Ελληνορωσικές σχέσεις: Οι πέντε αλήθειες και τα πολλά ψέματα

Ἡ τρέχουσα συγκυρία μέ τή ρωσική στρατιωτική ἐπέμβαση στήν Οὐκρανία ἴσως δέν προσφέρεται γιά νηφάλιες προσεγγίσεις σε ό,τι αφορά στις ελληνορωσικές σχέσεις. Ὅμως, ἀκριβῶς γι’ αυτό εἶναι ἀναγκαῖο νά καταφύγουμε στήν κοινή λογική καί στίς θεμέλιες γνώσεις πού θά παραμερίσουν τό ἀποπλανητικό συναίσθημα τῶν πολλῶν καί τήν προπαγάνδα τῶν λίγων. Πάντοτε, βεβαίως, μέ πρῶτο κινοῦν τήν ἀνάγκη τῆς συλλογικῆς μας ἐπιβίωσης (γιατί αὐτό εἶναι πλέον πού διακυβεύεται) καί μέ γνώμονα τήν ἀλήθεια –ὅσο μποροῦμε νά τήν προσεγγίσουμε– καί γιά τίς ελληνορωσικές σχέσεις.

Εἶναι σαφές σέ καθέναν καλόπιστο ἐνεργό πολίτη ὅτι διάγουμε μέρες ἀνατροπῆς ὅλων τῶν σταθερῶν πού τίς τελευταῖες τρεῖς δεκαετίες νομίσαμε ὅτι θά ὁρίζουν στό ἑξῆς τόν ἰδιωτικό καί δημόσιο βίο μας. Προφανῶς, τό πείραμα τῆς “πανδημίας” πῆγε καλά γιά τούς σχεδιαστές καί ἔχουμε πλέον τήν μεταφορά του ἀπό τό ὑγειονομικό στό διεθνοπολιτικό πεδίο, μέ ἴδια βήματα. Βασική προϋπόθεση γιά τήν ἐπιτυχία του εἶναι ἡ ἀποδόμηση κάθε στέρεης γνώσης πού προφυλάσσει τόν ἄνθρωπο ἀπό τήν μεθοδευμένη σύγχυση, τόν παράλογο φόβο καί τήν τελική χειραγώγηση.

Καθώς, λοιπόν, βλέπουμε στόν λόγο τῶν ἀφεντικῶν ὅτι τή θέση τοῦ χθεσινοῦ “ἀόρατου ἐχθροῦ” τήν ἔχει πάρει ἡ χώρα τοῦ Πούτιν, ἄλλοι συνειδητά κι ἄλλοι ἀσυνείδητα ἔχουν ἀναλάβει τήν κατεδάφιση τῆς εἰκόνας τῆς Ρωσίας με ό,τι ἀρνητικό αὐτό συνεπάγεται γιά τίς ελληνορωσικές σχέσεις. Παρακολουθοῦμε φιλότιμες προσπάθειες νά μήν γίνει καμμία συσχέτιση (συμφηφισμό τό λένε) εἴτε μέ τά προηγηθέντα, εἰδεχθέστερα, ἐγκλήματα τοῦ ΝΑΤΟ εἴτε μέ ὅσα ἔγιναν στήν ἴδια τήν Οὐκρανία μετά τό 2008 καί ἰδίως μετά τό 2014.

Παράλληλα ὁρισμένοι μεριμνοῦν γιά τήν “κατάλληλη” παρουσίαση τῶν χιλιόχρονων που διαρκούν οι ελληνορωσικές σχέσεις, μά στήν προσπάθεια αὐτήν ἀντιστέκονται σθεναρά πέντε ἀναμφισβήτητες ἀλήθειες πού ἀξίζει νά θυμόμαστε. Τίποτε πιά δέν εἶναι αὐτονόητο καί –ὅπως εἴδαμε τήν τελευταία διετία– τό νά ἀποδεικνύεις ὅτι δέν εἶσαι ἐλέφαντας εἶναι κρίσιμο, ἰδίως ὅταν ἔχει ἐξαπολυθεῖ κυνήγι ἐλεφάντων.

