Έδωσε ανταλλάγματα η Ελλάδα για να εκλεγεί στο Συμβούλιο Ασφάλειας
08/06/2024
Μετά από μακρά αναμονή και εργώδη προσπάθεια, η Ελλάδα κατέστη προσωρινό (μη-μόνιμο) μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ), για τη διετία 2025-26, μαζί με αλλά δέκα μέλη (μεταξύ των οποίων και η Αλβανία, η Βραζιλία, η Νορβηγία κλπ) και τα πέντε μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας (ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα, Γαλλία, Βρετανία) τα οποία έχουν δικαίωμα αρνησικυρίας (βέτο) στις αποφάσεις του Οργανισμού όταν οι αποφάσεις αυτές αντιβαίνουν στα εθνικά τους συμφέροντα και την εξωτερική πολιτική τους (πχ. αμερικανική προστασία του Ισραήλ).
Η συμμετοχή της Ελλάδας δεν επετεύχθη εύκολα. Χρειάστηκε η συγκατάθεση της Τουρκίας, η οποία επιτεύχθηκε επ’ ανταλλαγή της μόνιμης συμμετοχής του Τούρκου Σινιριόγλου, ως Γενικού Γραμματέα του Οργανισμού Ασφαλείας και Συνεργασίας της Ευρώπης (ΟΑΣΕ), γνωστού ανθέλληνα και υποστηρικτή της τουρκικής εισβολής και κατοχής της Κυπριακής Δημοκρατίας – όπερ τουλάχιστον αντιφατικό προς την αποστολή του ΟΑΣΕ.
Οι κίνδυνοι για την Ελλάδα
Η προσωρινή συμμετοχή της Ελλάδος στο Συμβούλιο Ασφαλείας εκθέτει τα συμφέροντα του Ελληνισμού και σ’ άλλους κινδύνους όπως λχ. στην καταδίκη του Ισραήλ για τον παρατεινόμενο πόλεμο της Γάζας, την αναγνώριση ως ισοτίμου κράτους των κατεχομένων εδαφών της βόρειας Κύπρου, την αθέτηση της Συμφωνίας των Πρεσπών από την κυβέρνηση των Σκοπίων αλλά και την απόρριψη δεσμευτικών αποφάσεων του Συμβουλίου Ασφαλείας για τη λύση του Κυπριακού χωρίς κυρώσεις για την Τουρκία.
Από την άλλη πλευρά, η συμπαράσταση της Ελλάδος στην Κύπρο μέσα από το Συμβούλιο προσκρούει στο βέτο της Βρετανίας (πχ. για την αποχώρηση από τις “κυρίαρχες” βάσεις στην Μεγαλόνησο) και αντίκειται στα συμφέροντα των άλλων μονίμων μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας ως λχ. για την απελευθέρωση του Φρέντη Μπελέρη στην Αλβανία, το σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των Ελλήνων στην Ίμβρο και Τένεδο και βεβαίως, τις απειλές του Ερντογάν στο Αιγαίο και την παραβατικότητα του τουρκο-λιβυκού συμβολαίου που καταπατεί τα ελληνικά χωρικά ύδατα, την ΑΟΖ κλπ.
Δηλαδή, για μία υπόθεση ουσιαστικά δημοσίων σχέσεων του υπουργείου Εξωτερικών Γιώργου Γεραπετρίτη, αναλαμβάνονται υποχρεώσεις και κίνδυνοι που δε συμφέρουν την Ελλάδα, η οποία εκτίθεται στην κρίση των μεγάλων δυνάμεων που πολλές φορές την υποβλέπουν (πχ. την μεγάλη ελληνόκτητη εμπορική ναυτιλία παρά τις υπηρεσίες που προσφέρει στο διεθνές εμπόριο, την επιστροφή των γλυπτών του Παρθενώνα κλπ).
Κι όλα αυτά για τις φιλοδοξίες να «ενώσει τον βορρά με το νότο και την ανατολή με τη δύση» του υπουργείου Εξωτερικών, εμφανώς μωρές ως εκτός πραγματικότητας.
