Εκτός πραγματικότητας το πολιτικό κατεστημένο στην Κύπρο

Η κατοχική Τουρκία δεν θα ξεμπερδέψει εύκολα με την εισβολή της στη Συρία, ιδιαίτερα όταν στο θέατρο του πολέμου αλλά και στο διπλωματικό πεδίο εμπλέκονται πολλοί και πιο δυνατοί παίκτες. Είναι προφανές πως στη, μεγάλης έκτασης, ανακατανομή ισχύος που συντελείται στον κόσμο, στην περιοχή μας, το ζητούμενο είναι ποιος θα είναι ο μεγάλος παίκτης και ποιοι θα έχουν μερίδιο στην πίτα και θα έχουν ρόλο στο παιχνίδι ελέγχου. Η Τουρκία, η οποία διακαώς θέλει να έχει βασικό ρόλο, σπεύδει να δημιουργήσει τετελεσμένα στην κυπριακή ΑΟΖ και στη Συρία. Επιχειρεί με κάθε τρόπο να επιβάλλει πολιτικές για να μείνει στο παιχνίδι και να επενδύσει στην εφαρμογή των επεκτατικών της σχεδιασμών.

Είναι σαφές πως η Άγκυρα ξεσπά σε πιο αδύναμους κρίκους της αλυσίδας, όπως η Ελλάδα, η Κύπρος και οι Κούρδοι, χωρίς αυτό να σημαίνει πως θα διασφαλίσει τα επιδιωκόμενα της. Η πολιτική της ισχύος λειτουργεί στην Κύπρο. Η Τουρκία σφίγγει τον κλοιό γύρω από την Κύπρο και επιχειρεί διά πυρός και σιδήρου να επιβάλλει τους στόχους της. Και στην ξηρά και στη θάλασσα. Είναι σαφές πως διά της ενίσχυσης της παρουσίας της, την αναβάθμιση της παρουσίας της σε όλα τα πεδία, της αποσταθεροποίησης, θεωρεί πως θα πετύχει.

Η τουρκική συμπεριφορά σαφώς και έχει ενοχλήσει πολλούς παίκτες στη διεθνή σκηνή. Κυρίως, έχει ενοχλήσει η εισβολή στη Συρία. Και με αφορμή τούτο ενισχύθηκε η επιχειρηματολογία της Λευκωσίας για την εισβολή στην ΑΟΖ.

Από τη στιγμή που η Άγκυρα φαίνεται να έχει δυσκολία να πείσει για τα εγκλήματα που διενεργεί στη βόρεια Συρία, τότε η οποιαδήποτε προσπάθεια στο διπλωματικό πεδίο θα πρέπει να έχει μια μόνο πορεία: Την αποκλιμάκωση της έντασης που προκαλεί η Τουρκία. Κοντολογίς, την αποχώρηση των στρατευμάτων της από τη Συρία και την αποχώρηση της από την κυπριακή ΑΟΖ. Τότε και μόνο τότε μπορεί να αρχίσει ένας διάλογος για συνεννόηση.

Στην Κύπρο προσφέρουν “διεξόδους”

Δυστυχώς, ακόμη και όταν η Τουρκία δυσκολεύεται, στην Κύπρο κάποιοι σπεύδουν να της προσφέρουν διεξόδους. Ανεξαρτήτως των εξελίξεων, των δεδομένων, των συγκυριών, η συνταγή δεν αλλάζει. Να συζητηθούν όροι αναφοράς, να γίνουν τριμερείς, πενταμερείς. Από το 1960 και εντεύθεν, όταν η Κύπρος απέκτησε την ανεξαρτησία της, υπήρχαν καθοριστικά γεγονότα που ανέτρεψαν τα δεδομένα:

Η εισβολή του 1974, που κατέστησε το Κυπριακό ως θέμα εισβολής–κατοχής (αν και συνεχίστηκε ο λεγόμενος ενδοκοινοτικός διάλογος με συνταγματικά θέματα στην ατζέντα!).
Το 2004, με δυο σημαντικά γεγονότα: Την απόρριψη του σχεδίου Ανάν και ως απόρροια τούτου του μοντέλου συζήτησης και η ένταξη στην ΕΕ.

Από το 2004 και εντεύθεν θα έπρεπε να επιλεγεί μια διαφορετική πορεία. Καθώς υπήρχαν νέα δεδομένα. Είναι προφανές πως ακόμη και να καταρρεύσει η Τουρκία (που δεν είναι αναμενόμενο, ούτε ορατό), στην Κύπρο θα γίνεται καβγάς για τη διζωνική, την εκ περιτροπής και για τι θα περιληφθεί στους όρους αναφοράς.

Το Κυπριακό θα λυθεί με διάλογο. Όχι με διάλογο χάριν του διαλόγου και όχι για την όποια λύση. Είναι ακόμη εκνευριστικό να ακούγεται το επιχείρημα «να πάμε σε συνομιλίες και εάν αποτύχουν να αποδοθούν ευθύνες στην Τουρκία». Δεν ενδιαφέρει ποιος θα φορτωθεί το αδιέξοδο αλλά να υπάρχουν συνθήκες και δεδομένα για να επιτευχθεί συμφωνία. Και σήμερα δεν υπάρχουν. Και όποιος θεωρεί πως θα πρέπει να επιμένουμε σε διαπραγματεύσεις τώρα, είναι εκτός πραγματικότητας. Εκτός κι εάν έχει άλλη ατζέντα. Αυτή της οριστικοποίησης της διχοτόμησης.