Casus belli: Η επιβαλλόμενη ελληνική απάντηση στην τουρκική πειρατεία

Το προμελετημένο αίτημα της κρατικής τουρκικής εταιρείας πετρελαίου TPAO για σεισμικές έρευνες στην περιοχή, που εκτείνεται ανατολικά της Ρόδου, μέχρι νοτιοανατολικά της Κρήτης, αποτελεί κρίσιμη ενέργεια για να εφαρμοστεί το παράνομο τουρκολιβυκό μνημόνιο. Μέσω αυτού, θα επιχειρηθεί από το νεο-οθωμανικό καθεστώς Ερντογάν η παράνομη οικειοποίηση όλης της ελληνικής υφαλοκρηπίδας χιλιάδων μιλίων θαλάσσιων εκτάσεων στην ανατολική Μεσόγειο.

Σε περίπτωση, δε, της de facto κατοχυρώσεως αυτής της υφαρπαγής, είναι βέβαιο ότι θα χρησιμοποιηθεί ως τετελεσμένο και στο Αιγαίο. Παρά το γεγονός ότι η όλη αυτή η επιχείρηση στηρίζεται στην κατάφωρα παράνομη θέση ότι τα νησιά δεν έχουν υφαλοκρηπίδα, κάτι που είναι προδήλως αντίθετο, με το υφιστάμενο διεθνές δίκαιο, συμπεριλαμβανομένου και του άρθρου 121 (2) της Συμβάσεως του ΟΗΕ για το δίκαιο της θάλασσας (UNCLOS), το τουρκικό καθεστώς δεν δείχνει να ιδρώνει.

Για να καταδειχθεί δε, το πειρατικό της Τουρκίας, αρκεί να αναφερθεί ότι το 2011 υπέγραψε συμφωνία με το ψευδοκράτος της μαρτυρικής Κύπρου για “οριοθέτηση” της υφαλοκρηπίδας και των χωρικών υδάτων μεταξύ τους, όπου αναγνώριζε τότε ότι η Κύπρος ως νησί έχει υφαλοκρηπίδα! Το επιθετικό νέο-οθωμανικό καθεστώς Ερντογάν, εκμεταλλευόμενο τη ρευστή παγκόσμια γεωπολιτική κατάσταση (σοβαρή υποχώρηση των ΗΠΑ, ανάδειξη νέων ανταγωνιστικών παγκόσμιων πόλων –Κίνα, Ρωσία–), η οποία επιδεινώθηκε σε μεγάλο βαθμό και από την πανδημία του κορωνοϊού, επιχειρεί χωρίς ουσιαστική διεθνή αντίδραση τη δημιουργία τετελεσμένων.

Την πειρατική όμως αυτή πολιτική της Τουρκίας σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας και της Κύπρου σε όλο τον εθνικό άξονα Θράκη–Αιγαίο–Κύπρος–Ανατολική Μεσόγειος, έχει υποβοηθήσει και η πάγια ασκούμενη κατευναστική πολιτική της Αθήνας, καθ’ όλη την περίοδο της μεταπολίτευσης, πλην λιγοστών εξαιρέσεων (κρίση του 1987).

Δομική απειλή

Οι συνεχόμενες επιθετικές πράξεις εντός της τελευταίας τριετίας, όπως η ρητορεία περί αναθεώρησης της συνθήκης της Λωζάνης, η εργαλειοποίηση του μεταναστευτικού προβλήματος με αποκορύφωμα τα γεγονότα του Έβρου, η μόνιμη καταπάτηση της υφαλοκρηπίδας της Κύπρου, η μεγέθυνση των καθημερινών παραβιάσεων στο Αιγαίο, οι χάρτες της Γαλάζιας Πατρίδας, το παράνομο τουρκολιβυκό μνημόνιο και η πρόσφατη βεβήλωση της Αγίας Σοφίας, δεν καταλείπουν καμία αμφιβολία.

