ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ τον τραγικό Ιούλιο του 1974...

Πενήντα χρόνια από τότε. Μισός αιώνας κατοχής. Ο πρώτος πυροβολισμός από τους πραξικοπηματίες ήταν το πρώτο καρφί στο σταυρό της Κύπρου. Ήταν το σινιάλο για την Τουρκία να εισβάλει. Έκτοτε μετράμε τις ανοικτές πληγές. Έκτοτε η διαχείριση του χρόνου, οι προσπάθειες επιβολής και νέων τετελεσμένων από την κατοχική πλευρά, η αντιμετώπιση μεθοδεύσεων αποτελούν βασικά στοιχεία του πάζλ, που συνθέτουν την εικόνα από το 1974 και εντεύθεν.

Η συμπλήρωση πενήντα χρόνων, λειτούργησε ως συναγερμό. Είναι πολλές πέντε δεκαετίες. Μπορεί να ξεθωριάζει η μνήμη, να φεύγουν οι γενιές με βιώματα, αλλά το ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ παραμένει επίκαιρο. Είναι η μοίρα μας; Είναι το μέλλον μας. Γιατί εάν ξεχάσουμε χαθήκαμε.

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ, τους υπονομευτές της Κυπριακής Δημοκρατίας, τους συνωμότες, εντός και εκτός Κύπρου.
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ τις αμερικανικές μεθοδεύσεις, τον πάλαι ποτέ ισχυρό υπουργό Εξωτερικών, τον “κακό μάγο”, Χένρι Κίσιγκερ.
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ την πολιτική της διχοτόμησης, που προωθούσε διαχρονικά η Τουρκία.
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ τους χουντικούς, τους ΕΟΚΑΒητζίδες.
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ τους ελληνόφωνους που παρέδωσαν την Κύπρο στην Τουρκία. Την προδοσία, τους υπονομευτές, τους καταστροφείς της πατρίδας μας.
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ την εισβολή, τη συνεχιζόμενη κατοχή, τις πόλεις και τα χωριά που βρίσκονται υπό τον κατακτητή. Τον Μπουλέντ Ετζεβίτ που πήρε τον τίτλο του “Πρωθυπουργού της εισβολής” και δήλωνε περήφανος, που έβαψε τα χέρια του με αίμα.
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ τους αγνοούμενους και τους πεσόντες που πολέμησαν για τη δημοκρατία και για την πατρίδα.
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ εκείνη την εικόνα με τους Ελληνοκύπριους στρατιώτες, που κάπνισαν το τελευταίο τους τσιγάρο πριν εκτελεστούν από τον κατοχικό στρατό. Λίγο πριν τους ρίξουν σε ένα πηγάδι, για να κρύψουν οι κατακτητές το έγκλημα τους.
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ τη θυσία όλων όσων έπεσαν για την πατρίδα. Η πιο πρόσφατη αυτή του Τάσου Ισαάκ και Σολωμού Σολωμού.
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ το κλάμα της συζύγου του αγνοούμενου που αφηγείτο το τελευταίο αντίο. Το ξέσπασμα της συζύγου/ του συζύγου/ του πατέρα/ μητέρας, που είδαν μπροστά τους να εκτελείται εν ψυχρώ ο άνθρωπο τους. Των παιδιών, που παρακολούθησαν να καταρρέει ένας κόσμος, πριν καλά-καλά τον γνωρίσουν.
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ τις τουρκικές κτηνωδίες, τους βιασμούς. Τις βεβηλώσεις.
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ τις ακούραστες γυναίκες των οδοφραγμάτων, οι οποίες με την παρουσία τους, θύμιζαν σε όλους το θέμα της κατοχής, των αγνοουμένων.
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ όσους κουράστηκαν νωρίς και άρχισαν να αναζητούν “ευφάνταστες ιδέες” για μερική ή πλήρη προσαρμογή στα κατοχικά δεδομένα. Κάνουν κακό στην πατρίδα.
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ το “η Κύπρος κείται μακράν”.
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ την υποκρισία των τρίτων, που αρνούνται να αντιμετωπίσουν το ζήτημα της Κύπρου ως θέμα εισβολής και συνεχιζόμενης κατοχής.
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ τη λέξη “Ελευθερία”, η οποία στις μέρες θεωρείται από τους κοσμοπολίτες ακραία και εθνικιστική.
Μεγαλώσαμε με το σύνθημα αυτό, το οποίο τα πρώτα χρόνια μετά την εισβολή ήταν παντού. Τα αυτοκόλλητα, που κυκλοφορούσαν ευρέως. Στα σχολικά τετράδια, αναγραφόταν πάνω από φωτογραφίες των κατεχομένων περιοχών, της Κερύνειας, της Αμμοχώστου, της Μόρφου, της Καρπασίας. Ήταν στις σχολικές αίθουσες, στους τοίχους, στην καρδιά όλων.

Πενήντα χρόνια μετά, δεν είναι μνημόσυνο που γίνεται σήμερα. Είναι ημέρα θύμησης και αποφασιστικότητας. Όπως είχε γράψει και ο αείμνηστος Γιώργος Σέρτης «η κατοχή στον άνθρωπο ξεκινά από μέσα του. Το ίδιο και η ελευθερία!».

ΥΓ: Το “Δεν ξεχνώ” είναι δημιούργημα του συγγραφέα Νίκου Δήμου, την 14η Αυγούστου 1974, όταν εκδηλώθηκε η δεύτερη φάση της τουρκικής εισβολής. Εκείνα τα αυτοκόλλητα κυκλοφόρησαν ευρέως και εκτός Κύπρου και Ελλάδος. Ήταν η συνεχής θύμηση όλων για τα όσα έγιναν στην Κύπρο και το μήνυμα πως δεν μπορεί και δεν πρέπει να ξεχάσει κανείς.