Ελλάδα-ΗΠΑ-Τουρκία: Αυταπάτες και γεγονότα

Πέρα από την αυτονόητη καταδίκη της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία και την συστράτευση με εταίρους και συμμάχους για την έμπρακτη υποστήριξη του αγωνιζόμενου λαού αυτής της χώρας, είναι καιρός να τελειώσουν οι συναισθηματικά βολικές παραστάσεις και η εξωτερική πολιτική της Ελλάδας να επανέλθει στον πραγματικό και ουσιαστικό πυρήνα της, που δεν είναι άλλος από το εθνικό συμφέρον και την υπηρέτησή του, ειδικά στο τρίγωνο Ελλάδα-ΗΠΑ-Τουρκία.

Η βιβλιογραφία, αλλά ούτε και η μνήμη όλων όσοι διαθέτουν μια κάποια ηλικία, δεν προσφέρει κανένα τεκμήριο και μαρτυρία πως ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Ανδρέας Παπανδρέου επέτρεψαν στον εαυτό τους να υποκύψει στις ευκολίες του συρμού των υπερβολών στο πεδίο των διεθνών σχέσεων, διακινδυνεύοντας το εθνικό συμφέρον. Η Ρωσία, δεν χάνει ευκαιρία να μην απειλήσει την Ελλάδα με «σοβαρότατες συνέπειες» για τις επιλογές της και την σταθερή προσήλωσή της στις πολιτικές που έχουν υιοθετήσει εις βάρος της Μόσχας ΝΑΤΟ και ΕΕ. Καμία άλλη ευρωπαϊκή χώρα δεν έχει καταστεί στόχος κι αποδέκτης τόσων επικρίσεων και απειλών και δεν έχει υπονοηθεί ότι τμήματα της επικράτειας της είναι ήδη στοχοποιημένα από τα οπλικά συστήματα των ρωσικών Ενόπλων Δυνάμεων.

Οι ΗΠΑ, χωρίς καμιά δυσκολία, διακηρύσσουν δημοσίως αυτό από το οποίο ποτέ δεν απέστησαν. Την προσήλωσή τους δηλαδή, στις αδιατάρακτες αμερικανοτουρκικές σχέσεις, καθιστώντας σαφές ότι η κυβέρνησή τους, ανεξαρτήτως του περιστασιακού ενοίκου στον Λευκό Οίκο, είναι πάντα έτοιμη να δοκιμάσει και να εξαντλήσει όλα τα μέσα πίεσης που διαθέτει, προκειμένου να κάμψει τις όποιες αντιδράσεις και αντιρρήσεις εκφράζονται από τα νομοθετικά σώματα στην Ουάσινγκτον.

Η έκθεση του State Department προς το Κογκρέσο, για να πεισθεί να στέρξει στην πώληση 40 αεροσκαφών F-16 στην Τουρκία και στην αναβάθμιση άλλων 80, διότι «αυτό επιτάσσουν τα συμφέροντα εθνικής ασφαλείας των ΗΠΑ και η μακροπρόθεσμη ενότητα του ΝΑΤΟ», δεν αντιβαίνει απλώς προς το καθεστώς των λελογισμένων κυρώσεων που η Ουάσινγκτον έχει επιβάλει στην Άγκυρα, μετά την αγορά των S-400 από την Ρωσία. Περιφρονεί και περιγελά και όλη αυτή ιδεολογική-σταυροφορική ατζέντα και ρητορική του προέδρου Μπάιντεν, για την προώθηση της Δημοκρατικής Διακυβέρνησης, παγκοσμίως.

“Λεπτομέρειες” για το αμερικανικό κατεστημένο

Για το διπλωματικό κατεστημένο των ΗΠΑ όλα αυτά είναι μικρές λεπτομέρειες, όπως φαίνεται τόσο από την έκθεση προς το Κογκρέσο, την οποίαν υπογράφει η κυρία Ναζ Ντουράκογλου, τουρκικής καταγωγής ανώτερο στέλεχος του State Department, αλλά και από την συνέντευξη του “νούμερο 2” του ιδίου υπουργείου, της υφυπουργού Βικτόρια Νούλαντ στην εφημερίδα “Καθημερινή”, την Πέμπτη 7 Απριλίου 2022.

