Ελληνοτουρκικά: Από τη Σκύλα στη Χάρυβδη

Και αυτό γιατί, ενώ δημοσίως η ελληνική κυβέρνηση ομιλεί περί μιας μοναδικής διαφοράς που είναι ο καθορισμός των θαλασσίων ζωνών (ακόμα όμως και από τη διατύπωση αυτή δημιουργούνται ερωτηματικά, αφού η υφαλοκρηπίδα αποτελεί τμήμα της ΑΟΖ και δεν χρειάζεται ξεχωριστή συζήτηση επ’ αυτής με την Τουρκία που η θέση της είναι ότι τα νησιά του βορείου Αιγαίου επικάθονται επί της υφαλοκρηπίδας της Ανατολής!) ενώ η Τουρκία ομιλεί δια επισήμων χειλέων ότι στο διάλογο θα θέσει πακέτο όλες τις μονομερείς και παράνομες διεκδικήσεις της (αποστρατικοποίηση νησιών, εναέριος χώρος, υφαλοκρηπίδα κλπ).

Θα πρέπει να τονιστεί ότι ουδείς καλόπιστος είναι κατά του διαλόγου και των καλών σχέσεων γειτονίας, κάτι που είναι προς το συμφέρον και των δύο χωρών εάν αυτός πραγματοποιείται εντός των πλαισίων του διεθνούς δικαίου και κυρίως υπάρχει ειλικρινής διάθεση για εξεύρεση λύσεων και όχι για ικανοποίηση βραχυπρόθεσμων συμφερόντων του ενός. Και ενώ από την Ελλάδα διαχρονικά υπάρχει αυτή η διάθεση λύσεως των διαφορών με τη γείτονα δεν ισχύει το ίδιο για την Τουρκία που έχει δείξει με καθαρό τρόπο ποιοι είναι οι πραγματικοί στόχοι της.

Η Τουρκία εξακολουθεί την ίδια πολιτική

Πέραν των φληναφημάτων της εγχώριας κατευναστικής πολιτικής τάξης και της σημερινής κυβέρνησης περί επωφελούς ελληνοτουρκικού διαλόγου και της συνάψεως του νομικά ανίσχυρου Σύμφωνου Φιλίας των Αθηνών, η Τουρκία απεργάζεται συστηματικά την προσβολή και καταπάτηση των νομίμων εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδος στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο. Μέσω του παράνομου και άκυρου τουρκο-λιβυκού συμφώνου για καθορισμό δήθεν της ΑΟΖ μεταξύ δύο χωρών που αντικειμενικά δεν συνορεύουν γεωγραφικά παρά μόνο με βάση τις αδιανόητες και εξωπραγματικές θέσεις της Τουρκίας ότι τα νησιά στο Αιγαίο δεν έχουν δική τους υφαλοκρηπίδα διότι δήθεν επικάθονται επί της υφαλοκρηπίδας της Μικράς Ασίας – Ανατολίας (κατασκεύασμα περί γαλάζιας πατρίδας), αμφισβητούν ευθέως και καθαρά τα ελληνικά νόμιμα κυριαρχικά δικαιώματα.

Δικαιώματα που απορρέουν από τις προβλέψεις του Διεθνούς Δικαίου για τη δυνατότητα της χώρας να επεκτείνει την αιγιαλίτιδα ζώνη σε 12 ναυτικά μίλια από 6 που είναι σήμερα και περαιτέρω ότι τα νησιά έχουν αυτοτελή ΑΟΖ. Πρόκειται για τον πυρήνα του διεθνούς δικαίου της θαλάσσης και ειδικότερα της συνθήκης Unclos για το δίκαιο της θάλασσας, σε συνδυασμό με την πάγια νομολογία του Δικαστηρίου της Χάγης, το οποίο με πρωτοφανή κυνικό και επιθετικό τρόπο κονιορτοποιεί ευθέως το τουρκικό καθεστώς μέσα από έναν μακροπρόθεσμο σχεδιασμό, στηριζόμενο και στις επιεικώς αποκαλούμενες ελληνικές αβελτηρίες, που διαπράττει διαχρονικά, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, το φοβικό και κατευναστικό ελληνικό κατεστημένο.

