Ενοχλητικές Αποκαλύψεις – Ξεγελώντας τους Γάλλους

Μερικά χρόνια πριν, η γαλλική κυβέρνηση δήλωνε ότι ήταν ανήκουστο για την Τουρκία να ξεκινά ενταξιακές συνομιλίες με την ΕΕ, ενώ αρνείται να αναγνωρίσει ένα από τα μέλη της τελευταίας (την Κύπρο). Φρενήρεις παρασκηνιακές αγγλοαμερικανικές πιέσεις καθώς και η ελληνική και κυπριακή αναποφασιστικότητα δικαίωσαν την γαλλική πρωτοβουλία.

Ως εκ τούτου, γινόμαστε μάρτυρες της φαρσοκωμωδίας διαπραγματεύσεων με ένα κράτος το οποίο αρνείται να αναγνωρίσει ένα εκ των μελών της λέσχης, η ένταξή του στην οποία μοιάζει τόσο να το κόπτει. Και, σαν να μην έφθαναν όλα αυτά, εξακολουθεί να διατηρεί υπό την κατοχή του τμήμα του εν λόγω μέλους της ΕΕ, αψηφώντας προκλητικά τα σχετικά ψηφίσματα του ΟΗΕ. Γιατί, άραγε, οι Γάλλοι ήταν διατεθειμένοι να φτάσουν τόσο μακριά; Ως συνήθως, η ιστορία εξηγεί…

Η Γαλλία, όπως και η Βρετανία, έχει μακραίωνα ιστορικά συμφέροντα στην Μέση Ανατολή και την Ανατολική Μεσόγειο. Φθάνουν μέχρι τις Σταυροφορίες και την διαρκείας σχεδόν τριών αιώνων κυριαρχία της οικογενείας των Ντε Λουζινιάν επί της Κύπρου. Αργότερα, διαθρυλείται ότι ο Λουδοβίκος ΙΔ΄ σχεδίαζε να διαλύσει την Ανατολία και, ακόμη αργότερα, τα στρατεύματα του Ναπολέοντα Βοναπάρτη κατατρόπωσαν τους Τούρκους στην Αίγυπτο. Και όταν ο Πρωθυπουργός της Βρετανίας, Βενιαμίν Ντισραέλι, απέκτησε λάθρα την Κύπρο κατά την Μεγάλη Ανατολική Κρίση του 1877-1888, η Γαλλία εκνευρίσθηκε, δεδομένου ότι θεωρούσε την Κύπρο σημαντικό παρατηρητήριο για τις οθωμανικές επαρχίες της Ασίας και της Αφρικής.

Μέχρι του σημείου εκείνου, και λόγω του αμοιβαίου φόβου τους έναντι της γερμανικής και ρωσικής ισχύος, η Γαλλία ήταν σύμμαχος της Βρετανίας που αισθανόταν μάλλον άβολα. Όμως, όταν η Βρετανία και η Γαλλία συνεφώνησαν επί των μελλοντικών συνόρων του μεγαλύτερου τμήματος της Μέσης Ανατολής, η πρώτη δήλωσε ότι δεν θα παραιτείτο της Κύπρου χωρίς πρώτα να το συζητήσει με την δεύτερη.

Πιο προσφάτως, ο Πρόεδρος Ντε Γκωλ μέχρι που πίστευε ότι η Κύπρος δεν αποτελούσε καθόλου κανονικό κράτος και ότι θα έπρεπε να επιστραφεί στην Ελλάδα, ενώ το 1971 η Γαλλία είχε συμφωνήσει με την Σοβιετική Ένωση να υποστηρίξουν τον Μακάριο εναντίον της διπλής ενώσεως. Τότε, οι Γάλλοι έστησαν –προς εκνευρισμό του υπουργείου Εξωτερικών και Κοινοπολιτείας – έναν “ραδιοφωνικό σταθμό” στην Κύπρο, όχι μακριά από τις βρετανικές κατασκοπευτικές εγκαταστάσεις.

Ο Γαλλικός Σύνδεσμος

Λίγο πριν την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, οι μεν Αμερικανοί καθησύχαζαν τους Γάλλους λέγοντάς τους ότι επιθυμούσαν την αποφυγή αναλήψεως μονομερούς τουρκικής δράσεως· οι δε Γάλλοι εκνευρίσθηκαν όταν οι ΗΠΑ δεν άσκησαν παρ’ όλα αυτά πίεση στους Έλληνες, προκειμένου οι τελευταίοι να αποσύρουν τους αξιωματικούς τους από την Εθνική Φρουρά της Κύπρου, ενισχύοντας ως εκ τούτου την τουρκική απειλή. Και το υπουργείο Εξωτερικών και Κοινοπολιτείας αρνήθηκε να παράσχει στη γαλλική Πρεσβεία σχετικές πληροφορίες κατά το διήμερο που προηγήθηκε της εισβολής. Οι Γάλλοι πιάστηκαν κορόιδο!

Όταν ο Καραμανλής ανέλαβε την εξουσία μετά την χούντα και οι Τούρκοι κατέλαβαν σχεδόν το 40% της Κύπρου, οι Γάλλοι χάρηκαν όταν η Ελλάς απεσύρθη από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, όπως άλλωστε είχαν κάνει και οι ίδιοι μια δεκαετία νωρίτερα. Οι γαλλοελληνικές σχέσεις άνθισαν, χτυπώντας στα νεύρα τους Βρετανούς οι οποίοι διέγνωσαν προοπτικές αναπτύξεως των Γάλλων κατασκευαστών όπλων. Ο βρετανός πρέσβης έγραφε: «Στην περίπτωση της ΕΟΚ [δηλ. της αιτήσεως προσχωρήσεως της Ελλάδος], η Γαλλία εμφανίζεται εκ νέου ως ο κυρίως υπέρμαχος της Ελλάδος και δεν χάνει χρόνο εκμεταλλευόμενη αυτό της το πλεονέκτημα». Και σε ένα Άκρως Απόρρητο έγγραφο, η Βρετανία κατέληγε ότι η Τουρκία ήταν πιο σημαντική από την Ελλάδα (βλ. επόμενη δημοσίευση), συμπέρασμα εκ διαμέτρου αντίθετο εκείνου της Γαλλίας.

Σε ποια θέση μας φέρνουν όλα αυτά σήμερα; Έχουμε μια περίπλοκη περίσταση στην οποία οι Αγγλο-Αμερικανοί διατηρούν την Κύπρο σε κατάσταση ευνουχισμένου πιονιού και προωθούν τα τουρκικά συμφέροντα, τόσο προκειμένου να αποδυναμώσουν την ανεξάρτητη ευρωπαϊκή άμυνα, όσο και για να αποτρέψουν την Κύπρο από το να συμμετάσχει σε αυτήν. Κάτι τέτοιο σημαίνει ότι η Ελλάς και η Κύπρος θα έπρεπε να τείνουν περισσότερο προς μια γαλλογερμανική αρχιτεκτονική ασφαλείας με ρωσική υποστήριξη, ώστε να βοηθήσουν στην εμπέδωση μιας πιο ορθολογικής ισορροπίας στην Ανατολική Μεσόγειο.

Στο επόμενο μέρος: “Ο Ρωσικός Ρόλος”