Διολισθαίνει δραματικά η Ελλάδα υπό την τουρκική πίεση

Υποστηρίζει μάλιστα, ότι η μοναδική νόμιμη στην περιοχή Ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία για την χάραξη ζωνών ΑΟΖ «παραβιάζει δήθεν την λιβυκή υφαλοκρηπίδα», υιοθετώντας πλήρως τις τουρκικές αυθαιρεσίες, που είναι σε πλήρη αντίθεση με τις ισχύουσες αρχές του διεθνούς δικαίου, πως δήθεν τα νησιά δεν έχουν δική τους υφαλοκρηπίδα-ΑΟΖ και ότι η μέση γραμμή πρέπει να ορισθεί μεταξύ των ηπειρωτικών ακτών της Ελλάδος και της Λιβύης. Έτσι φθάνει στο σημείο να προσβάλλει και την ελληνοιταλική συμφωνία για καθορισμό ΑΟΖ στο Ιόνιο! Και όλα αυτά από μία παντελώς αναξιόπιστη μεταβατική κυβέρνηση, θλιβερού υποχείριου της Άγκυρας ενός διαλυμένου και ανύπαρκτου κράτους λίγες ημέρες μετά την επίσκεψη του Έλληνα υπουργού εξωτερικών στη χώρα αυτή.

Πρόκειται χωρίς αμφιβολία για την αποτύπωση της πλήρους αποτυχίας της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής και των συνεπειών της ακολουθούμενης κατευναστικής πολιτικής απέναντι στον επιθετικό τουρκικό αναθεωρητισμό, που τα τελευταία χρόνια έχει αμφισβητήσει ξεκάθαρα χωρίς περιστροφές οτιδήποτε μπορεί να εννοηθεί ως κυριαρχικό δικαίωμα της Ελλάδος, διεκδικώντας το μισό Αιγαίο και σχεδόν όλες τις θαλάσσιες εκτάσεις στην ανατολική Μεσόγειο, που σύμφωνα με τις ισχύουσες αρχές του δικαίου της θάλασσας ανήκουν στη δικαιοδοσία της Ελλάδος. Κατευναστική πολιτική που επικυρώθηκε και δια κειμένου από τη νομικά ανύπαρκτη και ανίσχυρη συμφωνία των Αθηνών, που αποτέλεσε όμως ισχυρό εργαλείο της Άγκυρας για την επίτευξη των στόχων της.

Και αυτό γιατί από τη μία πλευρά δόθηκε το απαιτούμενο «διαβατήριο» του Ερντογάν ως δήθεν «ειρηνοποιού» απέναντι στη Δύση, την περίοδο που οι συνθήκες μετά το επιθετικό κρεσέντο της Άγκυρας από την εισβολή στον Έβρο το 2020 έως και τα τέλη του 2022, είχαν δημιουργήσει όλες τις προϋποθέσεις για λήψη για πρώτη φορά σοβαρών κυρώσεων σε επίπεδο ΕΕ και για πλήρη αποκλεισμό της Τουρκίας από τις ΗΠΑ (βάσει των τότε συσχετισμών στο Κογκρέσο).

Ενώ από την άλλη, χωρίς η Ελλάδα να κερδίσει το παραμικρό, πλην αυτών των μη αεροπορικών παραβιάσεων στο Αιγαίο (που συνδέονται όμως και με την δραματική υστέρηση της τουρκικής αεροπορίας), έχει ανεχθεί χωρίς σοβαρές αντιδράσεις την Τουρκία να εκδηλώνει όλες τις αναθεωρητικές διεκδικήσεις της σε όλα τα διεθνή φόρα, που αφορούν τη «γαλάζια πατρίδα», τη νομιμοποίηση της παράνομης κατοχής στην Κύπρο και το παράνομο τουρκολιβυκό μνημόνιο, που πλέον πυροδοτείται από αυτήν, υποχρεώνοντας το εξαπτέρυγο της, τη διορισμένη κυβέρνηση Ντειμπά να προβεί στις επιθετικές κινήσεις εναντίον της χώρας μας.

