Ελληνοτουρκικά: Οι κυβερνήσεις φεύγουν, αλλά ο κατευνασμός μένει…

Η αναθεωρητική, επιθετική πολιτική της Τουρκίας, όπως μας θυμίζουν οι συνεχείς δηλώσεις ανώτατων αξιωματούχων της γείτονος (με τελευταία αυτή του Ερντογάν για την Συνθήκη της Λωζάνης) είναι πλέον εμφανής και στους πιο ανίδεους και αφελείς περί των πολιτικών, διπλωματικών και γεωστρατηγικών εξελίξεων, που με ραγδαίους ρυθμούς αναδιαμορφώνουν τον νέο γεωπολιτικό χάρτη στο μπλοκ Βαλκάνια-Αιγαίο-Ανατολική Μεσόγειος-Μέση Ανατολή. Το ίδιο και ο ελληνικός κατευνασμός.

Στο νέο πολυπολικό κόσμο που ήδη διαμορφώνεται, η Τουρκία αναζητεί τον νέο της ρόλο και θέση, ως η ισχυρότερη και μεγαλύτερη περιφερειακή δύναμη της περιοχής, που να δύναται να στηρίζει αυτόνομα τις γεωστρατηγικές της επιδιώξεις, να αναλαμβάνει ρόλο μεσολαβητή σε διεθνείς συγκρούσεις (όπως στο Ουκρανικό) οραματιζόμενη ακόμα να μετατραπεί σε πυρηνική δύναμη, όπως έχει αφήσει σαφώς να εννοηθεί με δηλώσεις του ο πρόεδρος Ερντογάν.

Η εξωτερική πολιτική της Τουρκίας βασίζεται στην γεωπολιτική αντίληψη του 19ου αιώνα περί “ζωτικού χώρου” (Lebesraum), που υιοθέτησαν οι Ναζί. Δηλαδή μια Μεγάλη Δύναμη χρειάζεται “ζωτικό χώρο” για να αναπνεύσει. Και ποιοι εμποδίζουν την υλοποίηση του εν λόγω τουρκικού σχεδιασμού; Μα δύο λαοί, οι Έλληνες σε Ελλάδα και Κύπρο και οι Κούρδοι, με την Τουρκία να επαναλαμβάνει συνεχώς τις απειλές της για νέα εισβολή στην Συρία.

Τις τελευταίες δεκαετίες, οι γεωστρατηγικές επιδιώξεις της τουρκικής πολιτικής έχουν διαμορφωθεί από έναν συνδυασμό δογμάτων και ιδεολογημάτων, που προσδέθηκαν στο τουρκικό Lebesraum. Έτσι, στην μεγαλοϊδεατική νεοοθωμανική αντίληψη της αναδυόμενης αυτοκρατορίας, προστέθηκε η θεωρία του εθνικού όρκου (Misaak i Mili) του Μουσταφά Κεμάλ (Εθνοσυνέλευση Ερζερούμ, 1920) ενώ τα τελευταία χρόνια εμφανίστηκε η σύγχρονη εκδοχή του, η περίφημη Γαλάζια Πατρίδα (Mavi Vatan). Η τελευταία εκδοχή, είναι μια γεωπολιτική επιχωμάτωση της θάλασσας, διχοτομώντας το Αιγαίο στον 25ο μεσημβρινό και διεκδικώντας για την Τουρκία τον θαλάσσιο χώρο από τον 28ο-32ο μεσημβρινό. Με αυτόν τον τρόπο, επιδιώκεται ο πλήρης έλεγχος της Κύπρου και η συνεκμετάλλευση των υδρογονανθράκων.

Χρήση στρατιωτικής ισχύος

Ιδιαίτερα μετά την απόπειρα πραξικοπήματος του 2016, ο πρόεδρος Ερντογάν αποφάσισε να βγάλει από συρτάρι, όλες τις μύχιες και χρόνιες εθνικές επιδιώξεις της Τουρκίας και να αποκαλύψει σε όλο τον κόσμο τι είναι η χώρα του σήμερα: Μια αναθεωρητική, επικίνδυνη και επιθετική δύναμη, που αδιαφορεί για το Διεθνές Δίκαιο και που δεν διστάζει να κάνει επίδειξη και χρήση της στρατιωτικής της ισχύος για να επιτύχει τους σκοπούς της.

Αυτό που οι Έλληνες βιώνουμε σήμερα, είναι αφενός το αποτέλεσμα των τουρκικών γεωστρατηγικών σχεδιασμών, αφετέρου της εθνοκτόνου και εγκληματικής πολιτικής –αποτυπώνεται στον όρο “κατευνασμός“– που εφάρμοσαν συστηματικά και με φοβικά σύνδρομα όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις τις τελευταίες δεκαετίες. Με αυτόν τρόπο, όμως, μετατόπιζαν το πρόβλημα στην επόμενη κυβέρνηση, καθιστώντας σαφές ότι επιτέλους θα πρέπει να διαμορφώσουμε έναν αποτελεσματικό τρόπο αντιμετώπισης του τουρκικού αναθεωρητισμού.

Η εθνική άμυνα και ασφάλεια αφορά την προστασία των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων, όπως αυτά που διαμορφώθηκαν από τις Διεθνείς Συνθήκες και διαθέτει δύο συνιστώσες: Την αποτροπή και την άμυνα. Ας προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε τι σημαίνουν τα παραπάνω, γιατί δυστυχώς έχουν διαστρεβλωθεί οι έννοιες και οι αντιλήψεις περί των εννοιών αυτών.