Και δεν είναι μόνον το αναντίρρητο, ότι η κα Νούλαντ επιχειρεί να βάλει οριστική ταφόπλακα στο σχέδιο για τον αγωγό φυσικό αερίου EastMed, με επιχειρήματα που μπορεί να αποτελέσουν αντικείμενο σοβαρής συζήτησης, αλλά ότι καταβάλλει προσπάθεια να αποκαταστήσει την Τουρκία στον ρόλο, όχι του “Επιτήδειου Ουδέτερου”, αλλά του “αναγκαίου-απαραίτητου διαμεσολαβητή” μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας «για να μπορέσει η Τουρκία να δημιουργήσει έναν ασφαλή χώρο για διπλωματία».

Λέξη δεν λέει, έστω για τους τύπους, η κα Νούλαντ για την σταθερή άρνηση της Τουρκίας να συμμετάσχει στον μηχανισμό των κυρώσεων που το ΝΑΤΟ και η ΕΕ εφαρμόζουν σε βάρος της Ρωσίας. Αντιθέτως, εκθειάζει «τον πρόεδρο Ερντογάν που είχε μια αποτελεσματική σχέση με τον πρόεδρο Πούτιν και με τον πρόεδρο Ζελένσκι». Και ενώ η Ελλάδα έχει ανανεώσει, χωρίς ημερομηνία λήξεως, την Συμφωνία Αμυντικής Συνεργασίας με τις ΗΠΑ, αντιμετωπίζει τον κίνδυνο να θυσιασθεί, για άλλη μια φορά στην Ιστορία της, σαν Ιφιγένεια προκειμένου η Δύση να κρατήσει μια “απρόθυμη” Τουρκία στις τάξεις της.

Στρατηγικός αντίπαλος η Τουρκία

Η Ελλάδα, ως χώρα του status quo, έχει κάθε λόγο να διακηρύσσει την πίστη της στο Διεθνές Δίκαιο, αλλά αυτό δεν μπορεί να οδηγεί στην φενάκη και στον εφησυχασμό ότι συνεπεία της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία, «έχει γίνει συνείδηση πως ο αναθεωρητισμός και ο επεκτατισμός δεν γίνονται αποδεκτοί στον σύγχρονο Κόσμο». Καλοί είναι οι φιλόφρονες λόγοι που ακούει η κυβέρνηση για την στάση της, τονώνουν ένα αίσθημα υπερηφάνειας για όσους το έχουν ανάγκη και αρδεύουν την πεποίθηση ότι «είμαστε στην σωστή πλευρά της Ιστορίας», αλλά απέναντι σε έναν στρατηγικό αντίπαλο μικρή έως ελάχιστη πραγματική αξία έχουν.

Και η Τουρκία είναι για την Ελλάδα στρατηγικός αντίπαλος. Όχι γιατί η χώρα μας αναζητεί έναν “βολικό εχθρό” για να δικαιώνει τις επιδιώξεις-επιλογές της στο πεδίο των διεθνών σχέσεων, αλλά διότι βρίσκεται, εδώ και δεκαετίες, αντιμέτωπη με συγκεκριμένες πολιτικές αμφισβήτησης και συρρίκνωσης της κυριαρχίας της, που εκπορεύονται από την γειτονική χώρα. Μια εξωτερική πολιτική δικαιώνεται στην άσκηση της όταν υπηρετεί αξιόπιστα και αποτελεσματικά τα υπαρκτά-πραγματικά συμφέροντα της χώρας, αδιαφορώντας για την αποδοχή, την έγκριση και τα σχόλια πολυπραγμόνων ομιλητών σε Συνέδρια και ενίων σχολιαστών στα social media.