Έλληνες της Ουκρανίας: Το κράτος εναντίον του έθνους!

Γράφει ο Χαρίλαος Δαμιανάκος*

Παρακολουθώντας κάποιος την προεκλογική εκστρατεία, τις πασχαλινές ευχές και το πρόσφατο debate διαπιστώνει, ότι απουσιάζει παντελώς το θέμα των Ελλήνων της Ουκρανίας στον πόλεμο που διεξάγεται. Ουδείς παλιός ή νέος υποψήφιος βουλευτής των εν Βουλή και μη κομμάτων, ουδείς πολιτικός αρχηγός αναφέρθηκε στους Έλληνες της Ουκρανίας, ένα άκρως εθνικό θέμα.

Επίσης ουδείς εκ των παραγόντων της ελληνικής Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας έκανε κάποια πασχαλινή αναφορά στην τραγωδία των Ελλήνων της Ουκρανίας. Αγνοώντας ότι η ελληνική ομογένεια διατήρησε μέσα από 70 χρόνια ανηλεών διώξεων την Ορθοδοξία ακούοντας με κίνδυνο εξορίας ή εκτέλεσης, την λειτουργία της Αναστάσεως στα βραχέα στο ράδιο, τα σκοτεινά εκείνα χρόνια. Αγνοώντας τoν αγώνα των Ελλήνων ιεραρχών κατά της Ουνίας (γκρεκοκαθολικισμός), όπως του Λούκαρη, του Παράσχη και τόσων άλλων που μαρτύρησαν στην Δυτική Ουκρανία από τους Ουνίτες. Σε ένα πόλεμο που από το 1550 έως σήμερα, συνεχίζεται…

«Ποτέ δεν ελλείπουσιν ως την σήμερον να κάμνουσιν κάθε λογής ενέδραν και πανουργήματα να κυριεύσουσιν και τον αφανισμόν του Πατριαρχείου μας και όλης της εκκλησίας των Γραικών» γράφει ο Κύριλλος Λούκαρης. Ο πόλεμος Ρωσίας-Δύσης ήταν πάντα πόλεμος και Ορθοδοξίας-Ουνίας (Βατικανού, με προγεφύρωμα την Πολωνία). Που είναι όλοι αυτοί πολιτικοί και δημοσιογράφοι που φωτογραφιζόταν στα χωριά της Μαριούπολης, έφτιαχναν πολιτικές καριέρες κι έκαναν στομφώδεις δηλώσεις για την ομογένεια εκεί χιλιετιών; «Άλαλα τα χείλη των ασεβών, άλαλα τα χείλη οι κερατάδες…», όπως γράφει ο άγιος Παπαδιαμάντης μας…

«Η Ελλάδα, μας εγκατέλειψε!»

«Η Ελλάδα, μας εγκατέλειψε!» είναι η κραυγή των 150.000 Ελλήνων από την Ανατολική Ουκρανία σήμερα. Αντί η ελληνική πολιτεία να είχε εκείνη την διπλωματική πολιτική ώστε να διασώσει ή να προστατέψει, τουλάχιστον σε κάποιον βαθμό εκεί τον Ελληνισμό, τον εγκατέλειψε παντελώς! Οι Έλληνες, χιλιετιών της περιοχής ξεχάστηκαν, λες και δεν υπήρξαν ποτέ.

Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα παγκοσμίως που βάσει του διεθνούς δικαίου, περί μειονοτήτων είχε έννομο δικαίωμα παρέμβασης στην περιοχή της Ανατολικής Ουκρανίας, διότι είναι η μοναδική που διαθέτει τόσο μεγάλο ομογενειακό πληθυσμό. Έναν Ελληνισμό καθάριο κι ελληνοπρεπή, που είχα την τύχη και την τιμή να γνωρίσω από κοντά και να γράψω τις εντυπώσεις μου. Άπαντες λοιπόν απόντες! Το ελληνικό πολιτικό τόξο, το… τόσο ευαίσθητο, από την κυβέρνηση μέχρι την ανύπαρχτη αμήχανη και σιωπηρά ένοχη αντιπολίτευση, διάλυσε κι όλες τις γέφυρες με την ρωσική πλευρά, ώστε τώρα να μην μπορεί να βοηθήσει του Έλληνες εκεί.

