Δύο εθνικά φάουλ, δύο μέτρα και δύο σταθμά…

Παρά την διεθνή κατακραυγή για την (εξίσου αποτρόπαια) εισβολή στην Ουκρανία, πρέπει να τονισθεί ότι η ανοχή, ο κυνισμός και η συνενοχή των δυνάμεων της Δύσης (π.χ. Μεγάλη Βρετανία) στα γεγονότα, που οδήγησαν στην εισβολή του Αττίλα, αλλά και στην μετέπειτα κατοχή της Μεγαλονήσου, αποτέλεσαν την βάση για την παρούσα παγκόσμια κατάσταση.

Με τέτοια αηδιαστική υποκρισία που επικρατεί, γιατί να μην προσπαθεί η Ρωσία να μεγιστοποιήσει τα κέρδη της, βλέποντας ότι η Τουρκία απολαμβάνει όλα τα ευεργετήματα της πολιτικής των δύο μέτρων και δύο σταθμών, που τηρεί η Δύση δεκαετίες τώρα, χωρίς να έχει αντιμετωπίσει την παραμικρή συνέπεια. Με την Άγκυρα να θέτει την αναγνώριση του ψευδοκράτους στα κατεχόμενα ως προαπαιτούμενο για την επίλυση του Κυπριακού, δεν υπάρχει κανένας λόγος να περιμένει κανείς ότι θα σημειωθεί κάποια πρόοδος στις συνομιλίες, που διεξάγονται υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών.

Η πρέπουσα στάση στα εθνικά

Το μόνο που μπορεί να κάνει η Λευκωσία είναι να προσπαθήσει να μοχλεύσει την γεωπολιτική θέση της ως ενεργειακού και μεταφορικού κόμβου, με την ελπίδα ότι η χρησιμότητά της για τις ΗΠΑ και το Ισραήλ θα οδηγήσουν αργά ή γρήγορα στην επιβολή πραγματικής διεθνούς πίεσης στην Άγκυρα, ώστε να υποχρεωθεί να διαπραγματευτεί έντιμα υπέρ μιας δίκαιης και βιώσιμης λύσης. Όσες δεκαετίες και να έχουν περάσει, πάντως, είναι σημαντικό να τονίζεται προς πάσα κατεύθυνση ότι στην υπόθεση αυτή υπάρχει ένας απροκάλυπτος θύτης, και όσο η Άγκυρα αρνείται να αναγνωρίσει τις ιστορικές της ευθύνες, ο κύκλος της αδικίας δεν θα σταματήσει ποτέ.

Συνεπώς, μαζί με την γνωστή γλώσσα της διπλωματίας και την δέουσα εποικοδομητική προσέγγιση, η Ελλάδα θα πρέπει να υπενθυμίζει στην διεθνή κοινότητα διαρκώς ποιος είναι ο θύτης στην προκειμένη περίπτωση και ποιος το θύμα. Η στάση αυτή πρέπει να είναι ενιαία και να ισχύει τόσο στην Ελλάδα, όσο και στο εξωτερικό. Όσο εξοργιστικό και αν είναι να βλέπει κανείς ξένες χώρες ή προσωπικότητες να συναλλάσσονται με το ψευδοκράτος, συμβάλλοντας έτσι στην νομιμοποίησή του, είναι ακόμη πιο εξοργιστικό να βλέπουμε Έλληνες να προβαίνουν στις ενέργειες αυτές.

Ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής στο “Σπίτι της Τουρκίας”

Εξάλλου, υποτίθεται ότι αυτή ήταν και η αφορμή για την προ ολίγων ετών διατάραξη των σχέσεων μεταξύ του Αρχιεπισκόπου Αμερικής και της ελληνικής κυβέρνησης, όταν ο πρώτος αρνήθηκε να συμμορφωθεί με την παράκληση της ελληνικής πρεσβείας στην Ουάσιγκτον να μην παραστεί στα εγκαίνια του “Σπιτιού της Τουρκίας” στην Νέα Υόρκη, ώστε να αποφευχθεί να φωτογραφηθεί με τον επικεφαλής του ψευδοκράτους Έρσιν Τατάρ. Αγνοώντας τις διπλωματικές συμβουλές της τότε Ελληνίδος πρέσβειρας (νυν υφυπουργού Εξωτερικών), έπεσε στην φάκα που είχε στήσει η Άγκυρα, πόζαρε για την επίμαχη φωτογραφία και κατά συνέπεια, δημιούργησε σκάνδαλο στην Ελλάδα και την Ομογένεια των ΗΠΑ.

