Ελληνοτουρκικά: Σε ρόλο “λαγού” ο Ευάγγελος

Οιαδήποτε συζήτηση με την Τουρκία, με αντικείμενο πέραν της υφαλοκρηπίδος, κείται εκτός των ορίων του Συντάγματος. Αλλά ακόμα και σε μία διμερή συνδιαλλαγή με αποκλειστικά το ζήτημα της υφαλοκρηπίδος, υπάρχουν οι στοιχειώδεις κανόνες της διαπραγμάτευσης και στα ελληνοτουρκικά.

Κανόνας πρώτος: θέτεις τα δικά σου όρια και τις δικιές σου νόμιμες διεκδικήσεις. Διότι εάν αφήσεις την άλλη πλευρά να διεκδικεί μόνη της πέρα από τα δικά σου όρια και εάν εσύ δεν διεκδικείς τίποτα, στο τέλος θα χάσεις μετά βεβαιότητος. Αυτά περιέχονται και στα απλά εγχειρίδια διαπραγμάτευσης για αρχάριους.

Η φερόμενη δήλωση του κ. Ευάγγελου Βενιζέλου ότι «το Αιγαίο δεν είναι ελληνική λίμνη» έχει υπό την στενή έννοια νομική βάση (πράγματι κάποια μικρά ποσοστά της επιφάνειας του Αιγαίου ανήκουν στην Τουρκία, ενώ ορισμένες περιοχές είναι διεθνή ύδατα, αλλά σε μεγάλο βαθμό περικλείονται από ελληνικά χωρικά ύδατα). Αλλά, πολιτικά, δεν ξεκινάς μία συζήτηση για την ρύθμιση της υφαλοκρηπίδας, με προκαταβολική σπουδή αποδοχής του δίκιου της άλλης πλευράς.

Πολύ περισσότερο όταν η άλλη πλευρά δεν διεκδικεί απλώς να κατοχυρώσει ότι “το Αιγαίο δεν είναι ελληνική λίμνη”, προκειμένου να διασφαλίσει τα απορρέοντα από το Διεθνές Δίκαιο δικαιώματά της. Αλλά προβάλλει την μαξιμαλιστική, νομικά αστήρικτη και ανιστόρητη θέση ότι το Αιγαίο είναι η “Γαλάζια Πατρίδα” των Τούρκων. Μαζί με αξιώσεις συνεκμετάλλευσης των φυσικών πόρων, αποστρατιωτικοποίησης, δηλώσεις πολιτικών αρχηγών περί «κατοχής ελληνικών νήσων από την Ελλάδα» κλπ.

Δημιουργείται κλίμα στα ελληνοτουρκικά

Τα δημόσια, έστω και χωρίς κυβερνητικό αξίωμα, πρόσωπα, όπως ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος, ακόμα και εάν εκφράζουν προσωπικές απόψεις, δημιουργούν κλίμα προς την μία ή την άλλη κατεύθυνση. Προσερχόμενη η ελληνική πλευρά σε μία συζήτηση με την Τουρκία με αποκλειστικό –τονίζουμε- αντικείμενο την ρύθμιση της υφαλοκρηπίδος βάσει του Διεθνούς Δικαίου, πρέπει να στηρίζεται σε μία αρραγή, διακομματική και εθνική συναίνεση στα αυτονόητα. Και τα αυτονόητα είναι:

• Η απόλυτη προσήλωση στο Διεθνές Δίκαιο και στο Δίκαιο της Θάλασσας και η εφαρμογή των προβλέψεών του στο Αιγαίο.
• Η απόλυτη προσήλωση στην εθνική κυριαρχία.
• Η απαίτηση άμεσης άρσης των απειλών πολέμου που παραβιάζουν τον καταστατικό χάρτη του ΟΗΕ.
• Η απαίτηση άμεσου τερματισμού των παραβιάσεων του εναερίου και θαλάσσιου χώρου της Ελλάδος.
• Η απαίτηση συμμόρφωσης στους κανόνες της καλής γειτονίας.
• Η απαίτηση άμεσης εφαρμογής της Συνθήκης της Λωζάννης, που προβλέπει πλήρη διοικητική αυτονομία στην Ίμβρο και στην Τένεδο.
• Η άμεση αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων και εποίκων από την Κύπρο.
• Η αποζημίωση των Ελλήνων της Κωνσταντινουπόλεως για τις καταστροφές που υπέστησαν το 1955 κλπ.

Διάλογος με τους Τούρκους χωρίς αυτά δεν είναι διάλογος, αλλά συζήτηση για τις παράλογες απαιτήσεις των Τούρκων, που εμμέσως νομιμοποιούνται πολιτικά όταν η ελληνική πλευρά τις δέχεται ως αντικείμενο συζήτησης.