Ελπίζουμε ότι το τόξο Ρόδος-Κάρπαθος-Κρήτη δεν “κείται μακράν” όπως η Κύπρος!

Αποτελεί γενική διαπίστωση ότι η Τουρκία δεν επιδιώκει αποκλειστικά τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών, αλλά την προβολή ισχύος και την συνακόλουθη δημιουργία των κατάλληλων συνθηκών προκειμένου η Ελλάδα να μετατραπεί σε υποτελή επαρχία μιας νεοθωμανικής αυτοκρατορίας. Επιχειρεί τη “φινλανδοποίησή” μας, τη μετατροπή μας από χώρα σε χώρο αμφισβητούμενης κυριαρχίας που θα συμμορφώνεται με τους κανόνες εξωτερικής πολιτικής της.

Αυτό είναι απότοκο των φοβικών συνδρόμων των πολιτικών ελίτ. Φόβος ανυπόστατος, που πηγάζει από την αποφυγή ανάληψης ευθύνης όσων έχουν ανάγει ως αυτοσκοπό τη διακυβέρνηση της χώρας αντί να ενδιαφέρονται για την προσφορά στο κοινό καλό. Όταν η “καρέκλα” καθίσταται ως αποκλειστικός στόχος, τότε αυτομάτως γίνονται εκπτώσεις στην προάσπιση του εθνικού συμφέροντος. Ενώ, αρετές όπως η ευθιξία, το φιλότιμο και η γνήσια φιλοπατρία καταλήγουν να θεωρούνται γραφικές.

Επιπλέον, το έλλειμμα ενιαίας εθνικής στρατηγικής, εντείνει τις φοβίες, οδηγεί σε σπασμωδικές ad hoc αποφάσεις, και μακροπρόθεσμα στον κατευνασμό, τον οποίο “πετύχαμε” να αναγάγουμε σε “στρατηγική”. Μαζί με την Ελλάδα και η Κύπρος υφίσταται τις συνέπειες της ολιγωρίας με τον ενεργειακό Αττίλα να αλωνίζει και να ταπεινώνει την αξιοπρέπεια του ελληνισμού στο σύνολό του. Φυσικά ούτε η Κυπριακή Δημοκρατία είναι άμοιρη ευθυνών. Δεν έχει πιέσει ούτε για τα αυτονόητα, όπως παραδείγματος χάριν, για την ανασύσταση του Ενιαίου Αμυντικού Δόγματος, του οποίου τώρα έπρεπε να απολαμβάναμε τους καρπούς, αντί να συζητάμε το μνημόσυνο του.

Η τουρκική συνέπεια και η ελληνική αυτοχειρία

Η Τουρκία είναι συνεπής στις δηλώσεις και στις “γαλάζιες” στρατηγικές της, στην προσπάθεια δηλαδή να αναδειχθεί σε μια περιφερειακή δύναμη και συνδετικός κρίκος μεταξύ Δύσης και Ευρασίας, αλληθωρίζοντας ταυτόχρονα προς τις δύο κατευθύνσεις. Για να το πετύχει αυτό όμως πρέπει να αποφύγει πάση θυσία μια ευρείας κλίμακας διένεξη που θα την αποδυναμώσει. Αυτό το γνωρίζει καλά, και εμείς αντί να παίζουμε αυτό το χαρτί και να τους πείθουμε ότι είμαστε έτοιμοι να αντιδράσουμε με ότι έχουμε και δεν έχουμε, αναλωνόμαστε σε πασιφιστικές αυτοκαταστροφικές πολιτικές κατευνασμού που τις βαφτίζουμε ως “ρεαλιστικές”.

Είμαστε ασυνεπείς απέναντι στον εαυτό μας και τις επόμενες γενεές με τις παραχωρήσεις που ήδη κάναμε και προετοιμαζόμαστε να επαναλάβουμε, διότι συντηρούμε το υπάρχον χρεοκοπημένο και άκρως αντεθνικό πολιτικό σύστημα. Διότι εμμένουμε πεισματικά στο ρόλο του περιφερειακού “γεωπολιτικού υποκόμου”, του “προβλέψιμου συμμάχου” που όλοι θεωρούν δεδομένο και κανείς δεν σέβεται, πολλώ δε μάλλον, φοβάται. Και βέβαια δεν είναι δύσκολο να αντιληφθούμε ποιον θα ευνοήσουν οι μεγάλοι σε περίπτωση κρίσης, αυτόν που έχουν ανάγκη, ή αυτόν που θεωρούν δεδομένο;

Είναι σαφές ότι στρουθοκαμηλίζουμε αναμένοντας στήριξη από συμμάχους και εταίρους, όταν οι μεν επιμένουν στην πάγια θέση τους “να τα βρούμε μεταξύ μας” και οι δε, διατηρούν ισχυρούς εμπορικούς δεσμούς με την Τουρκία, τους οποίους δεν σκοπεύουν να υπονομεύσουν. Παρά ταύτα κάποιοι έχουν την μυωπική πεποίθηση ότι μπορούμε να αναθέτουμε εν λευκώ την εθνική μας ασφάλεια σε ΕΕ και ΝΑΤΟ.