Η επιπόλαια αυτή απόφαση τροφοδότησε κύμα σκεπτικισμού για την ικανότητα του Αρχιεπισκόπου να ηγηθεί την τοπική Εκκλησία της Αμερικής και τον αποξένωσε από κάποιους διπλωματικούς κύκλους, ομογενειακούς συλλόγους και σωματεία, καθώς και έναν αριθμό πιστών που προσβλήθηκαν από την ενέργεια αυτή, η οποία θεωρούσαν ότι νομιμοποιούσε την παράνομη τουρκική κατοχή της Κύπρου. Στην συνέχεια, δέχθηκε σκληρή, αλλά δίκαιη κριτική, με την ελπίδα ότι η αντίδραση αυτή θα ήταν αρκετή να αποτρέψει παρόμοιες μελλοντικές κινήσεις από άλλους υψηλά ιστάμενους Έλληνες αξιωματούχους.

Παρά την αρχική σκληρή στάση που τήρησε η Αθήνα, η οποία, σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες, έφτασε ακόμη και στο σημείο να ζητήσει την απομάκρυνση του Αρχιεπισκόπου από τον Οικουμενικό Πατριάρχη, η διγλωσσία του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών, που παρατηρείται εσχάτως, παραπέμπει τουλάχιστον σε ασυνέπεια.

Οι αγκαλιές και χαιρετούρες μεταξύ του σημερινού (φιλ)Έλληνα ΥΠΕΞ, του Τούρκου ομολόγου του και του κ. Τατάρ δεν άφησαν τις καλύτερες εντυπώσεις, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς τις τελευταίες μηχανορραφίες των Τούρκων, διαμέσου της μαριονέτας τους στην Λιβύη, η οποία επισήμως αμφισβητεί τα κυριαρχικά δικαιώματα και την ΑΟΖ της Ελλάδος. Μολονότι ο Τούρκος ΥΠΕΞ φωτογραφήθηκε κι αυτός με τον Πρόεδρο της Κύπρου, γεγονός είναι ότι όλες οι φωτογραφίες του κόσμου δεν θα βοηθήσουν στην αποκατάσταση της δικαιοσύνης στην Κύπρο, εάν η Άγκυρα δεν εγκαταλείψει τις σημερινές παράλογες και επεκτατικές πολιτικές της.

Το ΕΛΙΑΜΕΠ στο ψευδοκράτος

Ακόμη χειρότερα, προ μερικών εβδομάδων, μια ομάδα Ελλήνων ερευνητών, που σχετίζονται με τον ΕΛΙΑΜΕΠ, επισκέφθηκαν το ψευδοκράτος, όπου συναντήθηκαν με τον κατοχικό ηγέτη. Δυστυχώς, δεν υπήρξε κάποια παρέμβαση εκ μέρους της ελληνικής κυβέρνησης ή έστω κάποιας δήλωσης, που να εκφράζει την δυσαρέσκεια της για την εν λόγω ενέργεια, η οποία δεν διαφέρει διόλου (στην ουσία, είναι χειρότερη) από το σφάλμα του Αρχιεπισκόπου Αμερικής να παραστεί στα εγκαίνια του Σπιτιού της Τουρκίας. Στην προκειμένη περίπτωση, φαίνεται ότι είτε η Αθήνα ακολουθεί δύο μέτρα και δύο σταθμά ή αλλάζει πολιτική.

Σε κάθε περίπτωση όμως, οι ενέργειές της μοιάζουν άφρονες και αναποτελεσματικές. Πέραν του ότι η συγκεκριμένη πολιτική δεν συμβάλλει στην προώθηση μιας δίκαιης λύσης στο Κυπριακό, η μεσοβέζικη διπλωματική και πολιτική αυτή χλιαρότητα δημιουργεί σύγχυση και στην Ομογένεια των ΗΠΑ. Εάν ήταν λάθος του Αρχιεπισκόπου Αμερικής να παραστεί στα εγκαίνια για το Σπίτι της Τουρκίας, τότε δεν μπορεί παρά να ήταν λάθος και η επίσκεψη στα κατεχόμενα από συνεργάτες του ΕΛΙΑΜΕΠ, το οποίο θα πρέπει να υποστεί τις ανάλογες κυρώσεις. Διαφορετικά, η κυβέρνηση οφείλει να ζητήσει συγγνώμη από τον Αρχιεπίσκοπο, που τον κατηγόρησε για πράξεις που πλέον η ίδια ευλογεί.

Αλλά για να είμαστε δίκαιοι, την πραγματική συγγνώμη θα πρέπει να την ζητήσουν από τον κυπριακό λαό, διότι υπάρχουν πάρα πολλές εκκρεμότητες που έχουν τελματώσει (π.χ. η ολοκλήρωση του υποθαλασσίου καλωδίου ηλεκτρικής σύνδεσης Ελλάδος-Κύπρου-Ισραήλ), την ώρα που κατασπαταλάται πολύτιμος χρόνος και κεφάλαια σε αστείες φωτογραφίες και ανούσιες χαιρετούρες.