Ε όχι και αντίσταση στον Ερντογάν ο Ακιντζί…

Έχει δίκιο ο ηγέτης των Κατεχόμενων στην Κύπρο να καταγγέλλει την τουρκική κυβέρνηση για παρέμβαση στις “εκλογές”. Η “πρεσβεία της Τουρκίας” έχει μετατραπεί σε “εκλογικό επιτελείο” υπέρ του ανθυποψηφίου του, λέει ο ίδιος, τονίζοντας μάλιστα ότι «δεν υπήρξε μέχρι σήμερα ποτέ τόσο μεροληπτική στάση [από Τουρκία] σε εκλογές».

Στην Άγκυρα είναι πολύ θυμωμένοι μαζί του. Θυμόμαστε ότι ο Ακιντζί είχε αποστασιοποιηθεί από την Άγκυρα στο ζήτημα της εισβολής της Τουρκίας στη βόρεια Συρία. Κάποιοι στην Ελλάδα εξαίρουν τον Ακιντζί για αυτή του τη στάση. Η αριστερή ομάδα “Ρόζα” είχε αναρτήσει στο facebook αφίσα με τον Ακιντζί δείχνοντάς τον ως υποδειγματικό Τούρκο ηγέτη.

Η ψεύτικη Τουρκία είναι αυτή του Ερντογάν, ενώ η “καλή” αληθινή Τουρκία είναι εκείνη του Ακιντζί. «Ο ηγέτης των Τουρκοκυπρίων Μουσταφά Ακιντζί κατέκρινε την τουρκική εισβολή της Συρία, δίνοντας ένα σπουδαίο μάθημα γενναιότητας, αλλά και αλληλεγγύης. Έδειξε, ότι η αδελφοσύνη των λαών είναι μεγαλύτερο αγαθό, από οποιαδήποτε μικρό-όφελος μπορεί να φέρει ο ιμπεριαλισμός» όπως σημείωσαν οι διαχειριστές της σελίδας.

Η εξ αριστερών όμως αφέλεια τέτοιων ισχυρισμών μαρτυράται τόσο σε επίπεδο συμβολισμών όσο και πραγματικών δεδομένων. Σε επίπεδο συμβολισμών, άραγε τα μέλη του “Ρόζα”, που έχουν ονομάσει την οργάνωσή του από το όνομα της σπουδαίας Ρόζας Λούξεμπουργκ γνωρίζουν τι αντιλαμβανόταν η ίδια 100 χρόνια πριν;

Σε κείμενό της Λούξεμπουργκ με τίτλο “Η σοσιαλδημοκρατία και οι εθνικοί αγώνες στην Τουρκία” που δημοσιεύτηκε στη γερμανική σοσιαλδημοκρατική εφημερίδα Sachsische Arbeiter-Zeitung (Εφημερίδα των Εργατών της Σαξονίας), έλεγε ότι η διάλυση της Τουρκίας αποτελεί όρο για την εξέλιξη. «Γι’ αυτό πρέπει να χαθεί, όχι ως μορφή διακυβέρνησης, αλλά ως κράτος. Όχι μέσω της ταξικής πάλης, αλλά μέσα από την πάλη των εθνοτήτων».

Όπως σχολιάζει ο Βλάσης Αγτζίδης «Μόνο στην περίπτωση αυτή η κορυφαία αυτή διεθνίστρια διατυπώνει τη θέση ότι τα εθνικά κινήματα των χριστιανικών λαών ταυτίζονται και εκφράζουν το ταξικό κίνημα». Ήταν μια ανάλυση της εποχής, που λάμβανε υπόψιν τις πραγματικές συγκυρίες. Η Λούξεμπουργκ αντιλαμβανόταν πολύ καλά τι συνέβαινε στην Τουρκία και αξίζει να διαβάσει κανείς τις απόψεις της.

Δεν υπήρξε συγκρουσιακός

Ας φύγουμε όμως από την Ιστορία και σας δούμε σήμερα τι συμβαίνει με τον Ακιντζί τον οποίο πολλοί στην Ελλάδα εκθειάζουν. Μια καλή εικόνα για τον Ακιντζί μπορεί να δώσει ο σπουδαίος Τουρκοκύπριος δημοσιογράφος, ο Σενέρ Λεβέντ. Ο Τουρκοκύπριος δημοσιογράφος της “Αφρίκα” δεν είναι ο αγωνιστής του facebook και των εκ των ασφαλούς αφελών ποσταρισμάτων. Έχει αγωνιστεί και κυνηγηθεί πάρα πολύ. Την εφημερίδα του την έχουν κάνει γυαλιά καρφιά στο ψευδοκράτος, αλλά ο Ακιντζί δεν έβγαλε τσιμουδιά. Ποτέ, έκτοτε, ο Ακιντζί δεν βρήκε μια ευκαιρία να μιλήσει για το πογκρόμ που βίωσε εκείνη η εφημερίδα και να το καταδικάσει.

Ο Ερντογάν είχε πει για τον Ακιντζί ότι «ο θώκος στον οποίο κάθεται δεν είναι θώκος που αποκτήθηκε με τη δική του δύναμη. Κερδίσθηκε με τον αγώνα της Τουρκίας. Οι ομοεθνείς μας θα του απαντήσουν το συντομότερο». Έχει δίκιο ο Λεβέντ που σχολίασε ότι σε αυτή την δήλωση του Ερντογάν ο Ακιντζί, δεν έδωσε μια συγκρουσιακή απάντηση. «Υπενθύμισε μόνο ότι είναι πρόεδρος που εξελέγη με το 60% των ψήφων του λαού. Ουσιαστικά δεν ήλθε ποτέ σε σύγκρουση με τον Ταγίπ Ερντογάν» έγραφε ο Λεβέντ ενώ συμπλήρωσε ότι ο Τουρκοκύπριος ηγέτης.

«Δεν ήταν συγκρουσιακός. Πάντα ήταν συναινετικός. Η Τουρκία είναι το μόνο λιμάνι στο οποίο θα καταφύγουμε», έλεγε σε όσους κατηγορούσαν την Τουρκία ως κατοχική δύναμη. Δεν απάντησε στον Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος τις πρώτες μέρες της εκλογής του, του είπε «να ακούνε τα αφτιά σου αυτά που λέει το στόμα σου» έγραψε ο Λεβέντ.

Ο Ακιντζί επιδιώκει μια μεγαλύτερη αυτονομία έναντι της Άγκυρας, αλλά όχι κάτι που να τον ξεκόψει από την μητέρα πατρίδα. Είναι αληθές αυτό για το οποίο καταγγέλλει την Τουρκία, αλλά είναι άστοχο και αφελές να αναδεικνύεται η ζυγισμένη φυγόκεντρη τάση του Ακιντζί σε μια ηρωική κίνηση από μέρους Ελλήνων ξεπλένοντας τα 5 χρόνια της ηγεσίας του στο ψευδοκράτος. Η Ρόζα Λούξεμπουργκ δεν θα το έκανε ποτέ αυτό.