Πιστοποιούν με τον πιο εμφατικό τρόπο ότι η Τουρκία συνιστά σήμερα για την Ελλάδα μια δομική απειλή και όχι έναν απλώς δύσκολο και απείθαρχο γείτονα, ο οποίος μπορεί να τιθασευτεί απλά με την επίκληση των αρχών διεθνούς δικαίου, τις οποίες παραβιάζει χωρίς αιδώ και μέσω της κατευναστικής πολιτικής. Οι ψευδαισθήσεις, που καλλιεργήθηκαν όλα αυτά τα χρόνια από την πολιτική και οικονομική “ελίτ” της χώρας εν σχέσει με την τουρκική απειλή, εξαιτίας του φοβικού συνδρόμου από το οποίο κατατρύχονται, έχουν καταρρεύσει.

Η Μεταπολίτευση, που ξεκίνησε με την αποδοχή του εθνικού ακρωτηριασμού στην Κύπρο και, αφού καλλιεργήθηκε στον ελληνικό λαό ο υπερκαταναλωτισμός, το ατομικό βόλεμα, η μερική προσπάθεια και το στοιχείο της εθνικής αμεριμνησίας, κλείνει τον κύκλο της. Όχι μόνο λόγω της οικονομικής χρεοκοπίας, που έπληξε την πλειοψηφία του λαού, αλλά και λόγω της γιγάντωσης της τουρκικής απειλής.

“Φιλανδοποίηση” της Ελλάδας και της Κύπρου

Η προαναγγελθείσα, με κάθε επίσημο τρόπο, μετά την πρόσφατη συνάντηση Ερντογάν-Σάρατζ, άμεση πρόθεση για σεισμικές έρευνες και γεωτρήσεις στην ελληνική υφαλοκρηπίδα με εργαλείο το παράνομο τουρκολιβυκό μνημόνιο αποτελεί μέγιστο κίνδυνο για τον Ελληνισμό, αφού τυχόν υλοποίησή του θα διαμορφώσει συνθήκες φιλανδοποίησης της Ελλάδος και της Κύπρου.

Απέναντι στην έκδηλη επιθετικότητα της Τουρκίας και τους κινδύνους για εθνικό ακρωτηριασμό της Ελλάδας και της Κύπρου, οι φοβικές διαχρονικά ελληνικές πολιτικές ηγεσίες, συνεχίζουν επί της ουσίας, την ίδια τακτική. Από τη μια μεριά, δεν υπάρχει σοβαρή αντίδραση για αποτροπή των παράνομων και αναθεωρητικών ενεργειών της Τουρκίας.

Από την άλλη, σε συνέχεια της ακολουθούμενης επί χρόνια πολιτικής του κατευνασμού, κυριαρχούν στο δημόσιο διάλογο οι αντιλήψεις ότι αυτά αποτελούν ενέργειες του Ερντογάν για να καλύψει τα προβλήματά του στο εσωτερικό μέτωπο, ότι η Τουρκία είναι απομονωμένη και ότι η Ελλάδα, έχοντας με το μέρος της το Διεθνές Δίκαιο, δεν θα υποστεί εθνικούς ακρωτηριασμούς.

Πλην όμως αυτό επαφίεται πρωτίστως στις ενέργειες τρίτων, που υποτίθεται ότι θα λύσουν για εμάς τα προβλήματα (ΗΠΑ, ΕΕ, συμμαχία Γαλλίας–Ισραήλ–Αιγύπτου, καθώς και οι πολυεθνικές Exxon, Total κ.λπ.). Πρόκειται για το φαινόμενο των ελληνικών παραισθήσεων, όπως εύστοχα χαρακτήρισε ο καθηγητής Γιώργος Μαργαρίτης σε πρόσφατο άρθρο στο SLpress.gr. Σ’ αυτό έκανε μια εκτίμηση των στρατιωτικών δυνάμεων των δύο χωρών και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει τόσο μεγάλη διαφορά ισχύος που να δικαιολογεί το φοβικό σύνδρομο των Αθηνών. Το σύνδρομο δηλαδή που ενισχύει την επιθετικότητα του “Γκρίζου Λύκου”, ο οποίος εμφανίζεται πανίσχυρος, χωρίς όμως αυτό να απηχεί στην πραγματικότητα.