Κατευνασμός και αποτροπή

Αποτροπή σημαίνει πως μια κρατική οντότητα δεν θα εξαναγκασθεί να εκχωρήσει ή να απεμπολήσει τα κυριαρχικά της δικαιώματα, υπό την απειλή πολέμου. Αντίθετα η άμυνα, συνιστά την προστασία των κυριαρχικών δικαιωμάτων, σε περίπτωση απώλειας της αποτροπής με πόλεμο (Γεώργιος Χατζηθεοφάνους, “Εθνική Στρατηγική”, 2017). Έτσι όλα αυτά που βιώνουμε τις τελευταίες δεκαετίες από την Τουρκία αποδεικνύουν ξεκάθαρα, πως ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής αποτροπής έχει ήδη χαθεί.

Ο κατευνασμός μας έχει οδηγήσει να ανεχόμαστε τις παραβάσεις και παραβιάσεις του εθνικού εναερίου χώρου, τις προκλήσεις, τις απειλές πολέμου, τις απειλές για νέες έρευνες στην κυπριακή ΑΟΖ, την απειλή πολέμου σε περίπτωση επέκτασης των χωρικών μας υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια (αναφαίρετο δικαίωμα κάθε χώρας, σύμφωνα με τη Συνθήκη για το Δίκαιο της Θάλασσας), τις διεισδύσεις και εμπλοκές στην Θράκη, την αφωνία και στην προσπάθεια κατευνασμού γενικότερα. Σύμφωνα με τον κορυφαίο Έλληνα πολιτικό φιλόσοφο Παναγιώτη Κονδύλη, στο βιβλίο του “Πλανητική Πολιτική μετά τον Ψυχρό Πόλεμο” (2011), «Η επίκληση του Δικαίου, μόνιμη επωδός όλων σχεδόν των κυβερνήσεων στις συνεχείς τουρκικές προκλήσεις είναι ευθέως ανάλογη της εθνικής ισχνότητας και της διπλωματικής επιπολαιότητας».

Η Ελλάδα και ο Ελληνισμός γενικότερα ευρίσκεται υπό τουρκική απειλή, συνεχή και προσφάτως αυξανόμενη και επικίνδυνη. Ο Ελληνισμός ευρίσκεται υπό πολιορκία, για όσους δεν το αντιλαμβάνονται. Οπότε γιατί ο πολιορκούμενος θα πρέπει να επιδιώκει να συναντιέται και να συνομιλεί με τον πολιορκητή του; Για να νομιμοποιήσει την πολιορκία; Γιατί θα πρέπει να συνομιλούμε με τον παραβάτη των εθνικών μας κυριαρχικών δικαιωμάτων, ο οποίος μας τα αμφισβητεί, με χυδαίο, προκλητικό και πέραν από κάθε έννοια δικαίου τρόπο;

Συναντήσεις κορυφής και κατευνασμός

Τι θα προσφέρει στην Ελλάδα ο κατευνασμός; Τί να προσδοκά η Ελλάδα από έναν αναθεωρητικό επιθετικό γείτονα, που βάζει συνεχώς στο τραπέζι των διεκδικήσεων του όλο και περισσότερα, ώστε να μας εξαναγκάσει να καθίσουμε να διαπραγματευτούμε τις διεκδικήσεις του, αποσύροντας κάποιες από αυτές. Κανένας Έλληνας πρωθυπουργός, όσο προσωπική “γοητεία” και αν διαθέτει, δεν θα εξαναγκάσει τον Τούρκο πρόεδρο να υποχωρήσει από τις παράνομες και παράλογες απαιτήσεις του επί των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων.

Κάτι τέτοιο είναι απίθανο, αν κρίνουμε από τα τελευταία 20 χρόνια που ο πρόεδρος Ερντογάν κυβερνά την Τουρκία. Η προηγούμενη κυβέρνηση προσκάλεσε τον Ερντογάν στην Αθήνα και τον ακούσαμε να αμφισβητεί τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας μας, εντός του ελληνικού εδάφους. Η σημερινή, παρά του ότι είχε προηγηθεί με την εξόρμηση του Oruc Reis, επεδίωξε διαύλους με την Τουρκία, αρχικά στην περίοδο επέλασης των Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν, για το προσφυγικό-μεταναστευτικό και μετέπειτα στη συνάντηση της Κωνσταντινούπολης, λίγο μετά την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία, μιλώντας ακόμα και για “συναντίληψη”!

Τα αποτελέσματα τα είδαμε: Ο κατευνασμός επιδείνωσε αντί να βελτιώσει την κατάσταση. Η Τουρκία συνεχίζει να εργαλειοποιεί το μεταναστευτικό και να κατηγορεί την χώρα μας για “πνιγμούς” και “βασανισμούς” μεταναστών! Όσον αφορά την “συναντίληψη” στην συνάντηση της Κωνσταντινούπολης, την είδαμε με το μπαράζ των παραβιάσεων και την ευθεία αμφισβήτηση της κυριαρχίας, μέχρι και των κατοικημένων ελληνικών νησιών, δια στόματος ανώτατων Τούρκων αξιωματούχων, ακόμα και του ίδιου του Ερντογάν.