Ρωσία-Τουρκία

Πρώτη ἀλήθεια ἡ “καταστατική” ἀντιπαλότητα Ρωσίας-Τουρκίας. Αὐτό τό στοιχεῖο εἶναι τόσο προφανές, ἀκόμη καί μέ μιά ματιά στόν χάρτη ἤ στούς 17 ρωσοτουρκικούς πολέμους, πού κανείς δέν τολμάει νά τό ἀμφισβητήσει εὐθέως. Ἔτσι ἐπιχειρεῖται ἡ ἔμμεση ὑπονόμευσή του. Συχνά ἀκοῦμε ἀφόρητες δοκισησοφίες τοῦ τύπου «ἡ Ρωσία ἐνδιαφέρεται μόνο γιά τά συμφέροντά της», λές καί ἡ χώρα μας, ἤ ὁποιαδήποτε ἄλλη χώρα, ἐνδιαφέρεται γιά κάτι ἄλλο! Λές καί ἡ Βυζαντινή Αὐτοκρατορία μας βάπτισε τούς Ρώς, ἔχοντας κύριο μέλημα τή σωτηρία τῆς ψυχῆς τους, ἤ λές καί τό κυπριακό μας κράτος βασίστηκε ἐπί δεκαετίες στήν ρωσική ὑποστήριξη γιά λόγους ἰδεολογίας.

Ἀπό ἄλλη πλευρά πάλι ὑπερπροβάλλονται κάποιες τακτικές κινήσεις τῆς Μόσχας, πού δῆθεν ἀνατρέπουν τήν γενική εἰκόνα: ἡ πρόσφατη σύμπλευση Πούτιν-Ἐρντογάν ἤ ἡ παλιότερη στήριξη τοῦ Λένιν στόν Κεμάλ. Ὑποθέτω πώς δέν ἔχουν ἀκούσει τίποτε γιά τίς τρεῖς τουλάχιστον ἐπίσημες προσπάθειες ἑλληνοτουρκικῆς φιλίας στόν 20ό αἰώνα, ἤ γιά τήν πρόταση τοῦ Ἐλευθερίου Βενιζέλου νά βραβευτεῖ ὁ Κεμάλ μέ Νόμπελ Εἰρήνης! Τά ἀντιπαραδείγματα εἶναι ἀμέτρητα, ὁ χρονικός ὁρίζοντας τῶν ἐξαιρέσεων αὐτῶν πολύ περιορισμένος, ὡστόσο μιά ζημιά στήν κοινή γνώμη συντελεῖται.

Δεύτερη ἀλήθεια ἡ ρωσική ὑποστήριξη τοῦ νεοελληνικοῦ κράτους, ἄμεση ἀπόρροια τῆς προηγούμενης. Ὅσο καί νά μήν ἀρέσει σέ κάποιους, ἡ ἵδρυση ἀνεξάρτητου ἑλληνικοῦ κράτους χρωστάει πάρα πολλά στή Ρωσία. Ὅλη ἡ ἐκτός Ἑλλάδος προετοιμασία τοῦ Ἀγώνα ἔγινε σέ ρωσικό ἔδαφος, ἀμέτρητοι ἀγωνιστές καί ἐθνικοί εὐεργέτες ἀνδρώθηκαν ἐκεῖ (κορυφαῖα παραδείγματα ὁ πρῶτος καί ἅγιος Κυβερνήτης μας, οἱ Ὑψηλάντηδες, ὁ Ἰωάννης Βαρβάκης κτλ κτλ), ἐνῶ καί ἡ ἴδια ἡ ἐθνική μας ἀνεξαρτησία ἀπό τόν Σουλτάνο ἔγινε πραγματικότητα ὄχι λόγῳ Ναυαρίνου, ἀλλά μόνο μετά τήν συντριβή τῶν Ὀθωμανῶν στόν ρωσοτουρκικό πόλεμο τοῦ 1828.

