Ελληνική εξωτερική πολιτική: 46 χρόνια διαδρομές σε ανώμαλα εδάφη

Η εξωτερική πολιτική της σημερινής κυβέρνησης στις ελληνοτουρκικές υποθέσεις κινείται σ’ ένα στενό ναρκοθετημένο διάδρομο. Σ’ αυτόν, στον οποίον βαδίζουν οι ελληνικές ηγεσίες συνειδητά από το 1995, από τότε δηλαδή, που η Εθνοσυνέλευση της Τουρκίας έκανε επίσημη πολιτική του κράτους την «απειλή πολέμου»( casus belli).

Είχαν προηγηθεί βεβαίως, μετά το 1974, δεκαετίες λαθών, αδράνειας και “αναλυτικής” αφέλειας των ελληνικών κυβερνήσεων σχετικά με τις κινήσεις και τις προθέσεις τα Άγκυρας απέναντι στην Ελλάδα και στον γεωπολιτικό περίγυρο της. Σήμερα η Αθήνα πληρώνει τα όσα δεν έκανε, ενώ όφειλε να έχει κάνει. Για να ενισχύσει στον υψηλότερο δυνατό βαθμό τη διπλωματία της στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ και τις ένοπλες δυνάμεις της χώρας με τεχνολογικά εξελιγμένα οπλικά συστήματα και με οργάνωση μίας ισχυρής αμυντικής βιομηχανίας.

Όφειλαν επίσης, και δεν το έκαναν, οι επί δεκαετίες ανέμελες πολιτικές “ελίτ” της Αθήνας να έχουν συνδέσει άμεσα τις οικονομικές δυνάμεις της Ελλάδας με τις ανάγκες της άμυνας, με συνείδηση ότι μια καχεκτική οικονομία, με ισχνή παραγωγική βάση δεν μπορεί να υπερασπίζεται αποτελεσματικά την εθνική κυριαρχία και τα κυριαρχικά δικαιώματα της, που αμφισβητεί η Τουρκία από τη δεκαετία 1970.

Νωθρή ελληνική εξωτερική πολιτική

Έτσι, σήμερα, γίνεται οδυνηρά φανερή η αδυναμία της ελληνική ηγεσίας, κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, να προσδιορίσει, έστω και την έσχατη ώρα, μια εθνική στρατηγική αντιμετώπισης της Τουρκίας με ευρεία διακομματική βάση που θα ενίσχυε και το φρόνημα των Ελλήνων πολιτών. Οι ένοπλες δυνάμεις, με εξαιρετική ποιότητας δυναμικό κάνουν ό,τι μπορούν περισσότερο για να διατηρούν δυνατό το χαρτί της άμυνας απέναντι στο επιθετικό παραλήρημα του ισλαμιστή προέδρου Ερντογάν.

Αλλά, με ενισχυμένη πλέον την Τουρκία, τα μεγάλα κενά μίας νωθρής διπλωματίας δεκαετιών και η οικονομική κατάσταση της υπερχρεωμένης Ελλάδας αναγκάζουν και τη σημερινή κυβέρνηση να κινείται αγωνιωδώς στην “γερμανική” ΕΕ, στο ΝΑΤΟ, αλλά και στο χώρο των μεσογειακών συμμαχιών της με τακτικούς ελιγμούς, με λίγες μόνο προοπτικές για σημαντικά κέρδη.

Αυξάνονται έτσι οι πιθανότητες να διαχειριστούν τελικώς τις ελληνοτουρκικές υποθέσεις όχι η Αθήνα, αλλά τρίτες δυνάμεις – φυσικά κατά τα δικά τους συμφέροντα στην περιοχή μας. Και ο “Αδελφός Μουσουλμάνος” Ερντογάν, παρακολουθώντας τα όσα λέγονται και διαδραματίζονται στην Αθήνα μάλλον θα χαμογελά με ικανοποίηση από το παλάτι του στην Άγκυρα.