Δίνοντας τα χέρια στους προστάτες των δολοφόνων – Ένας διαχρονικός εξευτελισμός της Κυπριακής Δημοκρατίας

Είκοσι τρία χρόνια πέρασαν από τις εν ψυχρώ δολοφονίες του Τάσου Ισαάκ και του Σολωμού Σολωμού. Η μια εικόνα, που παραμένει στη μνήμη, είναι αυτή με τους «Γκρίζους Λύκους» να κτυπούν μέχρι θανάτου τον Τάσο. Το… έγκλημα του; Συμμετείχε σε μια πορεία διαμαρτυρίας για να προβάλει την ανάγκη, την απαίτηση, για την απελευθέρωση της πατρίδας του. Περικυκλώθηκε και κτυπήθηκε με ξύλα και πέτρες με τη μανία του φανατισμού, με τη βαρβαρότητα του κατακτητή.

Η δεύτερη εικόνα είναι αυτή με τον Σολωμό να ξεφεύγει από τον κυανόκρανο, να τρέχει, να ανεβαίνει στον ιστό με την κατοχική σημαία, με το τσιγάρο στο στόμα και με τη δύναμη, τη μαγκιά, της αποφασιστικότητας. Δεν έφθασε μέχρι την κατοχική σημαία καθώς δέχθηκε πυρά. Δέχθηκε τα πυρά από τη βεράντα του διώροφου σπιτιού-φυλακίου του κατοχικού στρατού, από ένα έποικο αξιωματούχο του ψευδοκράτους.

Ο έποικος, πρώην αξιωματικός του τουρκικού στρατού, Κενάν Ακίν, ο οποίος πυροβόλησε τον Σολωμό διετέλεσε «υπουργός» και «βουλευτής» του ψευδοκράτους, μετά από ενέργειες της Κυπριακής Δημοκρατίας καταζητείται από την Ιντερπόλ. Το ίδιο και οι δολοφόνοι του Τάσου. Ο Ακίν πριν και μετά τη δολοφονία του Σολωμού ήταν άνθρωπος του παράνομου καθεστώτος, τον οποίο τον προστάτευε αλλά και τον επιβράβευσε πολιτικά.

Θαυμαστής του Ερντογάν ο δολοφόνος

Στα εγκαίνια για το έργο μεταφοράς του νερού από την Τουρκία στα κατεχόμενα ήταν στην εξέδρα και ήταν από εκείνους που ασπάσθηκαν τον Ερντογάν. Οι δολοφονίες θεωρήθηκαν από το κατοχικό καθεστώς ως… αυτοάμυνα. Ήταν άγριες εν ψυχρώ δολοφονίες της κατοχικής δύναμης, που όπλισε τους δράστες. Οι εγκληματικές δολοφονίες ξεχάστηκαν από το αναγνωρισμένο κράτος της Κυπριακής Δημοκρατίας, που ασχολείται με τη μετακίνηση ενός μικρού μνημείου για τον Τάσο και το Σολωμό. Την ουσία την διατύπωσε η κόρη του Τάσου Ισαάκ, Αναστασία, το βράδυ του Σαββάτου στην εκδήλωση μνήμης:

«Γιατί να σεβαστώ μια κοινωνία που δεν σέβεται την ιστορική της συνέχεια. Τόσα χρόνια κρύφτηκα μέσα στον θυμό μου. Προσπάθησα να τον ξεπεράσω μέσα στην αφάνεια, μα με έπνιξε η απογοήτευση. Πολλά αναπάντητα ερωτήματα με βασανίζουν και γι’ αυτό είμαι εδώ. Κλειστήκαμε στο “εγώ” μας, χωνεύουμε τα εγκλήματα, απλοποιούμε τα γεγονότα, ώστε να συμφιλιωθούμε μαζί τους. Χαρακτηριζόμαστε από αδράνεια. Αποδεχόμαστε και αδιαφορούμε για το διαρκές έγκλημα εις βάρος της πατρίδας μας …».

Η Αναστασία, είχε τότε μόλις γεννηθεί, δεν γνώρισε τον πατέρα της. Το «χελιδονάκι», όπως την τραγούδησε η Χαρούλα, το αγκάλιασε τότε η Ελληνική Πολιτεία, η οποία την είχε βαπτίσει, διά του τότε υπουργού Εξωτερικών, Πάγκαλου. Δεν είπε καμία υπερβολή το περασμένο Σάββατο, ως αποτέλεσμα του πόνου από την απώλεια του πατέρα της. Είπε την ψυχρή αλήθεια της κατάντιας μιας κοινωνίας, που όχι μόνο ξέχασε, αλλά που επιμένει να αντιμετωπίζει επιδερμικά τα πάντα. Που προσαρμόζεται με την κατοχή και βλέπει το άλλο μισό της γης μας… τουριστικά!

Σήμερα, 23 χρόνια μετά: Οι δολοφόνοι του Τάσου και του Σολωμού παραμένουν ασύλληπτοι και προστατεύονται από το κατοχικό καθεστώς. Η Κυπριακή Δημοκρατία, ακολουθώντας το δρόμο που βαθμηδόν αναγνωρίζει τα κατοχικά δεδομένα, ανταλλάσει με το ψευδοκράτος υπόπτους. Για την βελτίωση του κλίματος, αλλά και της δίπλα-δίπλα συνεργασίας. «Γιατί πρέπει να καταπολεμείται η εγκληματικότητα». Το μεγάλο έγκλημα της κατοχής πώς ανατρέπεται;

Είναι πλέον λεπτομέρεια το γεγονός ότι η παράδοση υπόπτου σε ένα παράνομο καθεστώς, αποτελεί πράξη αναγνώρισης. Γιατί αναγνωρίζεται σε αυτό η δικαιοδοσία να ασκεί κυριαρχία, να ασκεί εξουσία στην κατεχόμενη Κύπρο. Αλλά δεν κολλούν οι αρμόδιοι σε αυτά. Άλλωστε λαμβάνουν και πιστοποιητικό «καλής διαγωγής» από τις πρεσβείες. Τις γνωστές πρεσβείες.