Τό ἀγαπημένο ἀφήγημα τῆς καθεστωτικῆς “ρωσοφαγίας” εἶναι τά Ὀρλωφικά καί μάλιστα συγκεκριμένες πλευρές τους, οἱ ὁποῖες “ἀποδεικνύουν” τή ρωσική ὑποκρισία καί τήν καταστροφική ποδηγέτηση τῶν εὔπιστων Ρωμιῶν. Τούς παρακαλοῦμε νά μᾶς ποῦν παραδείγματα ἄλλων Μεγάλων Δυνάμεων πού θυσίασαν τά ἐθνικά τους συμφέροντα γιά χάρη μιᾶς ὑπόσχεσης πού ἐπισήμως ποτέ δέν ἔδωσαν.

Οι ελληνορωσικές σχέσεις

Τρίτη ἀλήθεια ἡ ρωσική στροφή στόν πανσλαβισμό, κάπου στά μέσα τοῦ 19ου αἰώνα. Ἕνα στοιχεῖο πραγματικό, πού ὅμως παρουσιάζεται ἀποκομμένο ἀπό τίς ἱστορικές συνθῆκες, ὡς ἀνέκαθεν ὑφιστάμενο καί ὡς ἀπόδειξη ἑνός ἀνομολόγητου “ἀνθελληνισμοῦ”. Δέν συνδέεται μέ τόν Κριμαϊκό Πόλεμο ὅπου οἱ Δυτικοί συνέπραξαν μέ τόν Σουλτάνο κατά τοῦ τσάρου, τερματίζοντας τή ρωσική παρέμβαση ὑπέρ τῶν χριστιανῶν κατοίκων τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας.

Δέν λέγεται πώς ἐπί τῆς οὐσίας ἐξέλιπαν οἱ ἐλπίδες τῆς Μόσχας γιά μιά παραγωγική συμμαχία μέ τήν Ἑλλάδα, ἀφοῦ ἡ τελευταία μέ τήν ἀπόφαση τοῦ Ὄθωνα νά ταχθεῖ μέ τή Ρωσία (μέ ἐθελοντικό σῶμα στήν Κριμαία καί μέ ἐξεγέρσεις στήν τουρκοκρατούμενη Ἤπειρο-Μακεδονία-Θεσσαλία) βρέθηκε μέ τήν Ἀθήνα κατεχόμενη ἐπί τρία χρόνια ἀπό τά ἀγγλογαλλικά στρατεύματα. Δέν λέγεται πώς τό “ρωσικό” κόμμα, παρότι συμπεριελάμβανε τίς πιό ἔντιμες μορφές τοῦ Ἀγώνα, δέν κυβέρνησε τήν Ἑλλάδα μετά τόν Καποδίστρια παρά μόνο γιά μερικούς μῆνες. Μέ τήν Ἑλλάδα ἔκτοτε ἰδιοκτησία τῶν Ἄγγλων, τί ἀκριβῶς θά ἀνέμενε κάποιος ἀπό τήν ἀντίπαλή τους Ρωσία;

Τέταρτη ἀλήθεια ἡ σοβιετική ἔμμεση συμμετοχή στόν ἑλληνικό Ἐμφύλιο, καί δή στήν τελευταία του φάση πού πῆρε ἀποσχιστικά χαρακτηριστικά. Παρότι δέν εἶναι ἐντελῶς δόκιμο νά ἀποδώσει κάποιος ἐθνικά χαρακτηριστικά στήν σοβιετική πολιτική, ἄς τό δεχθοῦμε γιά τήν οἰκονομία τῆς συζήτησης. Εἶναι ξεκάθαρο πώς ἄν κάποιος ἀναζητήσει ἐκτός Ἑλλάδος εὐθῦνες γιά τήν τραγική ἐκείνη περίοδο, θά τίς ἐντοπίσει κατά βάσιν στή γηραιά Ἀλβιώνα. Ἐξ ὅσων θυμᾶμαι τό χαρτάκι στή Γιάλτα μᾶς τοποθετοῦσε στήν ἐπικράτειά της, γι’ αυτό καί δέν ἦταν ὁ Στάλιν πού ἔκανε Χριστούγεννα στήν Ἀθήνα τό 1944.