Η μόνη βοήθεια σήμερα προέρχεται από τους Έλληνες της Ρωσίας (κυρίως της Κριμαίας) και κάποια ομογενειακή οργάνωση της Αυστρίας, από ότι διάβασα… Κραυγαλέα απόντες και το Πατριαρχείο μας, η Αρχιεπισκοπή της Ελλάδος, το Συμβούλιο Απόδημου Ελληνισμού, οι βουλευτές μας, οι ευρωβουλευτές, η οικονομική ελίτ, η Ακαδημία Αθηνών, ο ΟΗΕ κλπ. Εντύπωση προκαλεί επίσης και η σιωπή του συνόλου των ΜΜΕ που ένοχα απέχει από το όλο εθνικό θέμα. Αν δεν είναι εθνικό θέμα η εγκατάλειψη των ομογενών ενός έθνους, ποιο είναι; Τα σκάνδαλα των Ελλήνων βουλευτών στην ΕΕ;

Εγκατέλειψαν λοιπόν τον Ελληνισμό εκεί στην ίδια κατάσταση που άφησαν οι ελληνικές κυβερνήσεις το 1919 στη Ρωσία, στην Σμύρνη το 1922, λίγο αργότερα στην Βόρειο Ήπειρο, στην Πόλη το 1955, στην Κύπρο το 1974 και στην Θράκη που γκριζάρετε συνεχώς σήμερα. Στην τύχη του… Απόλυτη αδιαφορία, πρωτοφανής, για ένα σύγχρονο κράτος. Πιστοί, όλοι τους μόνο, “στάς εξωτερικάς υποδείξεις” της κάθε εποχής (η pax americana σήμερα που ορίζει, πια είναι η… σωστή πλευρά της ιστορίας).

Αναρωτιέμαι αν εκεί υπήρχαν τόσοι ομογενείς, της Γερμανίας, του Ισραήλ, της Γαλλίας, τι κινητοποίηση θα είχε πραγματοποιηθεί. Για 82 Τούρκους ομογενείς έγινε άμεση συνεννόηση νύχτα, των υπουργών Εξωτερικών Ρωσίας-Τουρκίας και αποχώρησαν ασφαλώς. Οι ομογενείς μας, όμως αφέθηκαν τελείως απροστάτευτοι στην κρεατομηχανή του πολέμου. Άλλοι εξοντώθηκαν ως όμηροι κι ανθρώπινες ασπίδες, άλλοι από τα διασταυρούμενα πυρά, άλλοι υποχρεώθηκαν με την βία να στρατευτούν, άλλοι στα υπόγεια της Μαριούπολης και της γύρω περιοχής, εξαθλιωμένοι, ξεψύχησα, σαν ένα νέο Μεσολόγγι. Το εβδομήντα της εκατό του πληθυσμού της Μαριούπολης χάθηκε.

Μια ευκαιρία που χάθηκε…

Ο πόλεμος αυτός ήταν μια ουρανοκατέβατη, διπλωματικά, ευκαιρία για την Ελλάδα. Θα μπορούσε να παίξει βασικό ρόλο δελφικού ειρηνοποιού και να περάσει γραμμή στην Ευρωπαϊκή Ένωση, προστασίας από εξωτερικές απειλές προς όφελος της και στο Αιγαίο. Θα μπορούσε να περάσει την άμεση απαίτηση για την δημιουργία ευρωστρατού. Αντί αυτού συμμετέχει ενεργά κι ακατανόητα σε ένα πόλεμο, που μόνο όφελος δεν θα έχει. Έδωσε τα πάντα και δεν θα πάρει τίποτε. Υποσχέσεις και ανταλλάγματα από τους προστάτες και τους “μαστροπούς” των πολέμων τα είδαμε στο παρελθόν…

Η Ελλάδα, η μήτρα των οικουμενικών αξιών και του Ολυμπιακού ιδεώδους, πρόδωσε τις οικουμενικές ελληνικές αξίες. Ξανά-δολοφόνησε τον Καποδίστρια! Γιατί εκεί “φούσκωσε” η μαγιά στην οποία στηρίχτηκε η Ελληνική Επανάσταση του 1821, με τις στερήσεις της εκεί ελληνικής ομογένειας, «..κρατώντας για τον εαυτό τους το απολύτως απαραίτητον…», όπως γράφει ο ιστορικός για τους αδερφούς Ζωσιμάδες. Αλλά και χωρίς την ένθερμη υποστήριξη του Τσάρου Νικόλαου, η Ελλάς δεν θα ήταν ανεξάρτητο κράτος.