Είναι άλλωστε χαρακτηριστικό δείγμα αυτών των μακροπρόθεσμων στοχεύσεων της Τουρκίας, καθόσον ο χρόνος δουλεύει υπέρ της λόγω της γιγάντωσης της εν σχέσει με τη χώρα μας που έχει οξύτατο δημογραφικό πρόβλημα χωρίς καμία πρόνοια περί αυτού από το εξαρτημένο και ελλιποβαρές πολιτικό προσωπικό, ότι συνεχίζεται αμείωτη η ενίσχυση και η άνοδος της τουρκικής αμυντικής βιομηχανίας, η οποία κατέχει την 7η θέση σε παγκόσμιο επίπεδο με εξαγωγές πολεμικού υλικού αξίας 5 δισ. δολαρίων.

Παράλληλα προμηθεύει μεγάλες ποσότητες στρατιωτικού υλικού στις τουρκικές ένοπλες δυνάμεις, ενισχύοντας έτσι και την αυτονομία τους. Ιδιαίτερα, πρέπει να επισημανθεί η γιγαντιαία ενίσχυση του τουρκικού ναυτικού με κατασκευή από τουρκικά ναυπηγεία πολλών φρεγατών και κορβετών, υποβρυχίων, αλλά και επιθετικών drones και κατευθυνόμενων πλοίων, προκειμένου στο άμεσο μέλλον να είναι σε θέση να διεκδικήσει με αξιώσεις τις παράνομες απαιτήσεις της στο Αιγαίο και στην Ανατολική μεσόγειο. Τέλος, αποκαλυπτικά στοιχεία αποτελούν και οι τεράστιες παραγγελίες πυραύλων μεγάλου βεληνεκούς, καθώς και το συστηματικό πρόγραμμα παραγωγής βαλλιστικών πυραύλων, που αντικειμενικά μόνο τη χώρα μας έχουν ως στόχο, δεδομένου ότι καμία άλλη γειτονική της χώρα δεν αποτελεί στρατιωτικό κίνδυνο για αυτήν εν σχέσει με τις βλέψεις και αναθεωρητικές επιδιώξεις της.

Η Ελλάδα απειλείται για τα αυτονόητα

Απέναντι σε αυτή την ξεκάθαρη και διαχρονική πραγματικότητα, η Ελλάδα, η οποία βρέθηκε τα προηγούμενα έτη και πριν τους καταστρεπτικούς σεισμούς και τη σοβαρή κρίση της τουρκικής οικονομίας, να απειλείται ευθέως με πολεμική σύρραξη από το επιθετικό τουρκικό καθεστώς συμμετέχει ανακουφισμένη σε αυτήν την τακτική μεταμορφισμού του τουρκικού καθεστώτος, παρέχοντας ανέξοδα πιστοποιητικά “προβιάς προβάτου” στον Ερντογάν.  Και ενώ η Τουρκία έχει μόνο οφέλη από τα δώρα της Δύσης, χωρίς αυτή να δίνει το παραμικρό οι κίνδυνοι για την Ελλάδα είναι σημαντικοί αφού η πραγματοποιηθείσα ήδη δημοσιοποίηση σε όλα τα διεθνή φόρα και στον ΟΗΕ των παράνομων τουρκικών διεκδικήσεων (αποστρατιωτικοποίηση νησιών, τουρκο-λιβυκό μνημόνιο, casus beli σε περίπτωση επέκτασης στα 12 ναυτικά μίλια) παρέχουν το «νομιμοποιητικό» πλαίσιο στο τουρκικό καθεστώς στην επόμενη στροφή που θα αισθανθεί ισχυρό να επανέλθει στην γνώριμη επιθετική του πολιτική.

