Εντός, εκτός και επί της Δύσης ο Ερντογάν

Αυγουστιάτικα, η συζήτηση για τα ελληνοτουρκικά παίρνει ενίοτε αστείες διαστάσεις. Για παράδειγμα μερικοί εξακολουθούν να αναρωτιούνται αν ο Ερντογάν θα παραμείνει στη Δύση. Και δικαιολογούν τον φιλοτουρκισμό των ΗΠΑ (και των άλλων Δυτικών) λέγοντας ότι δίνουν ανταλλάγματα στον Ερντογάν για να μην φύγει από το δυτικό στρατόπεδο. Χωρίς να αναρωτηθούν, για χάρη των αναγνωστών, αν φύγει από τη Δύση που θα πάει, δεδομένου ότι ο Πούτιν του έχει κλείσει την πόρτα των BRICS, εκτός αν φύγει από το ΝΑΤΟ.

Για να δικαιολογηθούν οι “αταξίες” του Ερντογάν και ο συνεπαγόμενος φιλοτουρκισμός, αναπτύσσεται και η θεωρία της “δυτικής αφέλειας”. Αφέλεια για τις τουρκικές παρανομίες και αδιαφορία για την ελληνική νομιμότητα. Γιατί άραγε; Η απάντηση είναι ότι ο Ερντογάν έχει μια χώρα 80 εκατομμυρίων που αντιμετωπίζει το εξής πρόβλημα: Προς τη Δύση ο δρόμος είναι κλειστός για την Τουρκία που έχει φιλοδοξίες μεγάλης (περιφερειακής) Δύναμης.

Αντίθετα στην Ασία και Αφρική υπάρχουν κενά ισχύος και δημιουργούνται διαρκώς νέα κενά, καθώς υποχωρούν/αποχωρούν οι ευρωπαϊκές αποικιοκρατικές Δυνάμεις, με τελευταία περίπτωση τον Νίγηρα, όπου η Γαλλία εκδιώκεται και οι ΗΠΑ θέλουν αλλά δεν είναι ακόμα βέβαιο ότι θα αποφασίσουν έναν νέο πόλεμο για να την αντικαταστήσουν. Το πράγμα έχει μεγάλο ρίσκο επειδή στον Νίγηρα είναι ήδη η Ρωσία (Wagner) και αν επέμβουν οι ΗΠΑ θα έρθουν άμεσα αντιμέτωπες με τη Μόσχα, οπότε ανοίγει η πόρτα για τον Γ’ Παγκόσμιο. Το έχουν αποφύγει στην Ουκρανία, θα το αποδεχθούν στον Νίγηρα; Πιο “εύκολος” είναι ένας ενδοαφρικανικός εμφύλιος.

Αχίλλειος πτέρνα των ΗΠΑ στον αγώνα για παγκόσμια επικράτηση είναι οι πρώην αποικιοκράτες δυτικοί σύμμαχοί τους, που αφήνουν “τρύπες” για να τρυπώσουν οι ανταγωνιστές, ιδίως η Κίνα αλλά και η Ρωσία. Στην κρίση του Σουέζ το 1956 οι ΗΠΑ τσάκισαν τους Αγγλογάλλους και κυριάρχησαν στη Μέση Ανατολή. Σήμερα Ρωσία και Κίνα δίνουν ισχυρό ανταγωνιστικό παρών. Η Τουρκία για να “μπει στο κόλπο” προσφέρει μεσολαβήσεις και εξυπηρετήσεις, μαζεύει ψίχουλα ισχύος, ίσως με λίγη ψίχα.

Οι ενδοτικοί και το Αιγαίο

Με την Ελλάδα είναι απλό. Θα χαθεί ως χώρα από τον γεωπολιτικό χάρτη, το αθηναϊκό κατεστημένο θα βασιλεύει στα ερείπια και ο κόσμος θα ονειρεύεται “πάλι με χρόνους και καιρούς”… Αν κάτι έχει αποδειχθεί, είναι ότι οι ενδοτικοί έχουν αστείρευτες (και κρυφές) εφεδρείες που τώρα δίνουν μια κρίσιμη μάχη, ίσως την πιο κρίσιμη, υπέρ της απώλειας του Αιγαίου. Αν την κερδίσουν, η ήττα θα έχει το ίδιο βάρος με την Μικρασιατική καταστροφή και θα φανεί όχι στο βάθος του χρόνου, αλλά μάλλον σύντομα. Είναι μάλλον αμφίβολο αν συνολικά το πολιτικό προσωπικό της χώρας θα αντέξει μια τέτοια εξέλιξη.

