Αυτοπαγίδευση της Λευκωσίας με ενοχοποίηση του θύματος!

Η “ευθυγράμμιση των άστρων” στο Κυπριακό, τείνει να μετατραπεί σε ένα μεταφυσικό φαινόμενο. Το θέμα που παραμένει, πάντα, είναι να μην υπάρξει σύγκρουση των άστρων! Η άτυπη Πενταμερής Διάσκεψη είναι δεδομένη, αν και ακόμη η Τουρκία δεν απάντησε ότι θα συμμετάσχει. Είναι τα γνωστά τερτίπια της Τουρκίας, που μέχρι την υστάτη κρατά όλους τους άλλους στην πρίζα και αναμένει μικρά ή μεγάλα ανταλλάγματα για να ανταποκριθεί σε μια πρόσκληση.

Το ζητούμενο πλέον είναι τι θα γίνει στη διάρκεια της σύναξης αυτής. Η Άγκυρα, έχοντας καταφέρει να θέσει στην ατζέντα το “όλα στο τραπέζι”, έχει διασφαλίσει πως θα εγείρει προς συζήτηση το μοντέλο των δύο κρατών. Το “μπορεί να θέσει ό,τι επιθυμεί ο καθένας”, δεν στέκει. Ούτε είναι επιχείρημα πως θα το απορρίψει η ελληνική πλευρά κι όλα θα είναι εντάξει. Τέθηκε, μένει. Αυτό επιβεβαιώνει η ιστορία του Κυπριακού. Γι’ αυτό και η αποτροπή αυτών των μεθοδεύσεων θα έπρεπε να είχε ξεκινήσει ήδη. Η Λευκωσία θα πρέπει να δηλώσει πως εκ προοιμίου δεν αποδέχεται τη συζήτηση αυτή, γιατί είναι εκτός του πλαισίου των Ηνωμένων Εθνών και των συμφωνηθέντων.

Η Άγκυρα δηλώνει καθημερινά και εξηγεί πως η μόνη διέξοδος είναι η αποδοχή της “κυριαρχικής ισότητας”, η υιοθέτηση ενός χαλαρού μοντέλου, το οποίο θα λειτουργεί στην “κορυφή” με δεσμό συνεργασίας ίσων κρατών. Η αποδοχή ενός τέτοιου μοντέλου θα είναι καταστροφική. Θα είναι ένα άλμα στο κενό και θα οδηγήσει τη χώρα σε νέες περιπέτειες. Αυτή τη φορά θα είναι το οριστικό τέλος και ο ενταφιασμός του κράτους και του μέλλοντος της χώρας, ως κυρίαρχου και ανεξάρτητου κράτους.

Η αντιμετώπιση αυτών των μεθοδεύσεων των Τούρκων και των συνοδοιπόρων τους δεν είναι τόσο απλή. Μπορεί να απορριφθεί ευθέως η πρόταση. Αυτό είναι εφικτό με κατάλληλες προσπάθειες. Ωστόσο, η μέχρι τώρα διαχείριση οδηγεί σε ένα σκηνικό που είτε απορριφθεί είτε γίνει αποδεκτό το τουρκικό σενάριο, θα υπάρξει πολύ μεγάλο κόστος. Αυτό είναι αποτέλεσμα της έλλειψης εμπνευσμένης πολιτικής και πολιτικού σχεδιασμού.

