσα τότε Σοβιετική Ένωση.

Είναι ο στρατιωτικός και πολιτικός Κλήμης Βοροσίλοφ μαζί με τον Μιχαήλ Φρούνζε, στρατιωτικό, πολιτικό και πρέσβη, ο οποίος το 1921 μετέφερε ο ίδιος προσωπικά στον Κεμάλ τα πρώτα 1.400.000 χρυσά ρούβλια (από τα συνολικά 11.000.000 συν τον στρατιωτικό εξοπλισμό).

Αυτή ήταν η προσφορά του Λένιν στην νεοσυσταθείσα “εθνικοαπελευθερωτική” κυβέρνηση της Τουρκίας υπό τον Κεμάλ, στο πλαίσιο της λενινιστικής θεωρίας της “αυτοδιάθεσης των λαών” και την πολιτική εκτίμηση των Μπολσεβίκων ότι η νέα Τουρκία θα είναι, αν μη τι άλλο, ένα “προοδευτικό” κοσμικό κράτος που θα αγωνίζεται ενάντια στους Άγγλους καπιταλιστές που απέβλεπαν μέσω της Ελλάδας στα πετρέλαια της Μέσης Ανατολής και του Καυκάσου. Ο τρίτος είναι ο Συμεών Αράλωφ, σοβιετικός πρέσβης στην Άγκυρα και από τους σημαντικούς συμβούλους του Κεμάλ στην διάρκεια του ελληνοτουρκικού πολέμου στη Μικρά Ασία.

Έτσι τίμησε συμβολικά ο Κεμάλ τους Μπολσεβίκους για την καθοριστική βοήθειά τους. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι πριν την ενεργό ανάμειξη των Μπολσεβίκων στην ελληνοτουρκική σύγκρουση είχαν προηγηθεί δύο σημαντικά γι’ αυτούς γεγονότα: Πρώτον, η αποτυχημένη αποστολή το 1919 ελληνικού στρατού από τον Βενιζέλο στην Ουκρανία για να ικανοποιήσει τους  Αγγλογάλλους ενάντια στους Μπολσεβίκους και μάλιστα πριν την απόβαση του ελληνικού στρατού στη Σμύρνη.

Το δεύτερο ήταν η κάθετη άρνηση, τον Μάρτιο του 1921, της κυβέρνησης Γούναρη να αναγνωρίσει η Ελλάδα την νεοϊδρυθείσα Σοβιετική Ένωση. Και μάλιστα όταν το αδιέξοδο της μικρασιατικής εκστρατείας άρχισε ήδη να διαφαίνεται με την σταδιακή εγκατάλειψη της εμπόλεμης και υπερχρεωμένης Ελλάδας από τους συμμάχους της του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, που εν τοις πράγμασι συνεχιζόταν στη Μικρά Ασία. Με τις γνωστές βέβαια τραγικές συνέπειες για τον Ελληνισμό.

Τηρουμένων των αναλογιών και των εποχών μπορούμε να πούμε ότι κάτι ανάλογο συμβαίνει και σήμερα. Ποιος δεν θυμάται την επιθετική ρητορεία, τους υπερθεματισμούς και τα αναθέματα του Έλληνα πρωθυπουργού από την πρώτη ημέρα της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία ενάντια στη Ρωσία και στον πρόεδρο Πούτιν προσωπικά; Και μάλιστα χωρίς να του το ζητήσει κανείς νατοϊκός ή άλλος παράγοντας. Εκτός βέβαια από την σημαντική ελληνική βοήθεια σε στρατιωτικό εξοπλισμό και σε χρήμα προς την Ουκρανία. Ποιος έχει ξεχάσει όμως και την αμετροεπή, σχεδόν εξευτελιστική υποστήριξη του κ. Μητσοτάκη στον κ. Μπάιντεν για την εκλογή του και τις απόψεις του για τον Τραμπισμό;

Το λάθος του Κυριάκου Μητσοτάκη

Ακόμη και σήμερα συνεχίζει, όμως, ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης ακάθεκτος να υπερθεματίζει στις αντιρωσικές του θέσεις όταν όλα γύρω μας έχουν αλλάξει και η Δύση φαίνεται πως δεν μπορεί να κερδίσει σε αυτόν τον δια αντιπροσώπων πόλεμο στην Ουκρανία. Ιδιαίτερα μάλιστα μετά την αμερικανική στροφή, λόγω Τραμπ, ο οποίος, ειρήσθω εν παρόδω, δεν λαμβάνει καν υπόψη του την ύπαρξη Κυριάκου Μητσοτάκη έστω και για τυπικούς λόγους. Όπως και την περίοδο του ελληνοτουρκικού πολέμου (1919-1922), έτσι και σήμερα, η εξωτερική πολιτική της Ελλάδας είναι άκρως  αναποτελεσματική, αν όχι εντελώς αποτυχημένη, με ευθύνη του Κυριάκου Μητσοτάκη προσωπικά.

Η χώρα θεωρείται “δεδομένη”, όπως το επιδίωκε ο σημερινός πρωθυπουργός, που προφανώς συμπεριφέρονταν έτσι, έχοντας στο νου του οφίτσια και προσωπικούς ρόλους σε ΝΑΤΟ και ΕΕ που όμως δεν του δόθηκαν. Δεδομένη όμως δεν είναι σήμερα η Ελλάδα μόνο για τις ισχυρές χώρες της Δύσης. Είναι ακόμα και για χώρες που υπολείπονται σε ισχύ, αλλά έχουν τη στήριξη τρίτων, όπως η Λιβύη. Η υπόθεση του τουρκολυβικού συμφώνου για την ΑΟΖ και η όλη διαχείρισή του από τον Κυριάκο Μητσοτάκη (για τον ανύπαρκτο Γιώργο Γεραπετρίτη καλύτερα να μη γίνεται λόγος) είναι καταστροφική. Και όλοι γνωρίζουμε πόσο στενή είναι η σχέση του ηγέτη της Ανατολικής Λιβύης Χαφτάρ, που στράφηκε και αυτός τελικά προς την Τουρκία, με τον πρόεδρο Πούτιν.

Φαίνεται πως επιβεβαιώνεται και σ’ αυτήν την περίπτωση πρώτον, ότι οι μεγάλες δυνάμεις δεν ξεχνούν ποτέ τη στάση των αντιπάλων τους –ιδιαίτερα των μικρών χωρών– και κάποια στιγμή “στέλνουν τον λογαριασμό”. Δεύτερον, πως οι ηγέτες μικρών χωρών οδηγούν την χώρα τους στην ήττα όταν βάζουν το προσωπικό τους πολιτικό συμφέρον και ανέλιξη υπεράνω του εθνικού συμφέροντος της χώρας που έτυχε να κυβερνούν.