Επιπροσθέτως είναι πολύ πιθανό να βρίσκεται πίσω από τη νέα εργαλειοποίηση του μεταναστευτικού και τις ροές από τη Λιβύη προς την Κρήτη. Είναι προφανές, ότι κάτι τέτοιο δεν θα μπορούσε να συμβεί στις σημερινές ιδιόμορφες και ρευστές γεωπολιτικές συνθήκες, όπου λόγω της δημιουργίας ενός πολυπολικού κόσμου, χωρίς μέχρι τώρα ισορρόπηση και λόγω της πρόταξης της ισχύος αντί των αρχών του διεθνούς δικαίου μετά την εκλογή Τραμπ, εάν η Ελλάδα δεν εξέπεμπε καθόλη την προηγούμενη περίοδο στο έπακρον το φοβικό σύνδρομο και την πολιτική κατευνασμού απέναντι στις παράνομες τουρκικές αναθεωρητικές ορέξεις.

Η ρηματική διακοίνωση της Λιβύης

Πρόκειται πραγματικά για την οδυνηρή κατάληξη της κυβέρνησης της ΝΔ, που ενώ έδειξε να προβαίνει σε κάποιες στοιχειώδεις κινήσεις αυτοπροστασίας της χώρας μετά την υβριδική εισβολή στον Έβρο το 2020, στην πορεία εμφάνισε το πραγματικό της πρόσωπο, αυτό του κατευνασμού και του φοβικού συνδρόμου, έχοντας αφήσει ανενόχλητη την Τουρκία και τα εξαπτέρυγά της στην ευρύτερη περιοχή να προβάλλουν απίστευτες απαιτήσεις, προσβάλλοντας τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα χωρίς ουσιαστικά καμία σοβαρή αντίδραση από την πλευρά της Ελλάδος.

Γιατί όταν δύο γειτονικά σου κράτη, η Τουρκία και η Λιβύη, αμφισβητούν το μισό Αιγαίο και σχεδόν όλη την ανατολική Μεσόγειο κατά πλήρη παράβαση των ισχυόντων κανόνων του διεθνούς δικαίου και αυτές τις παράνομες διεκδικήσεις τις δημοσιοποιούν στον ΟΗΕ, δεν μπορεί η αντίδρασή σου να είναι χλιαρές ανακοινώσεις πηγών του Υπουργείου Εξωτερικών και ενός κυβερνητικού εκπροσώπου, που όντας εκτός τόπου και χρόνου, ψέλλισέ απλώς, ότι πρόκειται για ενέργειες, που δεν παράγουν καμία νομική συνέπεια (και άρα όλα καλά;).

Στην πραγματικότητα αυτό το παράνομο τουρκολιβυκό μνημόνιο και η πρόσφατη ρηματική διακοίνωση της Λιβύης, καθώς και η πιθανή, λόγω προαναγγελίας, κύρωσή του και από την κυβέρνηση της Βεγγάζης είναι προφανές ότι δίνουν τη δυνατότητα στην Τουρκία να επιδιώξει τη δημιουργία νέων τετελεσμένων στην περιοχή, τεστάροντας τις αντοχές της Ελλάδος, με πιθανή αποστολή γεωτρύπανων νότια της Κρήτης, σε περιοχές πέραν των χωρικών υδάτων των 6 μιλίων που μεγαλόψυχα οι πειρατές της Άγκυρας και τα θλιβερά λιβυκά εξαπτέρυγα τους αναγνωρίζουν για την Κρήτη!

Απέναντι, στους φανερούς αυτούς αρπακτικούς σκοπούς της Τουρκίας έναντι της Ελλάδος, έναν αιώνα και πλέον μετά τη μικρασιατική καταστροφή, η Ελλάδα οφείλει ανεξαρτήτως των πρόδηλων αδυναμιών του πολιτικού προσωπικού εξουσίας της να προχωρήσει άμεσα σε ενέργειες οι οποίες θα ακυρώσουν εν τοις πράγμασι τις τουρκικές επιδιώξεις με βάση το παράνομο τουρκολιβικό μνημόνιο.

