Μπορεί η Ελλάδα να βασίζεται στρατιωτικά στο Ισραήλ;

Και στις 2 Αυγούστου 2024, πάλι εδώ στο SLpress, είχαμε προειδοποιήσει: «Το δεύτερο επείγον ζήτημα έχει να κάνει με την επιδίωξη του Ισραήλ να εμπλέξει ολόκληρο το Δυτικό κόσμο στη δική του διαμάχη μέσω μίας έξυπνης, αλλά συγχρόνως επικίνδυνης στρατηγικής, την οποία έχει πολλές φορές εφαρμόσει: Δηλαδή το αφήγημα υπεράσπισης του Δυτικού πολιτισμού από τον Ισλαμισμό».

Μετά το αμερικανικό πλήγμα στο Ιράν, πολλοί παράγοντες από διάφορες χώρες επικοινώνησαν μαζί μας. Προφήτες δεν είμαστε. Απλώς, έχουμε εννοήσει τις ραγδαίες ανατροπές στο ισοζύγιο ισχύος, με τη ριζική αναδιάρθρωση των πλανητικών δυναμικών, τις οποίες επιτάχυνε η εκλογή Τραμπ. Η πραγματικότητα είναι αμείλικτη και απειλεί Ελλάδα και Κύπρο με εφιαλτικά τετελεσμένα, εάν δεν πλεύσουν λυσιτελώς στον οίνοπα πόντο της νέας Μεσανατολικής δίνης.

Το Ισραήλ ως κράτος δημιουργήθηκε, το 1948, επειδή έτσι αποφάσισε ο Ιωσήφ Στάλιν, αποστέλλοντας τα τσεχοσλοβακικά όπλα, ώστε να επιφέρει τυχοδιωκτικό μεν, ταπεινωτικό δε, πλήγμα στους Βρετανούς, στην απαράμιλλης γεωστρατηγικής αξίας Ανατολική Μεσόγειο. Η εγκαθίδρυση του Ισραήλ αποτέλεσε θρίαμβο της μοσχοβίτικης διπλωματίας που συνεχίζει να αποφέρει υπερκέρδη μέχρι σήμερα, καθώς οι ΗΠΑ, λόγω εσωτερικών συσχετισμών ισχύος, υποχρεούνται να παρεμβαίνουν υπέρ του Ισραήλ, εισπράττοντας μόνο κόστος και δυσχέρειες. Συγχρόνως, επικεφαλής αντισιωνιστικών καθεστώτων από τον Νάσερ έως τον Χαμενεΐ στρέφονται, διαχρονικά, εκόντες-άκοντες, στη Μόσχα για (υφολική) στρατιωτική και διπλωματική αρωγή. Αντίστοιχα επωφελής για τη Μόσχα υπήρξε βεβαίως και η εμπλοκή της στο Κυπριακό.

Στα τελευταία όμως χρόνια επιταχύνονται ραγδαία εξελίξεις που μεταβάλλουν ριζικά τις εσωτερικές ισορροπίες ισχύος στο αμερικανικό κατεστημένο και, επέκεινα, σε όλα τα οικονομικά και πολιτικοστρατιωτικά δίκτυα που εξαρτώνται από αυτό. Αλληλένδετα αίτια, που καθίστανται εξίσου κατανοητά υπό το πρίσμα της ανάλυσης, όσο και δυσχερώς αποδεκτά στο πεδίο του συναισθήματος (τουλάχιστον για τη λίμπεραλ νομενκλατούρα).

Επιβάλλεται εδώ να τονίσουμε πως το συγκαιρινό αμερικανικό σύστημα εξουσίας έχει σαθρά θεμέλια και αβαθείς ρίζες. Αποτελεί γέννημα της δεκαετίας του 1960, όταν ένας συνασπισμός εθνοτικών και θρησκευτικών ομάδων συμφερόντων, που είχε για πρώτη φορά αποκτήσει υπολογίσιμη δύναμη με το New Deal του Ρούζβελτ (ή Ρόουζεβελτ όπως τον λένε οι Αμερικανοί) τη δεκαετία του 1930 κατόρθωσε, μέσα από τις αμπώτιδες του πολέμου στο Βιετνάμ και του περιλάλητου Civil Rights Movement, να ακυρώσει την πρωτοκαθεδρία των λευκών Αγγλοσαξώνων Προτεσταντών και να εγκαθιδρύσει ένα καθεστώς υποτίθεται πολυφυλετικής, ανεξίθρησκης και αφαλκίδευτα φιλελεύθερης δημοκρατίας.

Τα προβλήματα του Ισραήλ

Βεβαίως τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως τα παρουσίαζε το φιλελεύθερο αφήγημα. Παρέλκει εδώ η διεξοδική ανάλυση που έχουμε πραγματοποιήσει άλλοτε, τονίζουμε όμως ότι καθεστώτα με τέτοιου είδους νομιμοποιητική βάση, από τη Γ΄ Γαλλική Δημοκρατία έως την ύστερη Αυστροουγγαρία, δεν αντέχουν στο χρόνο. Εάν απλώς αλλάξεις την εθνοθρησκευτική ιεραρχία και προβάλλεις έξωθεν κάτι άλλο, μοιραία η πραγματικότητα σε συντρίβει

Φυσικά η σκληρή ισχύς, το χρήμα και η οργανωμένη πίεση είναι αυτά που στο τέλος επιβάλλονται αλλά το καθεστώς της ηγεμονίας προϋποθέτει ότι λαμβάνονται υπόψη τα συμφέροντα και οι τάσεις των ομάδων επί των οποίων θα ασκηθεί η ηγεμονία, και συνεπάγεται ωσαύτως μια ορισμένη ισορροπία, δηλαδή ότι οι ηγεμονικές ομάδες θα κάνουν κάποιες θυσίες συντεχνιακού χαρακτήρα. Τούτο πλέον δε συμβαίνει.