Συνακόλουθα η μη εξάσκηση των νομίμων κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας, όπως για παράδειγμα η επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια αρχικώς νοτίως της Κρήτης λειτουργεί υπέρ της παγίωσης των στρατηγικών επιδιώξεων της Άγκυρας περί ειδικού καθεστώτος του Αιγαίου. Τυχόν, δε, παραπομπή της οριοθέτησης της ΑΟΖ στη Χάγη χωρίς την πρότερη επέκταση των χωρικών υδάτων της χώρας θα σημάνει αυτομάτως τη δια παντός παραίτηση μας από το μονομερές δικαίωμα επέκτασης των χωρικών υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια.

Τέλος ο παγιωμένος πλέον διαχωρισμός των ελληνοτουρκικών με το κυπριακό, ωσάν η Κύπρος να μην αποτελεί ζωτικό τμήμα του Ελληνισμού και κύριο πρόταγμα στις ελληνοτουρκικές διαφορές, παρέχει τη δυνατότητα στην Τουρκία να πετύχει τη de jure αναγνώριση του ψευδοκράτους, είτε ευθέως με την αναγνώριση δύο κρατών, είτε εμμέσως με τη μορφή της συνομοσπονδίας. Πλήρως εξάλλου αλυσιτελείς και βλαπτικές για το Κυπριακό είναι οι προσπάθειες του Προέδρου της Κύπρου, που συνεπικουρείται από την Κυβέρνηση της Ελλάδος,  απλώς προκειμένου να καταδειχτεί δήθεν κινητικότητα στο κυπριακό, να φωτογραφίζεται στον ΟΗΕ με τον ακραιφνή φιλό-Τουρκο Τατάρ, ο οποίος ομιλεί συνεχώς για δύο κράτη ως μοναδική λύση, δίνοντας την εικόνα ότι η τουρκική κατοχή είναι κάτι σταθερό και λειτουργικό, ενώ η ορθή στάση του Ελληνισμού σήμερα στο θέμα αυτό θα έπρεπε να είναι η καταγγελία της κατοχής μέσω της πλήρους διεθνοποιήσεως του κυπριακού προβλήματος.

Οι ενέργειες αυτές από την ελληνική πλευρά, το μόνο αποτέλεσμα που έχουν είναι η καλλιέργεια πρόσκαιρων ψευδαισθήσεων περί δημιουργίας κλίματος πρόσκαιρου εφησυχασμού για εσωτερική κατανάλωση, κάτι όμως που λειτουργεί και ως βάση στο διεθνή χώρο υπέρ του ταραξία που λειτουργεί στην παρούσα φάση τακτικά ως «καλός γείτονας». Χαρακτηριστική είναι η υποκριτική στάση της Γερμανίας που φέρεται να αίρει την αντίθεση της για τη προμήθεια των Eurofighter με το επιχείρημα ότι πλέον οι σχέσεις μας με την Τουρκία είναι καλές.

Ώρα για άμεσες ενέργειες

Απέναντι σε αυτή την κατάσταση η Ελλάδα οφείλει να προβάλει άμεσα και δημοσίως τα δικαιώματα της στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, προχωρώντας στην πλήρη προεργασία για επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια. Ως τότε πρέπει  να διακηρύξει ότι αποτελεί για αυτήν κόκκινη γραμμή αυτό που ισχύει στο Διεθνές Δίκαιο, δηλαδή ότι ο χώρος μεταξύ των 6 και 12 ναυτικά μίλια. ανεξαρτήτως της τυπικής επέκτασης δεν παύει να αποτελεί εν δυνάμει χώρο εθνικής κυριαρχίας. Οφείλει να καταθέσει το σχέδιο του θαλασσίου χωροταξικού σχεδιασμού όπως απαιτεί η σχετική οδηγία της Ε.Ε. την οποία παραβιάζει επί χρόνια πληρώνοντας πρόστιμο για την μη ολοκλήρωση του.