Τί πρέπει να κάνει η Ελλάδα

Αντιθέτως, μετά τη θρασύτατη ρηματική ανακοίνωση της κατευθυνόμενης λυβικής κυβέρνησης η Ελλάδα οφείλει να καταγγείλει τις παράνομες ενέργειες μίας ουσιαστικά «παράτυπης λιβυκής κυβέρνησης» στον ΟΗΕ, επισημαίνοντας και τις ευθύνες του τελευταίου, αφού την όρισε να προχωρήσει σε εκλογές στη χώρα αυτή μέχρι το 2021 κάτι που δεν έπραξε και παράλληλα να καταθέσει τα όρια της ΑΟΖ έναντι της Λιβύης στον ΟΗΕ, ακολουθώντας πιστά τα ισχύοντα στο Διεθνές Δίκαιο με βάση τη μέση γραμμή (υπάρχει ήδη η συμφωνία Αθήνας-Καίρου, που παρά τις παραχωρήσεις της Ελλάδος αποτελεί ένα νόμιμο τετελεσμένο με βάση το Διεθνές Δίκαιο).

Περαιτέρω πρέπει άμεσα να επεκτείνει τα χωρικά ύδατα και τον εναέριο χώρο στα 12 μίλια της αιγιαλίτιδας ζώνης στην περιοχή νότια της Κρήτης. Λόγω των νέων μεγάλων μεταναστευτικών ροών από τη Λιβύη, βάσει του άρθρου 33 της συμβάσεως για το δίκαιο της θάλασσας να ανακηρύξει τη συνορεύουσα ζώνη των 24 μιλίων νοτίως της Κρήτης, ως εσωτερικό δίκαιό της για τον προληπτικό έλεγχο της περιοχής.

Άραγε ποιος μπορεί να απαντήσει από τη σημερινή κυβέρνηση για ποιον λόγο δεν υλοποιήθηκαν οι δηλώσεις του τότε Υπουργού Εξωτερικών τον Ιανουάριο του 2021, λίγο μετά τη συμφωνία ΑΟΖ με την Ιταλία για το Ιόνιο Πέλαγος, ότι η επόμενη φάση επέκτασης στα 12 μίλια θα αφορούσε τη περιοχή της Κρήτης και ότι οι μελέτες για το κλείσιμο των κόλπων και τη χάραξη ευθειών γραμμών βάσης που είναι απαραίτητος όρος για την επέκταση είχαν ήδη ολοκληρωθεί. Ποιος και γιατί σταμάτησε αυτήν την επιβαλλόμενη εθνική ενέργεια;

Η οδυνηρή πραγματικότητα ανεξαρτήτως των φληναφημάτων της κατευναστικής πολιτικής και αντίληψης του ελληνικού πολιτικού κατεστημένου είναι ότι συστηματικά το στρατο-ισλαμιστικό καθεστώς της Άγκυρας πρώτα υπό τον μανδύα του δυτικού κεμαλισμού και εν συνεχεία υπό τον μανδύα του αντιδυτικού ισλαμο-οθωμανισμού, χωρίς όμως καμία ρωγμή μεταξύ τους ως προς τις επεκτατικές επιδιώξεις του, φιλοτέχνησε τις ανύπαρκτες νομικές με βάση τις υπογραφείσες συνθήκες και το διεθνές δίκαιο παράνομες διεκδικήσεις του, χωρίς τη στιβαρή και οργανωμένη ελληνική αντίδραση.

Γιατί αν κάποιος παρατηρήσει από απόσταση το ιστορικό διάβα, θα διαπιστώσει ότι ουδέποτε υπήρξε πραγματική περίοδος ειλικρινούς φιλικής προσέγγισης των δύο χωρών και άρσης της ιστορικής αντιπαλότητας από την πλευρά της Τουρκίας. Μετά τη σύναψη της συνθήκης της Λωζάνης το 1923, που υπήρξε η γενέθλια πράξη ιδρύσεως του σημερινού τουρκικού κράτους, ο Κεμάλ Ατατούρκ επιδίωξε τη σταθεροποίηση και ισχυροποίηση του τουρκικού κράτους υπό τον μανδύα του φιλοδυτικού ηγέτη. Εξαιτίας αυτού του γεγονότος και λόγω των τότε συνθηκών του ψυχρού πολέμου υπήρξε η ανάπτυξη μεγάλων ερεισμάτων της Τουρκίας στη Δύση.