Ανάγκη για νέα εθνική στρατηγική

Η παραπάνω όμως επιχειρηματολογία έχει καταρρεύσει παταγωδώς. Ήδη, βρισκόμαστε στο επόμενο στάδιο, όπου ο εχθρός είναι προ των πυλών του Ελληνισμού. Είναι χαρακτηριστικό ότι τα τελευταία τρία χρόνια, την ώρα που η Τουρκία συστηματικά δημοσιοποιεί τις πρωτοφανείς παράνομες αξιώσεις της για τη “Γαλάζια Πατρίδα” και ναυπηγεί ισχυρότατο ναυτικό στόλο, με στόχο προφανώς τη στρατιωτική υλοποίηση του σχεδίου της, η ελληνική πλευρά εκπέμπει μηνύματα φοβικού συνδρόμου.

Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς από επίσημες δηλώσεις διαχρονικά των Ελλήνων αρμοδίων! Τη δήλωση Κοτζιά περί μοναχοφάηδων Ελλήνων, τη δήλωση Κατρούγκαλου ότι η Τουρκία έχει δικαιώματα, αφού έχει πολλά χιλιόμετρα ηπειρωτικής ακτής στην Μεσόγειο, τη δήλωση Ντόκου περί συνεκμετάλλευσης μετά την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας, ή την πρόσφατη δήλωση Δένδια (κατά τα πρόσφατα γεγονότα στον Έβρο) περί φίλης χώρας…

Η ίδια σχολή σκέψης, άλλωστε, επιχειρηματολογεί, βλέποντας ως μέσο λύσης την παραπομπή των διαφορών στο Δικαστήριο της Χάγης, κάτι που όμως προϋποθέτει συνυποσχετικό με την Τουρκία για το εύρος των διαφορών (ήδη με τους χάρτες της “Γαλάζιας Πατρίδας” η Τουρκία διεκδικεί το μισό Αιγαίο και ολόκληρη σχεδόν την Ανατολική Μεσόγειο.

Στρατηγική αναχαίτισης

Ενόψει του πραγματικού και σοβαρού αυτού κινδύνου, απαιτείται άμεσα ο επανακαθορισμός μιας νέας εθνικής στρατηγικής και η πολιτική βούληση για την αναχαίτιση των παράνομων διεκδικήσεων της Τουρκίας. Βασικά στοιχεία θα πρέπει να είναι η ενεργή και αποτελεσματική διπλωματία και η εφαρμογή στην περιοχή, των αρχών του Διεθνούς Δικαίου, που προϋποθέτει την άμεση κατάθεση των συντεταγμένων των εξωτερικών ορίων της ελληνικής υφαλοκρηπίδας στον ΟΗΕ, την επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια σε όλες τις ελληνικές θάλασσες και την οριοθέτηση της ΑΟΖ με Κύπρο, Αίγυπτο, Ιταλία.

Παράλληλα με τα παραπάνω, η Ελλάδα οφείλει άμεσα να προαναγγείλει τη δική της κόκκινη γραμμή απέναντι στην τουρκική επιθετικότητα και πειρατεία. Το ελλιποβαρές πολιτικό σύστημα της χώρας, έστω και τώρα στην τελευταία στιγμή, οφείλει να δημοσιοποιήσει παντού ότι, για την Ελλάδα, τουρκική εισβολή στην ελληνική υφαλοκρηπίδα θα αποτελέσει casus belli. Ως εκ τούτου κρίσιμος παράγοντας και άμεση προτεραιότητα αποτελεί η ενίσχυση των Ενόπλων Δυνάμεων σε ανθρώπινο υλικό και όπλα, αφού κατά την προηγούμενη δεκαετία του μνημονιακού οδοστρωτήρα υπήρξε πλήρης εγκατάλειψη, κάτι που μπορεί να αποτελέσει ιστορική εγκληματική πράξη.

Οι μέρες των ψευδαισθήσεων και των παραισθήσεων για την Ελλάδα έχουν παρέλθει. Απέναντι στη δομική πλέον τουρκική απειλή, ο Ελληνισμός οφείλει να ξαναβρεί το νήμα του αντιστασιακού του ήθους, του υγιούς πατριωτισμού και του ορθολογισμού, ο συνδυασμός των οποίων είναι αναγκαίος όρος για την αποτροπή νέων εθνικών ακρωτηριασμών.