Τουρκικές αμφισβητήσεις και ελληνικές ψευδαισθήσεις

• Στο Έβρο πλέον αμφισβητούν ακόμη και την οριοθέτηση των συνόρων που έγινε βάσει του Πρωτοκόλλου του 1926.
• Στο Ανατολικό Αιγαίο ζητούν αποστρατικοποίηση των νήσων.
• Στα Ίμια απαιτούν το «No ships, no troops, no flags» υλοποιώντας το από το 1992 σχέδιο των «γκρίζων ζωνών» οι οποίες σήμερα παρουσιάζονται και ως «τουρκικά νησιά υπό ελληνική κατοχή».
• Στα χωρικά ύδατα, το από το 1995 casus belli σε περίπτωση που η Ελλάδα ασκήσει το δικαίωμά επέκτασής τους στα 12 μίλια.
• Στα όρια του FIR Αθηνών (1974) και του SAR Ζώνης Έρευνας και Διάσωσης στο Αιγαίο (1980) αμφισβητούν τα αυτονόητα δικαιώματα.
• Στον εναέριο χώρο θέλουν να περιοριστούμε από τα 10 στα 6 μίλια.
• Ζητούν να οριοθετήσουμε την υφαλοκρηπίδα -και όχι την ΑΟΖ μας- αγνοώντας το Δίκαιο της Θάλασσας και εφαρμόζοντας μια δική τους εφεύρεση -παγκόσμια πρωτοτυπία, για την ακρίβεια- κατά την οποία υποτίθεται ότι δίνεται βαρύτητα στον χερσαίο όγκο της και καταργείται η επήρεια όλων των νήσων, ανεξαρτήτου μεγέθους, ακόμα και της Κρήτης. Το αποτέλεσμα είναι να διεκδικεί θαλάσσιο σύνορο με την Λιβύη και την Αίγυπτο.

Ως απάντηση σε αυτές τις εξωφρενικές διεκδικήσεις/επινοήσεις της γείτονος, κάποιοι δικοί μας τρέχουν να αντιπροτείνουν νέα ΜΟΕ, διευθετήσεις στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης χωρίς να διευκρινίζουν ποια ζητήματα θα συμπεριληφθούν στο συνυποσχετικό, και “συνολικές συμφωνίες” που δεν είναι για “μοναχοφάηδες”. Ταυτόχρονα πρώην πρωθυπουργοί θέτουν ανειλικρινή διλήμματα του τύπου, «τι θέλετε, να κάνουμε πόλεμο;». Μα ακριβώς επειδή δεν θέλουμε πόλεμο, γι’ αυτό πρέπει να προετοιμαστούμε για έναν και να ξεκαθαρίσουμε προς πάσα κατεύθυνση ότι θα απαντήσουμε δυναμικά σε οιανδήποτε απειλή.

Αντ’ αυτού, ο Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας του πρωθυπουργού, αντιναύαρχος ε.α. Α. Διακόπουλος έγραψε σε άρθρο του στην εφημερίδα “Τα Νέα” ότι: «Ακολουθούμε μια στρατηγική που βασίζεται στέρεα στο διεθνές δίκαιο, στις καλές σχέσεις γειτονίας και στη συνεργασία». Πρόσθεσε επίσης ότι: «Συμμετέχοντας στα διάφορα πολυμερή σχήματα αποσκοπούμε σε συνεργασίες και όχι σε αποκλεισμούς».

Ενώ ξεκαθάρισε ότι «θέλουμε να πιστεύουμε πως στη γειτονική Τουρκία υπάρχει μια σημαντική μερίδα του πολιτικού κόσμου και της κοινωνίας των πολιτών που αντιλαμβάνεται τις Διεθνείς Σχέσεις με τον ίδιο τρόπο… Που αντιλαμβάνεται ότι η διπλωματία των Κανονιοφόρων ανήκει στον 19ο αιώνα και ότι η πόρτα της Ευρώπης βρίσκεται στην Ελλάδα».