Λευκωσία και ίδιο αφήγημα

Την ίδια ώρα, στο εσωτερικό βιώνουμε την αναβίωση του γνωστού ιού. Κάθε φορά που πλησιάζουμε σε εξελίξεις ξετυλίγεται το νήμα του ίδιου αφηγήματος, που επιχειρεί να φορτώσει με ενοχές την ελληνική πλευρά. Κι αυτό, για να πιεστεί το θύμα και να προχωρήσει στις “αναγκαίες” υποχωρήσεις. Αυτή η προσέγγιση αποτελεί πλέον ιδεολογία και πολιτική στάση σε όλα τα ζητήματα:

• Φταίνε οι Ελληνοκύπριοι επειδή δεν λύθηκε το Κυπριακό και όχι η κατοχική Τουρκία, που κάθε φορά αναβαθμίζει τις αξιώσεις της και εδραιώνει την κατοχή!
• Φταίνε οι Ελληνοκύπριοι επειδή… προκαλούν και “αναγκάζουν” τον Ερντογάν να κάνει παράνομες έρευνες και γεωτρήσεις στην κυπριακή ΑΟΖ!
• Φταίνε οι Ελληνοκύπριοι επειδή δεν αποδέχονται όλη τη λίστα των τουρκικών αξιώσεων, μη αφήνοντας άλλη επιλογή στο καθεστώς της Άγκυρας από το να ανοίξει την περίκλειστη περιοχή της κατεχόμενης Αμμοχώστου!

Το “κάναμε και εμείς πολλά”, που επιστρατεύεται στη ρητορική ενοχοποίησης του θύματος, είναι το ατράνταχτο “επιχείρημα” της απόλυτης εξίσωσης. Όσοι Ελληνοκύπριοι βαρύνονται με εγκλήματα να καταδικαστούν. Ένα είναι, όμως, τα εγκλήματα των φανατικών κάφρων, που δεν μπορούμε να τα φορτωθούμε συλλογικά και διαφορετικό τα εγκλήματα, οι θηριωδίες της κατοχικής δύναμης, του κράτους-εισβολέα, κατακτητή.

Ακινησία

Παράλληλα με τα πιο πάνω, γινόμαστε μάρτυρες μιας καταστροφολογίας, αλλά και αντιφάσεων. Οι κινδυνολόγοι της “τελευταίας ευκαιρίας”, που διοχετεύουν περιγραφές με την αντίδραση της Τουρκίας εάν δεν γίνει το δικό της, είναι οι ίδιοι, που είναι… καθησυχαστικοί για την επόμενη ημέρα μιας συμφωνίας (της συμφωνίας που θέλουν να πλασάρουν). Καθησυχαστικοί ότι δεν θα “μπλέκονται στα πόδια μας οι Τουρκοκύπριοι”, ή πως “δεν θα αλλάξουν πολλά”. Θα ζούμε, δηλαδή, δίπλα-δίπλα, όπως τώρα, αλλά θα το νομιμοποιήσουμε.

Η λύση του Κυπριακού συνδέεται με τη διασφάλιση της συνέχειας του κράτους, τη λειτουργικότητά του, των ελευθεριών και των δημοκρατικών αρχών. Η ομαλότητα, η αποκατάσταση της ενότητας της Κυπριακής Δημοκρατίας με όλα αυτά συνδέονται. Το εάν θα γίνουν κάποιοι πλουσιότεροι συνιστά μια επιδερμική, απλοϊκή, προσέγγιση μιας οικονομικής ελίτ, που μπορεί να επιβιώσει κάτω από τις όποιες συνθήκες.

Είναι σαφές πως η απόλυτη ακινησία οδηγεί στην εδραίωση των κατοχικών δεδομένων. Ισοδύναμου αποτελέσματος, όμως, είναι και η εμπλοκή σε διαδικασίες, που προσφέρουν άλλοθι στην κατοχική Τουρκία. Η άτυπη Πενταμερής θα πραγματοποιηθεί. Το ζητούμενο είναι να διασφαλίσουμε πως δεν θα συζητούμε συνομοσπονδιακές φόρμουλες (όποιο όνομα και να φέρουν), τη νέα εκδοχή της πολιτικής ισότητας. Η μόνη οδός είναι μια συμφωνία, που θα έχει συνέχεια και προοπτική. Υπάρχει αυτή η προοπτική στην ατζέντα; Μάλλον όχι.