Δράσεις και όχι κουβεντολόι χρειάζονται Αθήνα-Λευκωσία

Η κίνηση από τη Λευκωσία να απευθυνθεί στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης συνιστά μια ενέργεια αξιοποίησης όλων των νομικών και πολιτικών μέσων που υπάρχουν με στόχο να αντιμετωπιστεί η τουρκική επιθετικότητα, επεκτατικότητα. Στόχος προφανώς είναι να ασκηθεί περισσότερη πίεση προς την Τουρκία. Στόχος είναι να αποφύγει η Κυπριακή Δημοκρατία -καθώς δεν έχει τις δυνατότητες- της στρατικοποίησης της κρίσης, όπως επιδιώκει η Τουρκία.

Η Κύπρος έχει δυνατότητες να παίξει σε διάφορα διεθνή φόρα που έχουν αποστολή να διασφαλίζουν τη διεθνή νομιμότητα. Φτάνει να υπάρχει προετοιμασία, πολιτική και νομοτεχνική και να μην μείνει στα μισά του δρόμου. Μια σωστή προετοιμασία καθορίζει και τον τελικό στόχο, εξετάζει το ρίσκο και αξιολογεί θετικά και αρνητικά.

Προφανώς και η Τουρκία δεν θα ακολουθήσει στην προσφυγή. Κι αυτό επειδή πρώτον δεν αναγνωρίζει τη δικαιοδοσία του Δικαστηρίου και δεύτερον δεν αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία, την οποία έχει χαρακτηρίσει “εκλιπούσα”. Μπορεί η Κυπριακή Δημοκρατία να προσφύγει μονομερώς και να απευθυνθεί το Δικαστήριο στην Τουρκία. Μπορεί, επίσης, η Λευκωσία να ζητήσει γνωμάτευση, αν και δεν είναι αυτή η επιδίωξη. Ότι και να αποφανθεί το Δικαστήριο, στην περίπτωση που υπάρξει κείμενο, προφανώς θα δικαιώνει την Κύπρο. Αυτό, όμως, σε καμία περίπτωση δεν θα δεσμεύει την κατοχική Τουρκία.

Στην απομακρυσμένη περίπτωση κατά την οποία υπάρξει εκδίκαση, δεν αποκλείεται η Κυπριακή Δημοκρατία να έχει στο τέλος λιγότερη ΑΟΖ (εδώ είναι και το ρίσκο). Προφανώς, αυτή απόφαση θα είναι τελεσίδικη και θα θέτει τέρμα τις αμφισβητήσεις, γκριζάρισμα περιοχών. Γι’ αυτό και η Τουρκία δεν θα ανταποκριθεί. Επειδή τα θέλει όλα. Σημειώνεται πως έκπαλαι η Άγκυρα γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων της αποφάσεις, ψηφίσματα, διεθνείς συνθήκες.

Στο τέλος που θα οδηγηθούμε

Η απόφαση για τη Χάγη προφανώς και βρίσκεται στα πρώτα στάδια, στην αφετηρία και ενδεχομένως να μην προχωρήσει. Να μην έχει αποτέλεσμα. Τούτο σημαίνει πως δεν πρέπει να γίνονται κινήσεις; Όταν απευθυνόμαστε στα Ηνωμένα Έθνη τα οποία υιοθετούν ένα ψήφισμα μήπως δεν γνωρίζουμε πως η Τουρκία δεν θα το υλοποιήσει;

Εάν η Λευκωσία κινηθεί μόνο στη βάση τι θα ικανοποιήσει την Άγκυρα στο τέλος που θα οδηγηθούμε; Σε ένα κατήφορο υποχωρήσεων, όπως γίνεται διαχρονικά. Έναν κατήφορο ο οποίος οδήγησε το Κυπριακό βαθμηδόν μέσα από τις υποχωρήσεις σε ένα μοντέλο με ρυθμίσεις που θα προκαλεί συνεχώς εμφράγματα στη λειτουργία του κράτους.

Θα είναι ένα μοντέλο με διακρίσεις και διαχωρισμούς, ρατσιστικό, που θα παράγει εθνικισμό. Δεν θα είναι δημοκρατικό και θα έχει ως βάση διαχωρισμού την εθνική καταγωγή. Αυτή η απόφαση για τη Χάγη, έστω κι εάν θεωρείται μια κίνηση τακτικής ή όχι, θα πρέπει να συνδυαστεί και με αλλαγή προσέγγισης στο Κυπριακό. Πρέπει να εγκαταλειφθεί η μιζέρια του μικρού και ανήμπορου, η απελπισία του ηττημένου. Να ξεπεράσουμε το μοιρολόι των ηττημένων μυαλών, που σε κάθε κίνηση σκέφτονται την αντίδραση της Τουρκίας.

Σήμερα, βέβαια, η προτεραιότητα είναι μία: Να προχωρήσει η Ελλάδα και η Κύπρος να οριοθετήσουν τα μεταξύ τους θαλάσσια σύνορα. Κι αυτό πρέπει να γίνει αμέσως χωρίς άλλη καθυστέρηση. Εξ όσο γίνεται αντιληπτό, αυτό είναι μόνιμο αίτημα της Λευκωσίας προς την Αθήνα, η οποία όμως κατατρύχεται από τα γνωστά φοβικά σύνδρομα. Φοβάται και ακόμη και τη σκιά του Ερντογάν.

Το δεύτερο που πρέπει να γίνει είναι να γίνουν παράλληλες συζητήσεις Ελλάδος και Αιγύπτου, αν και υπάρχουν προβλήματα, που προκλήθηκαν λόγω της καθυστέρησης που έχει επιδείξει η Αθήνα. Δράσεις και όχι κουβεντολόι. Δράσεις και όχι μίζερες αντιλήψεις ηττοπάθειας.