Εζυγίσθημεν και ευρέθημεν ελλιποβαρείς

Η αλήθεια είναι ότι η Τουρκία μας ζύγισε, εσωτερικά και εξωτερικά, και αποφάσισε αναβαθμίσει το επίπεδο των προκλήσεων, επειδή ακριβώς επιλέξαμε την αυτοκτονική λύση του κατευνασμού. Ο καθηγητής Διεθνούς Δικαίου και βουλευτής ΝΔ, Άγγελος Συρίγος μιλώντας στις 2/6/2020 στον ραδιοφωνικό σταθμό “Θέμα 104,6” είπε: «Εκείνο που έγινε … ήταν ότι η Τουρκία ανακοίνωσε στην τουρκική εφημερίδα της κυβερνήσεως το αίτημα της κρατικής τουρκικής εταιρίας πετρελαίου για έρευνες σε 24 τεμάχια» νότια της Ρόδου και μέχρι την Κρήτη.

Διευκρίνισε επίσης ότι: «Στο σημείο που έχουμε φτάσει η όποια απόφαση πάρουμε κρύβει κινδύνους» και προειδοποίησε ότι «από το επόμενο χρονικό διάστημα μπαίνουμε σε μια φάση, στην οποία οι Τούρκοι δεν θα μας κάνουν τη χάρη να κάνουν ένα επεισόδιο στην ανατολική Μεσόγειο», αλλά αντιθέτως «το πρόβλημα θα είναι πολυεπίπεδο» με παράλληλες προκλητικές ενέργειες, εργαλειοποιώντας ταυτόχρονα και το μεταναστευτικό.

Η Άγκυρα με τις νεοθωμανικές της βλέψεις παίζει ένα παιχνίδι σχεδόν μηδενικού αθροίσματος. Και λέμε σχεδόν, διότι οι ισχυρές εσωτερικές της αντιθέσεις την εξωθούν στον αναθεωρητισμό και την επεκτατικότητα, η οποία ίσως να είναι η μοναδική της λύση ώστε να αποφύγει την εσωτερική κατάρρευση. Οι Τούρκοι δεν θέλουν απλώς να ληστέψουν τον εθνικό πλούτο, αλλά επιχειρούν να μας υποδουλώσουν γεωπολιτικά και γεωοικονομικά για να αναλάβουν ρόλο επικυρίαρχης δύναμης στην μείζονος σημασίας περιοχή μας.

Και επειδή βρισκόμαστε στο τελικό στάδιο υλοποίησης του σχεδίου τους, οφείλουμε να προβάλουμε ισχυρές αντιστάσεις, απεμπολώντας τις παθογένειες και εσωστρέφειές μας. Με έναν γείτονα που καιροφυλακτεί επιχειρώντας διαχρονικά να μας βλάψει, δε γίνονται συμφωνίες, ούτε αίολες επικλήσεις του Διεθνούς Δικαίου, αλλά αντιθέτως ορίζονται σαφείς κόκκινες γραμμές που διατηρούνται απαράβατες.

Ιστορικές διαπιστώσεις

Ο Τσάρος Νικόλαος ο 1ος είχε πει: «οι Τούρκοι ότι πετυχαίνουν το πετυχαίνουν με την υπομονή και όχι με την παλικαριά». Ο Βίκτωρ Ουγκώ επισήμανε με νόημα ότι: «μελετώντας την ιδιοσυγκρασία του Τούρκου, μπορώ να πω ότι είναι αντιμετωπίσιμος, αρκεί να του κόψεις τα δάχτυλα μόλις πάει να σε αγγίξει. Δεν θα το ξανατολμήσει ποτέ». Ο δε Τζώρτζ Χόρτον, ο Αμερικανός πρόξενος στην Σμύρνη την περίοδο 1919-1922 είπε: «ο Τούρκος έχει μια πρωτόγνωρη θρασύτητα. Όταν έχει έναν δυνατό μπροστά του είναι όλο τεμενάδες, όταν έχει έναν αδύναμο και ανυπεράσπιστο βγάζει το μαχαίρι».

Να δούμε πότε οι ελληνικές πολιτικές ελίτ θα αντιληφθούν τις πραγματικές προθέσεις τους, οι οποίες πηγάζουν από την ιδιοσυγκρασία τους. Πότε θα αντιληφθούν ότι όσο μαζευόμαστε, τόσο αυτοί θα απλώνονται. Τι άλλο πρέπει να συμβεί για να διασφαλίσουμε δυναμικά την εθνική μας κυριαρχία; Μέχρι που θα επιτρέψουμε την “στρατηγική ψυχραιμία” και δεν θα “στρατιωτικοποιούμε τις κρίσεις”; Ας μας διευκρινίσουν λοιπόν οι θιασώτες του κατευνασμού, μήπως θεωρούν ότι και το τόξο Ρόδος, Κάρπαθος, Κάσος, Κρήτη, όπου η Τουρκία προγραμματίζει να κάνει έρευνες, εάν “κείται μακράν”;