Αυτά παθαίνεις όταν δεν έχεις εθνική στρατηγική…

Στις διεθνείς σχέσεις (διακρατικές και συμμαχικές), ο πολιτικός ρεαλισμός, ο πολιτικός αμοραλισμός και ο εθνοκεντρικός ωφελιμισμός, αποτελούν βασικές παραμέτρους, στην σχετικότητα των οποίων όμως, στηρίζεται η ασταθής ισορροπία του διεθνούς συστήματος. Το διεθνές δίκαιο κατακρεουργείται από τους ισχυρούς και αποτελεί καταφύγιο των αδυνάτων, των κρατών και των ηγεσιών τους, που δεν θέλουν ή αντικειμενικά δεν μπορούν, να υπερασπιστούν δυναμικά τα συμφέροντα της χώρας τους.

Με αφορμή την επίσκεψη του Αμερικανού υπουργού Μαικ Πομπέο στη Θεσσαλονίκη και στην Σούδα και τα όσα διθυραμβικά ακούσαμε για την ελληνοαμερικανική φιλία και συνεργασία, ειδικά στον τομέα της ασφάλειας και της ενέργειας από τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη και τους υπουργούς Νίκο Δένδια, Νίκο Παναγιωτόπουλο και Κωστή Χατζηδάκη, γεννιούνται κάποιες απλές ή έστω και απλοϊκές σκέψεις, που όμως, αναζητούν αγωνιωδώς απαντήσεις, δυστυχώς, προς το παρόν, επί ματαίω!

Οι πολιτικοί ηγέτες της Ελλάδας, που άσκησαν κυβερνητικά καθήκοντα από το 1974 και μετά, όπου κυριαρχεί το «ανήκομεν στη Δύση» (ο ιστορικός αφορισμός του Κωνσταντίνου Καραμανλή), έχουν ταυτίσει τα εθνικά συμφέροντα της χώρας, με το επίπεδο των ελληνοαμερικανικών σχέσεων. Για κάποιο περίεργο λόγο (αφέλεια, σκοπιμότητα, ιδιοτέλεια, φόβος), εκτιμούν, ότι η φιλία με τους Αμερικανούς αποτελεί εγγύηση για την ασφάλεια της Ελλάδας.

Έτσι η Ελλάδα, είναι ενεργούμενο της αμερικανικής διπλωματίας, πελάτης των πολεμικών βιομηχανιών ΗΠΑ, έχει παραχωρήσει τις αεροναυτικές βάσεις της, για τις ανάγκες των αμερικανικών Ενόπλων Δυνάμεων και τίποτα δεν γίνεται αν δεν ερωτηθεί ο εν Αθήναις Αμερικανός πρέσβης. Είναι δηλαδή η Ελλάδα μας εξαρτώμενος “φίλος”, αλλά όχι σύμμαχος, αφού η συμμαχία προϋποθέτει ισοτιμία και προάσπιση κοινών συμφερόντων. Αλήθεια, ταυτίζονται τα εθνικά συμφέροντα της Ελλάδας με τις ΗΠΑ;

Κυβερνήσεις καρπαζοεισπράκτορες

Αναρωτιόμαστε λοιπόν: Είναι δυνατόν η ταύτιση των εθνικών συμφερόντων με τα αμερικανικά στρατηγικά σχέδια, να αποτελεί εθνική ελληνική στρατηγική; Δυστυχώς, επειδή η Ελλάδα δεν διαθέτει εθνική στρατηγική, φέρεται και άγεται από την αμερικανική διπλωματία. Δεν είχε, ούτε έχει εθνική στρατηγική η χώρα μας, με αποτέλεσμα, διεθνώς να έχει μειωμένο κύρος, αφού αδυνατεί μονομερώς και αυτοτελώς, να υπερασπίσει τα εθνικά της συμφέροντα, την εδαφική της ακεραιότητα και την εθνική της ανεξαρτησία.

Έτσι, άλλοτε τρέχει στους Αμερικανούς και άλλοτε στη Μερκελ και ζητά βοήθεια, για να αντιμετωπίσει την θανάσιμη τουρκική απειλή, και για αυτό έχει εξελιχθεί σε καρπαζοεισπράκτορα, καταγέλαστη στα συμμαχικά συμβούλια (ΝΑΤΟ, ΕΕ) και διεθνώς ανυπόληπτη, που στην καλύτερη περίπτωση εισπράττει “τσάι και συμπάθεια”, όταν το υστέρημα του ελληνικού λαού, μεταφέρεται στα ταμεία των πολεμικών βιομηχανιών των ΗΠΑ, της Γερμανίας, της Γαλλίας.

Κοντολογίς, η χώρα έχει ανάγκη από μια νέα πολιτική ηγεσία, που δεν θα κατέχεται από τα σύνδρομα του ραγιαδισμού και τουρκοφοβικά σύνδρομα κατωτερότητας. Η διαμόρφωση μιας ευέλικτης και αποτελεσματικής εθνικής στρατηγικής, θα πρέπει να είναι η άμεση προτεραιότητα. Είναι θέμα ζωτικής σημασίας και ιστορικής επιβίωσης του έθνους. Οι σημερινοί κάτοχοι της κυβερνητικής εξουσίας, αλλά και της αντιπολίτευση (θλιβεροί κομπάρσοι της κυβέρνησης), απλά δεν θέλουν και ούτε μπορούν, να προστατεύσουν τα εθνικά συμφέροντα.