Παράλληλα, οφείλει μετά το επεισόδιο της Κάσου και την έμπρακτη προκλητική αμφισβήτηση της Τουρκίας να καθορίσει θαλάσσια τμήματα προς εκμετάλλευση στην οριοθετημένη ΑΟΖ με την Αίγυπτο ζητώντας και από αυτήν την υποστήριξη της έναντι του τουρκικού επεκτατισμού. Τέλος θα πρέπει να οριοθετήσει άμεσα ΑΟΖ με την κυπριακή δημοκρατία, αφού είναι γνωστό ότι η Τουρκία έχει ήδη παράνομα οριοθετήσει ΑΟΖ με το κατεχόμενο τμήμα της Κύπρου και παραβιάζει συστηματικά την ΑΟΖ της Κύπρου.

Έναν αιώνα από την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης ο Ελληνισμός αντιμετωπίζει ζήτημα επιβίωσης από τον τουρκικό επεκτατισμό, ανεξαρτήτως των βραχυπρόθεσμων επιθέσεων φιλίας της Τουρκίας προκειμένου να ικανοποιήσει τα άμεσα συμφέροντα της. Οι ψευδαισθήσεις, τα κακοχωνεμένα ιδεολογήματα και οι εικονικές πλάνες των κατευναστικών ελληνικών ελίτ διαχρονικά έχουν επανειλημμένα συντριβεί μπροστά στον τουρκικό επεκτατισμό. Σήμερα απαιτείται η διεθνής ανάδειξη του τουρκικού αναθεωρητισμού, που περιλαμβάνει την τουρκική κατοχή στην Κύπρο και την παραμονή 40.000 στρατιωτών, την βίαιη καταστρατήγιση των όρων της Συνθήκης της Λωζάνης ως προς την Ίμβρο και τη Τένεδο και την εξαφάνιση της ελληνικής μειονότητας στην Κωνσταντινούπολη, την επιθετική της ρητορεία περί γαλάζιας θάλασσας, αποστρατιωτικοποίησης των νησιών, σε συνδυασμό με την προσπάθεια υποκλοπής τεράστιων θαλασσίων ζωνών μέσω του παράνομου τουρκο-λιβυκού μνημονίου.

Περαιτέρω, απαιτείται η ενίσχυση των διεθνών συμμαχιών, η ουσιαστική και έξυπνη ενίσχυση των ενόπλων δυνάμεων, αλλά και η ενεργοποίηση του λαϊκού παράγοντα (παλλαϊκή άμυνα) σε συνδυασμό με την άμεση ενίσχυση και λειτουργία της αμυντικής βιομηχανίας, με βασική προτεραιότητα τις νέες τεχνολογίες και την ρομποτική (παραγωγή drones κλπ),  θέματα για τα οποία υστερεί δραματικά και επικίνδυνα η σημερινή κυβέρνηση.  Υφίσταται δηλαδή η ανάγκη χάραξης μιας οραματικής εθνικής στρατηγικής της Ελλάδος σε πολιτικό, διπλωματικό και στρατιωτικό επίπεδο, που δυστυχώς παραμένει μετέωρη λόγω της ανεπάρκειας του πολιτικού προσωπικού της χώρας και τις κατίσχυσης του φοβικού συνδρόμου.

Ως προς το τελευταίο και ειδικότερα αυτού που κινείται πέραν των δεξιών της ΝΔ, και εμφανίζεται εκ του ασφαλούς ως δήθεν υπερπατριωτικό εν σχέσει με αυτήν, όπως και ο πρώην πρωθυπουργός Α. Σαμαράς, που στη θητεία του δεν έπραξε τίποτα εν σχέσει με την επέκταση των χωρικών υδάτων στο Αιγαίο, θα πρέπει να σημειωθεί ότι οι μεγάλες ήττες του Ελληνισμού προήλθαν από τις αντίστοιχες δυνάμεις αυτού του χώρου (Μικρασιατική καταστροφή για την οποία ο εσμός γύρω από τον τραγικό άνακτα Κωνσταντίνο Α’ έπαιξε το βασικότερο ρόλο, προδοσία και κατοχή της Κύπρου από τις Κυβερνήσεις των Συνταγματαρχών κατά την επταετή δικτατορία κλπ).