Ελληνοτουρκικά: Η επόμενη μέρα της νίκης Ερντογάν

Ο Ερντογάν ως αναμενόταν κέρδισε τις εκλογές. Είναι προφανώς η τελευταία του θητεία κι αυτό θέτει πιο πιεστικά την ανάγκη ενός “σουλτάνου“, να μείνει στην ιστορία, να αφήσει τη δική του σφραγίδα. Τι μπορεί να σημαίνει αυτό; Να βελτιώσει την οικονομία; Να κάνει μεγαλεπήβολα έργα; Να μεγαλώσει την Τουρκία, εδαφικά, γεωπολιτικά; Να ενισχύσει την επιρροή της;

Στις 29 Οκτωβρίου είναι η επέτειος της συμπλήρωσης 100 χρόνων από την ίδρυση της σύγχρονης Τουρκίας. Για αυτό και θα πρέπει να υπενθυμιστεί το εξής: Τον Σεπτέμβριο του 2012, το κύριο σύνθημα του Συνεδρίου του ΑΚΡ, ήταν «Μεγάλο έθνος, μεγάλη δύναμη, στόχος το 2023». Περαιτέρω, το 2016, στους γιορτασμούς για την άλωση της Κωνσταντινούπολης, ο Ερντογάν, μιλώντας στο συγκεντρωμένο πλήθος, είχε αναφέρει πως κανείς δεν είναι τόσο ισχυρός για «να μας χωρίσει από τη γη μας, από την περιοχή της Θράκης ή από τη Μεσόγειο» που «διεκδικήσαμε μετά το 1453».

Ο Ταγίπ έχει δημιουργήσει, εδώ και 20 χρόνια, ένα σύστημα εξουσίας, το οποίο δεν απειλείται από τους πολιτικούς του αντιπάλους. Φάνηκε πως το σύστημα, που έχει δημιουργήσει, είναι αήττητο, καθώς πέραν από τους περιορισμούς που επιβάλλει, έχει εδραιώσει νοοτροπίες και συμπεριφορές. Έχει εδραιώσει στην τουρκική κοινωνία τον συντηρητισμό, με έντονα εθνικιστικά και θρησκευτικά χαρακτηριστικά. Έχει εδραιώσει αντι-δυτικά αντανακλαστικά. Στις πρώτες δηλώσεις του μετά την επίσημη εκλογή του επιτέθηκε στο κίνημα ΛΟΑΤΚΙ, πήγε για… προσκύνημα στην Αγιά Σοφιά και έδωσε στίγμα.

Το περιοδικό Der Spiegel, σε άρθρο υπό τον τίτλο «Αιωνίως Ερντογάν», επισημαίνει ότι η προεκλογική εκστρατεία του Τούρκου προέδρου «βασίστηκε σε ένα μείγμα θρησκευτικότητας και εθνικισμού, ενώ οι εκλογές εξελίχθηκαν σε υπαρξιακό ζήτημα: ‘Μια πατρίδα, μια σημαία, ένα έθνος, μια καρδιά’, έλεγε ο Ερντογάν και εμφανιζόταν σαν άγκυρα σε θυελλώδεις καιρούς, πατέρας και προστάτης του έθνους».

Η επόμενη μέρα

Ποια θα είναι η επόμενη ημέρα της νίκης Ερντογάν; Θα εκλάβει την εκλογική επιτυχία του, ως λευκή επιταγή; Θα συνεχίσει να γεμίζει με αντιφρονούντες τις φυλακές; Θα συνεχίσει την αναθεωρητική πολιτική του; Δεν έχει κανένα λόγο να αλλάξει. Άλλωστε σε αυτό το πεδίο, της επεκτατικής πολιτικής, θεωρεί πως μπορεί να… δοξαστεί. Σε Ελλάδα και Κύπρο, όπως γίνεται συνήθως, ανέμεναν να τελειώσουν – κι αυτές – οι τουρκικές εκλογές για να δρομολογηθούν εξελίξεις. Κατά βάθος γνωρίζουν πως τίποτε δεν θα αλλάξει.

Ενόψει της Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ (11-12 Ιουλίου) στο Βίλνιους της Λιθουανίας, όλοι θα περιμένουν τι θα αποφασίσει ο Ερντογάν για την ένταξη της Σουηδίας στη Συμμαχία. Για την ακρίβεια, για να τους πει τι αποφάσισε, θα πρέπει να προηγηθεί ανατολίτικο παζάρι. Το ίδιο ισχύει και για τα ελληνοτουρκικά και το Κυπριακό. Οι ΗΠΑ, θέλουν στο δυτικό μαντρί την κατοχική Τουρκία και θα προσπαθήσουν παρά τις κακές σχέσεις με την Άγκυρα, να μην την αφήσουν να… φύγει.

Το ίδιο και η ΕΕ, που θέλει να έχει από κοντά την κατοχική δύναμη για το μεταναστευτικό, αλλά και τις εμπορικές σχέσεις με την μεγάλη αγορά της Τουρκίας. Το ζητούμενο είναι κατά πόσο οι ΗΠΑ και η ΕΕ, στην προσπάθεια τους να κρατήσουν στις ράγες της δυτικής πολιτικής την Τουρκία, θα ακολουθήσουν κατευναστική πολιτική. Να υποστηρίξουν, δηλαδή, τις επιδιώξεις της κατοχικής δύναμης σε βάρος της Ελλάδος και της Κύπρου.

Ο Ερντογάν κυρίαρχος του παιχνιδιού, παντοδύναμος και θα προσπαθήσει να κερδίσει όσα περισσότερα μπορεί. Σε αυτό το παιχνίδι, η Ελλάδα και η Κύπρος προφανώς και δεν θα πρέπει να… παραδοθούν στην μοίρα τους. Στις συζητήσεις με την κατοχική Τουρκία, κυρίως στο πεδίο της ΕΕ, θα πρέπει να έχουν ρόλο και λόγο. Θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν όλοι πως ο Ερντογάν δεν θα αλλάξει εκτός κι εάν έχει κόστος. Την ίδια ώρα, για να έχει κέρδος, θα πρέπει να αλλάξει στάση και συμπεριφορά.