Λέω σύντομα επειδή, κατά την εκτίμησή μου, ο πόλεμος στην Ουκρανία μπαίνει στην τελική του φάση που δεν θα έχει την Δύση και τον Ζελένσκι νικητή. Δεν αποκλείεται μάλιστα ο τελευταίος να υποχρεωθεί σε δραματικές επιλογές για να γλιτώσει την ίδια τη ζωή του, επειδή είναι ο καταλληλότερος να πληρώσει για το φιάσκο. Οπότε μπορεί, ακόμα και παρέα με τον Λουκασένκο, να τον δούμε (!) ικέτη να καρφώνει τους σημερινούς του “φίλους” – δεν τολμώ να τον σκεφτώ κάτοικο Μόσχας, αν και την σήμερον ημέρα, τίποτα δεν αποκλείεται – δείτε πως η Wagner υπερασπίζεται τα ρωσικά συμφέροντα στην Αφρική, με τον “απόβλητο” (;) Πριγκόζιν επικεφαλής…

Μάλλον υπήρξαμε αφελείς, όταν χάψαμε την προπαγάνδα ότι ο Πριγκόζιν με τρία φορτηγά βάδιζε να κατακτήσει τη Μόσχα. Ο τελικός προορισμός του, η Λευκορωσία, δεν ήταν εξορία, αλλά φυλάκιο υπεράσπισης του Πούτιν και του Λουκασένκο, δεδομένου ότι τα δυτικά ΜΜΕ ψιθύριζαν ότι η Πολωνία ασκούσε πίεση στη Λευκορωσία. Οι πολωνικές/νατοϊκές πιέσεις θα έπεφταν πάνω στην καλύτερη μονάδα των Ρώσων και οι υποτίθεται απόβλητοι του Πριγκόζιν θα γίνονταν οι καλύτεροι πατριώτες.

Τί θέλει η Ουάσιγκτον

Ο Κινέζος στρατηγός (6ος πΧ αιώνας) Σουν Τζου, έλεγε ότι ο πόλεμος είναι η τέχνη της εξαπάτησης. Και φαίνεται ότι στην Ουκρανία παίχτηκαν πολλές μπλόφες. Οι μέρες είναι περίεργες, φίλοι δεν υπάρχουν (αν ποτέ υπήρξαν), οι προδοσίες είναι του συρμού. Όλα αυτά με την προϋπόθεση ότι ο Ζελένσκι θα προλάβει να το σκάσει! Και ότι όλα εξαρτώνται από το ποια ομάδα θα επικρατεί στον Λευκό Οίκο, όπου τώρα κυριαρχούν τα γεράκια εξ’ ου και η αποστολή της κ. Νούλαντ (“fuck europe”) στον Νίγηρα, όπου πιθανολογώ ιστορίες για αγρίους.

Αυτά, λοιπόν, υπολογίζοντας οι Δυτικοί, δηλαδή οι ΗΠΑ, (οι άλλοι είναι για τα μπάζα σε θέματα στρατηγικής) θέλουν να κλείσουν όλες τις πιθανές τρύπες, αν σκεφτούν οι Ρώσοι να μην σταματήσουν στην Ουκρανία, αλλά να κατηφορήσουν προς τη Μεσόγειο. Οι ΗΠΑ θέλουν να έχουν τον τελικό έλεγχο στο Αιγαίο, να τον χάσουμε εμείς, χωρίς να περάσει στα χέρια της Τουρκίας.

Τελικά το πιο σωστό για να καταλάβουμε τι θα γίνει με το Αιγαίο δεν είναι να εξετάζουμε τι θέλει ο Ερντογάν και η Αθήνα, αλλά τι θέλει η Ουάσιγκτον. Με δυο λόγια ο Ερντογάν ότι κι αν γίνει δεν θα έχει αντίρρηση, αφού από το τίποτα κάτι θα αποκομίσει και κυρίως θα έχει βάλει υποθήκη για νέες απαιτήσεις στον μέλλον.

Όσο για την Αθήνα οι ΗΠΑ μπορεί να πετύχουν αυτό που θέλουν με ένα ψοφοειδές ελληνικό κατεστημένο – δεν λέω η κυβέρνηση, επειδή η παράδοση του Αιγαίου είναι διακομματική, διαπερνά τα ανώτερα κοινωνικοπολιτικά στρώματα, το καθηγητικό κατεστημένο, τους οικονομικούς παράγοντες. Εξαρτάται από την αντίσταση του κόσμου και η κυβέρνηση δείχνει να την υπολογίζει ιδιαιτέρως. Και ορθώς πράττει, για το καλό της.