Ευχαριστούμε Ζόραν

Η αναφορά του Σλαβομακεδόνα πρωθυπουργού Ζόραν Ζάεφ σε μακεδονικό, και οσονούπω και ΝΑΤΟϊκό, στρατό κατέδειξε εμφατικά την άκρως ελλιπή και προβληματική φύση της συμφωνίας. Ξεκινώντας από την βάση της αναντιστοιχίας μεταξύ της προτεινόμενης κρατικής ονομασίας και αυτής για γλώσσα και εθνικότητα. Όταν στην εξίσωση εισέρχονται η βαλκανοελλαδική κουτοπονηριά και προχειρότητα αποκαλύπτεται το εύρος του προβλήματος.

Από τη μία ο κ. Ζάεφ επιχειρεί πάση θυσία να πείσει στο εσωτερικό της χώρας του ότι ο Μακεδονισμός διατηρείται ακέραιος. Από την άλλη ο κ. Κοτζιάς, με ένα συνδυασμό έπαρσης και νομικίστικης ρητορικής, προσπαθεί να πείσει τους Έλληνες για το ακριβώς αντίθετο. Ότι δηλαδή ο «νέος» ή «βόρειος», ή ό,τι άλλο, Μακεδονισμός θα είναι πλήρως μεταλλαγμένος και απαλλαγμένος από τους αλυτρωτισμούς και την γενετήσια του ταυτότητα. Θέλει να εννοήσει ο υπουργός Εξωτερικών ότι ο «μακεδονικός» στρατός θα αφουγκραστεί και θα εμπεδώσει τη μετονομασία του σε «βορειομακεδονικό» μετά από κάποιες υπογραφές;

Όποιος διαθέτει, έστω μια υποτυπώδη αντίληψη, σχετικά με το πνεύμα και τη λογική των, ανά το παγκόσμιο, ενόπλων δυνάμεων κατανοεί την φαιδρότητα του παραπάνω συλλογισμού. Το ζήτημα που προέκυψε με τον στρατό της γείτονος είναι το πρώτο επεισόδιο σε ένα σήριαλ συγχύσεων, παρεξηγήσεων και διφορούμενων ερμηνειών, το οποίο ξεκινάει να εκτυλίσσεται.

Τούτα πηγάζουν από τη φύση του ζητήματος. Αυτή δεν είναι άλλη από τον Μακεδονισμό καθεαυτό, από την ίδια την αποδοχή της ύπαρξης μακεδονικής εθνότητας και γλώσσας. Πολύ απλά δεν δύναται κάποιος, ο οποίος, πλέον αναγνωρισμένα διεθνώς και από την ίδια την Ελλάδα, δηλώνει “Μακεδόνας”, νιώθει “Μακεδόνας” και μιλάει “μακεδονικά” να αποδεχθεί και να εμπεδώσει οποιαδήποτε «βορειομακεδονικότητα». Είτε αυτό αφορά στρατό είτε άλλους θεσμούς, είτε προϊόντα. Βρισκόμαστε, δυστυχώς, μπροστά σε ένα κυκεώνα, ο οποίος καταδεικνύει την προχειρότητα και ανεδαφικότητα της εν λόγω συμφωνίας.

Στο κάτω-κάτω πρόκειται μια συμφωνία η οποία εδράζεται επί αρχών και θεσμοθετήσεων, οθωμανικών και γιουγκοσλαβικών, για τη γεωγραφία και την γλώσσα-ταυτότητα αντίστοιχα. Ως εκ τούτου, κάθε άλλο παρά προοδευτική και ρηξικέλευθη μπορεί να είναι. Εν κατακλείδι ας ευχαριστήσουμε τον κ. Ζάεφ που μας έβγαλε, τόσο νωρίς, από τις αυταπάτες μας.