Όταν ο ρωσικός στρατός έφτασε 60 χιλιόμετρα από την Πόλη στον Ρωσοτουρκικό πόλεμο (1828-1829) ο σουλτάνος αναγκάστηκε να συναινέσει σε ελληνικό ανεξάρτητο κράτος, με την συνθήκη της Αδριανούπολης το 1829, κάτω από την ρωσική πίεση (η πιο καθοριστική στην ιστορία της νεότερης Ελλάδο)  Αυτή είναι η ιστορική αλήθεια και η σωστή πλευρά της ιστορίας.

Είναι λοιπόν πρωτοφανές κι ακατανόητο στα παγκόσμια ιστορικά τέτοια συμπεριφορά διαχρονικά ενός κράτους κατά του έθνους του. Τα όπλα και οι βόμβες που στέλνει η Ελλάδα (είναι στις οκτώ πρώτες χώρες που έχουν ενεργή εμπλοκή στον πόλεμο εκεί σήμερα!), σκοτώνουν και τους Έλληνες ομογενείς. Δημιουργούν έχθρα για γενεές με την Ρωσία και κλείνουν την ομογένεια στην μέγγενη. Η Ελλάδα λοιπόν, σκοτώνει τα παιδιά της και κάνει εχθρούς, τους ευεργέτες της…

Δεν βρέθηκε δυστυχώς κανείς να βοηθήσει την ελληνική ομογένεια, της Ανατολικής Ουκρανίας, όπως το 1922 βρέθηκε ο Αμερικανός πάστορας Έιζα Τζένιγκς, που έσωσε τους εγκαταλελειμμένους από τις ελληνικές κυβερνήσεις ομογενείς πληθυσμούς, στην προκυμαία της Σμύρνης . «Μου φαινόταν ότι τα τρομερά, αγωνιώδη, απελπισμένα ουρλιαχτά, που εκλιπαρούσαν για βοήθεια δεν θα έπαυαν να με κυνηγάνε σε όλη μου την ζωή», θα έγραφε αργότερα. Αυτά τα ίδια ουρλιαχτά θα κυνηγούν και την Ελλάδα στην ιστορία, σαν τις ερινύες, για την αδιαφορία της. Ένα τόσο μικρό κράτος, διέπραξε μια τόσο μεγάλη ατιμία…

Αδιαφορία των πολιτών

Αλλά υπάρχει και κάτι πιο βαθύ, πιο επώδυνο και ανησυχητικά επικίνδυνο. Η στάση, του ελληνικού λαού, προβολή του οποίου, είναι οι πολιτικοί του ταγοί. Ασυγχώρητη αδιαφορία, ασυγχώρητη άγνοια. Η τραγωδία αυτή, λοιπόν, έδειξε ότι στην Ελλάδα ο Ελληνισμός, με την Ισοκράτεια έννοια, είναι μια μικρή μειονότητα. Ότι δεν υπάρχει πια εθνική συνείδηση. Γιατί όπως λέει στον Επιτάφιο ο Περικλής «οι πόλεις είναι οι πολίτες τους».

Τι είδους πολίτες είναι αυτοί που αδιαφορούν για το έθνος τους; Βλέπουν αυτήν την ελληνική παραζάλη οι μορφωμένοι Ευρωπαίοι, βλέπουν τους αντιπροσώπους της Ελλάδας στην Ευρωβουλή, βλέπουν και την αρχαιολόγο Λιάνα Σουβαλτζή για 25 χρόνια να παρακαλά τον εκάστοτε πρωθυπουργό να δώσει την άδεια για τις ανασκαφές του Αλεξάνδρου στην Αίγυπτο κι αναρωτιούνται: “Αυτοί είναι εκεί κάτω; Που έχουν και το θράσος να μας ζητάνε και τα μάρμαρα;”… «Πρώτη φορά βλέπουμε ένα κράτος να είναι εναντίον ενός δικού του πολίτη» είχε δηλώσει τότε η αιγυπτιακή κυβέρνηση, σχετικά με την διακοπή από την κυβέρνηση Σημίτη των ανασκαφών.