Οι επιδιώξεις του τουρκικού κράτους

Η σχέση όμως αυτή αποδείχθηκε πάντα ετεροβαρής σχεδόν σε όλα τα επίπεδα, καθόσον ο βασικός πυρήνας του τουρκικού κεμαλικού καθεστώτος, παρά τον επιφανειακό κοσμικό χαρακτήρα, παρέμεινε βαθιά αυταρχικός και υπέκρυπτε τις ανομολόγητες επιθετικές και κατακτητικές επιδιώξεις του τουρκικού κράτους. Γι’ αυτό, όταν ισχυροποιήθηκε και αναπτύχθηκε η ενδογενής τουρκική οικονομική ολιγαρχία, υπήρξε η επανάληψη της βασικής τουρκικής πολιτικής που αποτυπώθηκε στο συνέδριο των Νεοτούρκων στη Θεσσαλονίκη το 1911 και που ήταν η εξολόθρευση όλων των μη μουσουλμανικών πληθυσμών της Μικράς Ασίας.

Στο πλαίσιο αυτό έγινε ο εξανδραποδισμός της ελληνικής μειονότητας της Κωνσταντινούπολης στα θλιβερά γεγονότα του Σεπτεμβρίου του 1955, με στόχο τη βίαιη υποκατάσταση της ακμάζουσας εμπορικής δραστηριότητας του ελληνικού στοιχείου από την αναδυόμενη τουρκική οικονομική ολιγαρχία. Στη συνέχεια, στη δεκαετία του ’70 υπήρξε η επιχείρηση ΑΤΤΙΛΑΣ με κατάληψη της Μεγαλονήσου εξαιτίας της μικρονοητικότητας της χουντικής τριανδρίας στην Ελλάδα και η σταδιακή αμφισβήτηση κυριαρχικών δικαιωμάτων στο Αιγαίο, παραποιώντας τις υπογραφείσες συνθήκες, αλλά και τη συνεχή κατευναστική ελληνική πολιτική.

Στη συνέχεια μέσω της πολιτικής το γκριζαρίσματος των 152 βραχονησίδων με αφορμή τα Ίμια αποκαλύφθηκαν οι πραγματικές επιδιώξεις της που είναι το μοίρασμα του Αιγαίου κατ’ ισομοιρίαν, όπως τόνιζε εμφατικά πάντα ο Α. Παπανδρέου, η δημιουργία ασαφούς καθεστώτος κυριαρχίας στα ελληνικά νησιά και η υφαρπαγή τεραστίων θαλασσίων ζωνών της εν δυνάμει ελληνικής ΑΟΖ στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου τα τελευταία χρόνια πλέον καθαρά, μέσω του παράνομου τουρκο-λιβυκού μνημονίου και της θεωρίας περί «γαλάζιας πατρίδας».

Αυτή η κατάληξη των πραγμάτων στα ελληνοτουρκικά δεν έπεσε από τον ουρανό, αλλά είναι το αποτέλεσμα των χρόνιων παθογενειών της ελληνικής στάσης απέναντι στις τουρκικές παράνομες επιδιώξεις με την κυριαρχία του φοβικού συνδρόμου και της κατευναστικής πολιτικής που είχε ως αποτέλεσμα τη συνεχή έμμεση νομιμοποίηση των τουρκικών παράνομων απαιτήσεων.

Οι ψευδαισθήσεις και τα μυθεύματα που κυριάρχησαν στην ελληνική πολιτική σκηνή σταδιακά, ιδιαίτερα την περίοδο της Ύστερης Μεταπολίτευσης ως σήμερα και αφορούσαν ότι είτε ότι θα λυθούν τα προβλήματα με βάση τη μοναδική διαφορά που αναγνωρίζει η Ελλάδα (ρύθμιση της υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ βάσει του Διεθνούς Δικαίου), είτε μέσω της ένταξης της Τουρκίας στην Ε.Ε. ως μέσο εξημέρωσης του «θηρίου», είτε μέσω βοήθειας και λύσεως από τρίτους, έχουν πλήρως συντριβεί μπροστά στον κυνισμό του γκρίζου λύκου.

Απαιτείται συνεπώς απέναντι σε αυτή τη σκληρή πραγματικότητα, που διαμορφώνεται για τον Ελληνισμό μία σοβαρή, εθνική στρατηγική, η οποία θα έχει στον πυρήνα της τις πολύπλευρες σχέσεις, βάσει των καθαρά ελληνικών συμφερόντων και όχι τις μονομερείς, που υπάρχουν μέχρι σήμερα και κινδυνεύουν να ρίξουν τη χώρα στα βράχια, δημιουργώντας τις συνθήκες φιλανδοποίησης της Ελλάδας και της Κύπρου στην ευρύτερη περιοχή.