Δεύτερο καίριο πρόβλημα για τους Ισραηλινούς αποτελεί η ουσιαστική έλλειψη καθοδηγητικού εθνικού κέντρου. Οι Εβραίοι των ΗΠΑ πρωταγωνιστούν σε πολιτικές που στην πραγματικότητα υπονομεύουν τα συμφέροντα του Ισραήλ, όπως η καλλιέργεια ενός όχι απλώς άχρηστου, αλλά επικίνδυνου για το Ισραήλ (καθώς και για Ελλάδα-Κύπρο) αντιρωσισμού σε συγκεκριμένα όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης τα οποία επηρεάζουν, ενώ συγκατένευσαν στην τρισάθλια συμφωνία του Ισραήλ με το Λίβανο (εφιαλτικό προηγούμενο για διαμοιρασμό φυσικού πλούτου στην Ανατολική Μεσόγειο) που υπαγόρευσε ο Μπάιντεν το 2022 στην (τότε) αδύναμη κυβέρνηση συνασπισμού του Ισραήλ.

Τρίτον, η 7η Οκτωβρίου άλλαξε για πάντα τη δημόσια εικόνα της ισραηλινής αποτρεπτικής ισχύος. Ο πλήρης εξευτελισμός του ισραηλινού συστήματος πρόληψης και πληροφοριών είχε ως συνέχεια τον πόλεμο στη Γάζα όπου, επί ενάμιση χρόνο, το Ισραήλ αδυνατεί να επικρατήσει της Χαμάς, η οποία στα τέλη του 2023 είχε (στην καλύτερη για την ίδια περίπτωση) 18.000 ενόπλους μαχητές. Σαφώς υπέρτερη η ισραηλινή επιχείρηση κατά της Χιζμπάλα στο Λίβανο (σχεδιασμένη προγενέστερα) αλλά και πάλι χωρίς να επιτύχει συντριπτικό πολιτικό πλήγμα.

Στη Γάζα και το Ιράν ο πλανήτης παρακολουθεί ένα Ισραήλ να αποτυγχάνει γιατί δεν έχει σαφή στόχο και μονοπάτι για ό,τι μπορεί να παρουσιαστεί ως πολιτικοστρατιωτική νίκη. Τα εκ προοιμίου αλυσιτελή χτυπήματα στο Ιράν και η καθ’ όλα εντυπωσιακή ιρανική απάντηση επιβεβαιώνουν πως «ἢ τίς βασιλεὺς πορευόμενος ἑτέρῳ βασιλεῖ συμβαλεῖν εἰς πόλεμον οὐχὶ καθίσας πρῶτον βουλεύσεται εἰ δυνατός ἐστιν ἐν δέκα χιλιάσιν ὑπαντῆσαι τῷ μετὰ εἴκοσι χιλιάδων ἐρχομένῳ ἐπ’ αὐτόν;»

Τι πρέπει να κάνουν Ελλάδα και Ευρώπη με το Ισραήλ;

Ως Ελλάδα και Κύπρος πρέπει να διατηρήσουμε τη σχέση με το Ισραήλ, σε πείσμα των ανθρωπιστικών αντιδράσεων ενός τμήματος της Αριστεράς, όπως άλλωστε έχουμε επανειλημμένα τονίσει. Όμως δεν έχουμε κανένα συμφέρον να σαλιαρίζουμε σε ύφος Φρίντριχ Μερτς. Το σαλιάρη κανείς δεν τον εκτιμά! Και βεβαίως να μην υποτιμούν ορισμένες κυρίες αγλαών ιδρυμάτων «τους θρησκόληπτους μουλάδες του Ιράν», όπως τους αποκαλούν.

Θυμάμαι τον αείμνηστο Κάρολο Παπούλια να μου επισημαίνει πόσο τον είχε εντυπωσιάσει ο Χομεϊνί, ο οποίος στήριξε μεγάλο μέρος της πολιτειακής θεώρησής του στον Πλάτωνα, τον οποίο γνώριζε από καρδιάς. Αργότερα συναναστράφηκα κι εγώ Ιρανούς αξιωματούχους και μπορώ να καταθέσω πως σίγουρα είναι ευφυέστεροι και εντιμότεροι από πολλά βρυξελλιώτικα τρωκτικά των κονδυλίων. Και θα συνεχίζουν να διαδραματίζουν καίριο ρόλο στην περιοχή μας. Στην Ανατολική Μεσόγειο εχθροί Ελλάδας και Κύπρου είναι οι Τούρκοι και οι Βρετανοί. Όχι το Ιράν.