Ελληνοτουρκική διαπραγμάτευση-πακέτο σαν τη “μοιρασιά του Καραγκιόζη”!

Ο αυτονόητος όρος της ελληνικής κυβερνήσεως για την διεξαγωγή διαλόγου με την τουρκική -οιαδήποτε και αν προκύψει από τις εκλογές της 14ης Μαΐου ε.έ. επληρώθη ήδη: Σταμάτησαν οι υπερπτήσεις της τουρκικής αεροπορίας υπεράνω των ελληνικών νήσων του Αιγαίου. Μία προσωρινή νίκη της κυβερνήσεως Μητσοτάκη που υπεστήριξε ότι διαπραγματεύσεις προ κάνης πυροβόλου όπλου κάνει μόνο μία ηττημένη χώρα με τη νικήτρια. Τέτοια δεν είναι η Ελλάς το 2023, εκατό έτη μετά απ’ την Συνθήκη της Λωζάνης. Σήμερα, η Ελλάς εξοπλίζεται και προβάλλει ως ο νικητής του φράκτη του Έβρου το 2019 και υπαγορεύει όρους για διαπραγμάτευση. Δεν δέχεται.

Μετά τις αμφίπλευρες εκλογές θα διεξαχθούν διαπραγματεύσεις με την Τουρκία εφ’ όλων των αξιώσεων εις βάρος της Ελλάδος, εξαιρέσει των κυριαρχικών της δικαιωμάτων (αμερικανική δήλωση Μάικ Πομπέο το 2018).

Κέρδος επίσης, για πρώτη φορά, σημείωσε το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών όταν αξίωσε την ακύρωση του τουρκολιβυκού συμφώνου απ’ τον ΟΗΕ ως παραβιάζον την ελληνική ΑΟΖ. Όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις διεξήγον κάποιας μορφής “διάλογο” με την Τουρκία, χωρίς αξιώσεις. Όπερ λάθος, διορθώσιμο.

Τώρα επέστη η στιγμή να δηλώσει μονομερώς η Ελλάς τα όρια της ΑΟΖ (Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης) στο Αιγαίο, όπως στο Ιόνιο – άλλο ένα επίτευγμα του Μητσοτάκη με τους στρεψοδίκους Ιταλούς- και να καλέσει την Τουρκία να καταθέσει την ιδική της, επί τη βάσει του διεθνούς δικαίου της θαλάσσης.

Διαπραγμάτευση-πακέτο;

Η Τουρκία μάλλον θα αρνηθή αλλά “συνεκμετάλλευση” του Αιγαίου δεν γίνεται αν δεν χαραχθή η ΑΟΖ των δύο χωρών, ήτοι τι ανήκει εις εκάστην. Κι ο αδέσμευτος χώρος να μοιρασθή κατ’ αναλογίαν. Αυτή είναι η διεθνής πρακτική και η λογική. Δεν την χρησιμοποιεί η Τουρκία; Τόσο το χειρότερο γι’ αυτήν. Η καλή πίστις και προθυμία του διαλόγου της Ελλάδος θα αναγνωρισθή διεθνώς, υπό την πρόνοια της ελευθέρας διελεύσεως πλοίων τρίτων χωρών. Οπότε περιορίζεται και το περιεχόμενο του “πακέτου” που θέλει η Τουρκία να στείλει στην Χάγη, στο Διεθνές Δικαστήριο, το οποίον σημειωτέον η ιδία δεν αναγνωρίζει.

Τα τουρκολογήματα περί «1.000 νήσων του Αιγαίου των οποίων δεν έχει καθορισθή η ιδιοκτησία» (Τσιλέρ), είναι ένα έωλον επιχείρημα καθ’ όσον επ’ αυτών δεν υπάρχει ούτε ένας Τούρκος. Μάλιστα υπάρχουν εκατοντάδες νησιών πέραν των τριών μιλίων από της ασιατικής ακτής που έχει καταλάβει η Τουρκία κατά παράβασιν της Συνθήκης της Λωζάνης.

Η Ρόδος εδόθη στην Ελλάδα με την συνθήκη ειρήνης των Παρισίων του 1947 στην οποία δεν μετέσχε η Τουρκία -ως μη εμπόλεμος στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο – αντιθέτως μετέσχε η Ελλάς. Η εκεί μικρά μουσουλμανική κοινότης απολαύει όλων των δικαιωμάτων του Έλληνος πολίτου.
Τα περί του ελληνικού εναερίου χώρου των 10 μιλίων έχει την έγκριση του ICAO από 80ετίας όπως κι ο έλεγχος του από το ΝΑΤΟ από της εποχής του Ψυχρού Πολέμου –ήδη θερμαινομένου στην Ουκρανία. Συνεπώς δεν υπάρχει πρακτικώς ζήτημα. Τι άλλο απομένει από τις τουρκικές αξιώσεις;

Ο εξοπλισμός των ελληνικών νήσων. Αυτονόητος όμως ως τμήμα της ελληνικής κυριαρχίας. Το ίδιο κάνει κι η Τουρκία με την στρατιά του Αιγαίου. Ότι έχει η μεγαλυτέρα ακτογραμμή στο Αιγαίον της Ελλάδος είναι ανακριβές και ότι ο πληθυσμός στις ακτές της είναι μεγαλύτερος της Ελλάδος είναι εν μέρει μόνο αληθές, αν δεν θεωρηθούν ως Τούρκοι, τα 25 εκατομμύρια Κούρδοι, 5 εκατομμύρια οι Λάζοι και 15 εκατομμύρια οι Αλουήτες κλπ. Αυτού του είδους “μοιρασιά” δεν θυμίζει σοβαρά διαπραγμάτευση αλλ’ εκείνη του Καραγκιόζη: «Ένα μου, ένα σου, ένα εμού του κακομοίρη»!