Να γιατί γράφει και ο Λιαντίνης για την σημερινή Ελλάδα : «Ότι είμαστε ένας λαός χωρίς ταυτότητα …Είναι η σύγκρουση και η αντινομία που παράγει την πόλωση. Και η πόλωση στην πράξη γίνεται απώλεια της εθνικής ταυτότητας». Λίγο βαρύ, μας πέφτει, αλλά είναι η καθαρή αλήθεια. Όταν η Ελλάδα, η πολιτιστική πυρηνική δύναμη του πλανήτη, έχει τέτοια συμπεριφορά παράκρουσης με την ίδιο της τον εαυτό, με τις ίδιες της τις αξίες και την ιστορία της, μπορούμε να καταλάβουμε αυτή την αντινομία και την πόλωση. Τα γιατί είναι πολλά, όλα όμως συρρέουν σε μια εξίσωση: Έλλειψη παιδείας + Κομματικός κοτζαμπασισμός = Πολιτική ανεπάρκεια.

Η διαχρονική ασυνεννοησία των πολιτικών δυνάμεων και ένα κράτος υποταγμένο στον εξωτερικό παράγοντα και στον εσωτερικό δεσποτισμό, οικονομικής ελίτ, κόμματος και ιερατείου δεν προμηνύουν τίποτα καλό για τον Ελληνισμό. Οι δε ιστορικοί στο μέλλον, θα αναρωτηθούν, γιατί οι υπεύθυνοι της εγκατάλειψης του Ελληνισμού της Ουκρανίας δεν δικάστηκαν, όπως τότε το 1922, βάση του συνταγματικού άρθρου 108.

Χρειάζεται νέα ηθική

Χρειάζεται ριζική μεταβολή στο σημερινό πολιτικό σύστημα και στην κοινωνική δομή της χώρας. Κυρίως μια νέα ηθική στην ελληνική κοινωνία. Αυτό είναι προφανές, αλλά παρόλ’ αυτά και η Αριστερά και η Δεξιά και οι διάφοροι επαναστάτες μοιάζουν να το αγνοούν. Με τέτοια εθνικά λάθη, με τέτοιο αποτυχημένο πολιτικό σύστημα που παραβιάζει το Σύνταγμα κατά το δοκούν, για την αυτοεπιβιωσή του, χωρίς εθνική παιδεία (γιατί η σημερινή έχει αιματοκρίτη λευχαιμίας) δεν υπάρχει περίπτωση να υπάρξει εθνική ταυτότητα.

Και η σύγκρουση νομοτελειακά πλησιάζει. Με ένα ισλαμικό, ύπουλο, αχόρταγο, βάρβαρο γείτονα, ο οποίος φτιάχνει και πυρηνικά εργοστάσια με απώτερο σκοπό την παραγωγή σχάσιμου υλικού για κατασκευή πυρηνικών όπλων. Όσο για τους προστάτες μας, η ιστορία έχει διδάξει: «Μοναχή τους δρόμους πήρες, και ξανάρθες μοναχή». Τέλος ας θυμόμαστε πάντα ότι η Σπάρτη ήταν ατείχιστη κι ανίκητη. Γιατί τα τείχη της, ήταν οι πολίτες της, με πανοπλία τους, το Ήθος. Γιατί όλο το οικοδόμημα της Σπάρτης στηρίχθηκε πάνω στην παιδεία, όπως αναφέρει ο Πλούταρχος…

Ελληνικό Σύνταγμα, Άρθρο 108: «Το κράτος μεριμνά για την ζωή του απόδημου Ελληνισμού και την διατήρηση των δεσμών του με την μητέρα Ελλάδα…»

---

* Ο Χαρίλαος Δαμιανάκος είναι απόστρατος αξιωματικός των ελικοπτέρων του Πολεμικού Ναυτικού. Ασχολήθηκε ιδιωτικά με τον απόδημο Ελληνισμό και την δημιουργία σχολείων ελληνικής γλώσσας σε Ρωσία, Ουκρανία και Βαλτικές χώρες. Έχει συγγράψει τα βιβλία “Οι Σύντροφοι του Αχιλλέα στα Ίμια” και “Ελληνισμός σε Ρωσία και Ουκρανία” (εκδόσεις “Αδούλωτη Μάνη”. Ομιλεί αγγλικά και ρωσικά.