Ενδιάμεση συμφωνία και στο βάθος συνομοσπονδία για το Κυπριακό

Ο πρόεδρος Αναστασιάδης έχει δώσει στους πολιτικούς αρχηγούς ένα έγγραφο, το οποίο χρησιμοποίησε ως “σημεία-συζήτησης”, σε συνάντηση που είχε τον Σεπτέμβριο του 2017, με τον Γενικό Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών Αντόνιο Γκουτιέρες. Γιατί το διένειμε τρία χρόνια μετά; Για να απαντήσει στα όσα συζητούνται, για μια ακόμη φορά στη δημόσια σφαίρα, για την “λύση” των δύο κρατών.

Έκανε διανομή το συγκεκριμένο έγγραφο, όχι τόσο για να απαντήσει στον Αρχιεπίσκοπο, ο οποίος είχε πει σε συνέντευξη του στον “Πολίτη” ότι ο πρόεδρος του είχε αναφέρει πως ευνοεί λύση δύο κρατών. Κυρίως το διένειμε το έγγραφο αυτό για να απαντήσει στους διάφορους αντιδρούντες. Και όχι μόνο αυτό, αλλά και να εξαπολύσει η κυβέρνηση επίθεση κατά πάντων!

Δεν είναι ζημιά να συζητά κανείς με τον Τούρκο υπουργό Εξωτερικών θέμα δύο κρατών στην Κύπρο και ζημιά προκαλούν οι αντιδράσεις από κόμματα, πολίτες και ΜΜΕ; Προφανώς και ο πρόεδρος Αναστασιάδης έχει μιλήσει για δύο κράτη. Τα είπε στον Αρχιεπίσκοπο, στον Τσαβούσογλου, ο οποίος τα ανέφερε στην εμβρόντητη, όταν τα άκουσε για πρώτη φορά, ελληνική κυβέρνηση, καθώς η Άγκυρα προφανώς και θεωρούσε πως ήταν ενήμερη η Αθήνα.

Τα είπε σε πολλούς, που κατά καιρούς συναντούσε και τους καθιστούσε συνομιλητές του. Είναι προφανές πως τίθεται θέμα αξιοπιστίας. Τίθεται θέμα για τον τρόπο που χειρίζεται το Κυπριακό, σε μια περίοδο κατά την οποία αναμένονται εξελίξεις. Τι ισχύει τελικά; Το αφήγημα που ανέπτυσσε σε κατ΄ ιδίαν επαφές, ή το nonpaper που παρουσίασε προφορικά και στη συνέχεια υπέβαλε στον Γενικό Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών;

Ενδιάμεση συμφωνία και μετά συνομοσπονδία

Και εάν ισχύει το έγγραφο, και αυτή είναι η πολιτική που ακολουθείται, γιατί δεν το έθεσε ως προϋπόθεση για την σύγκληση Πενταμερούς Διάσκεψης, προκειμένου να συζητηθούν τα ζητήματα, που περιγράφει εγγράφως; Για να υπάρχει προκαθορισμένη ατζέντα και όχι η ατζέντα “όλα στο τραπέζι”; Όσον αφορά το περιεχόμενο του εγγράφου, υπάρχουν πολλά να αναφερθούν και σε ό,τι αφορά τη δομή του, αλλά και για το περιεχόμενο.

Κυρίως για ζητήματα, που εν πολλοίς δίνονται γραπτώς και με υπογραφή, από πότε άραγε υπογράφονται τα non paper; Ζητήματα που αφορούν διαχρονικές υποχωρήσεις, αλλά και υποχωρήσεις που έχουν γίνει στη διάρκεια του Κραν Μοντανά. “Κλειδώνονται” εν πολλοίς οι υποχωρήσεις, πριν από μια, έστω άτυπη, Πενταμερή Διάσκεψη, από μια διαπραγμάτευση.

Στο έγγραφο γίνεται αναφορά και σε «στρατηγική συμφωνία», σε ενδιάμεση συμφωνία δηλαδή, με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει. Η στρατηγική συμφωνία συνιστά “κεφαλοκλείδωμα” και κίνηση αυτοπαγίδευσης! Όταν υπογραφεί ενδιάμεση λύση, τότε η πορεία είναι προδιαγεγραμμένη, με οδικό χάρτη για την συμπλήρωση των όποιων κενών και δημοψηφίσματα. Το κόστος της απόδρασης, εάν το αποτέλεσμα δεν είναι καλό, θα είναι μεγάλο.

Η ενδιάμεση συμφωνία θα είναι η λύση και θα υπογραφεί, χωρίς να γνωρίζουμε το τελικό αποτέλεσμα της. Η εμφάνιση της στρατηγικής συμφωνίας έγινε πριν από το Κραν Μοντανά και αλλάζει τη μεθοδολογία στο Κυπριακό. Είναι σαφές πως είτε προχωρήσει η ενδιάμεση λύση, είτε όχι, από τη στιγμή που θα υπάρξει υπογραφή τίποτε πλέον δεν θα είναι το ίδιο. Και αυτό θα είναι “πάσα” για όσα διαδραματίζονται στο παρασκήνιο για την εξίσωση Κυπριακής Δημοκρατίας και του «τουρκοκυπριακού συνιστώντος κρατιδίου».

Οι εξελίξεις αναμένεται να είναι τσουνάμι τους επόμενους μήνες. Το ζητούμενο είναι πώς θα τύχουν διαχείρισης, όταν στην αντίπερα όχθη έχουν αντιληφθεί πως ο στόχος τους για συνομοσπονδία μπορεί και να επιτευχθεί και πως η αξιοπιστία της ελληνικής πλευράς είναι στο ναδίρ της. Η λύση συνομοσπονδίας είναι καταστροφική, θα συνιστά διά της υπογραφής μας παράδοση στην Τουρκία.