Ἀπό κεῖ καί πέρα καλό εἶναι νά μήν μεταφέρει κάποιος τίς εὐθῦνες τοῦ ΚΚΕ στούς μέντορές του, ὅπως δέν πρέπει νά μεταφέρει κανείς τήν εὐθύνη τῶν ἐγκλημάτων τῆς Ἱερᾶς Ἐξέτασης ἀπό τά κονκλάβια τῶν καρδιναλίων στόν Θεό. Οἱ πρωταγωνιστές τῆς τραγικῆς ἐκείνης σελίδας ἦταν ὅλοι ἐνήλικες καί καμμία μετάθεση εὐθυνῶν σέ μακρυνές, σκοτεινές δυνάμεις δέν εὐσταθεῖ.

Ἡ εἰκοσαετία Πούτιν

Πέμπτη ἀλήθεια ἡ ὁριοθετημένη δημοκρατία τῆς εἰκοσαετίας Πούτιν. Σύμφωνα μέ τά δυτικά φερέφωνα ἡ ἰσχύς τοῦ Ρώσου προέδρου καί ἡ λειτουργία κάποιων δομῶν ἐξουσίας ἀπάδουν ἑνός “δημοκρατικοῦ” πολιτεύματος, ἐξ οὗ καί οἱ συχνές ἀναφορές στόν “δικτάτορα” καί στό “καθεστώς” τῆς Μόσχας. Δυστυχῶς γι’ αὐτούς ἡ “πλέρια δημοκρατία” τοῦ Γιέλτσιν, ἐκείνη τῆς ἐκπόρνευσης τῶν πάντων στή Ρωσία, ἔχει τελειώσει.

Τό μέγιστο οἰκονομικό ἔγκλημα (διαστάσεων γενοκτονίας) τοῦ εἰκοστοῦ αἰώνα τερματίστηκε ὁριστικά καί ὁ Βλαδίμηρος μέ τό ἐπιτελεῖο του ἀντιμετώπισαν τό χταπόδι τῆς χαζαρικῆς ὀλιγαρχίας, κόβοντας τά 3-4 πόδια του καί βρίσκοντας ἕνα modus vivendi μέ τά ὑπόλοιπα. Παράλληλα, ἀνέστησε τή χώρα του, τῆς ξανάδωσε κῦρος, ἰσχύ καί προοπτική, κόντρα σέ μιά φαρισαϊκή Δύση πού τόν δαιμονοποίησε ἤδη ἀπό τήν πρώτη προβολή ἀντίστασης στή νεοταξίτικη ἀτζέντα.

Δέν εἶναι τυχαία ἡ δημοφιλία τοῦ Ρώσου προέδρου μεταξύ τῶν Ἑλλήνων, οἱ ὁποῖοι ἔχουν σιχαθεῖ νά κυβερνῶνται ἀπό “μηδενικά” πού τούς ὁδηγοῦν ἀπό ἦττα σέ ἦττα, πρός τόν Καιάδα τῶν ἐθνῶν. Ὅσο γιά τίς “περιορισμένες” ἐλευθερίες τῶν Ρώσων τύπου Ναβάλνι καί Pussy Riots, μποροῦμε νά τίς συζητήσουμε κάπου μόλις κάνουμε τό ὑποχρεωτικό μας rapid test…