Επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων στο Λιβυκό

Μετά το τουρκολιβυκό σύμφωνο και ιδιαίτερα μετά την επέκταση από τη Λιβύη στα 12 Ναυτικά Μίλια τα χωρικά της ύδατα, σε σειρά άρθρων μου ανέφερα, ότι αυτή η ακινησία θα διόγκωνε σύντομα τα προβλήματα και θα τα καθιστούσε μη διαχειρίσιμα. Γι αυτό όπως και άλλοι, πρότεινα στα πλαίσια της αμοιβαιότητας να επεκτείνει και η χώρα μας προς νότο τα χωρικά της ύδατα στα 12 ναυτικά μίλια. Η κυβέρνηση τότε μέσω κύκλων διέδιδε ότι δεν ανησυχεί. Άραγε τώρα με τη ρηματική διακοίνωση της Λιβύης ανησυχεί;

Μετά από αυτή την εξέλιξη αναρωτιέται κανείς γιατί η Ελλάδα (ας αναβάλουμε προς το παρόν την επέκταση στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο λόγω casus belli, αν και το θεωρώ αδιανόητο) δεν επεκτείνει άμεσα τα ναυτικά της μίλια νοτίως της Κρήτης (σε συνεννόηση και με την Αίγυπτο προς ανατολάς) στα 12; Δεν είναι προφανές ότι αυτή η κίνηση (και μάλιστα στα πλαίσια της αμοιβαιότητας με τη Λιβύη) θα της έδινε σοβαρό πλεονέκτημα σε μεγαλύτερο θαλάσσιο χώρο όσον αφορά τη διακίνηση των μεταναστών, αλλά κυρίως θα έσπαγε το τουρκολιβυκό σύμφωνο de facto στη μέση;

Γιατί δεν επεκτείνουμε στα 12 ναυτικά μίλια;

Γιατί η Ελλάδα δεν προβαίνει στην αυτονόητη και προβλεπόμενη από το διεθνές δίκαιο, ενέργειά της; Κρύβεται κάτι άλλο; μήπως πρέπει να ενημερωθεί αν όχι ο ελληνικός λαός, τουλάχιστον ο πολιτικός κόσμος για αυτό το κάτι άλλο; Γιατί αν δεν υπάρχει κάτι άλλο, μπορεί να υποθέσει εύκολα κανείς ότι αυτή η αδράνεια, η υποχωρητικότητα και η μη άσκηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας, είναι αναιτιολόγητα εις βάρος της και κάποιοι πρέπει να λογοδοτήσουν για αυτό. Έγραφα επίσης προ τετραετίας μετά την επέκταση των ναυτικών μιλίων προς δυσμάς:

«Η ιστορία θα δείξει αν αυτή η μερική επέκταση των ναυτικών μιλίων (που πρέπει να συνεχιστεί άμεσα, τουλάχιστον προς Νότο και Νοτιοανατολικά της Κρήτης στην περιοχή της συμφωνηθείσης ΑΟΖ με την Αίγυπτο, καθώς και η οριοθέτηση ΑΟΖ με την Κύπρο ) και οι μερικές οριοθετήσεις των ΑΟΖ, ήταν κατάλληλα προετοιμασμένες και πραγματοποιήθηκαν βάσει ενός στρατηγικού σχεδίου ή έλαβαν χώρα κάτω από πίεση και με προχειρότητα».

Αποδεικνύεται σήμερα ότι η ατολμία (ή οι δεσμεύσεις) μας θέτουν σε θέση ουραγού και παρακολουθητή των εξελίξεων σε ένα ακόμα θέμα ζωτικής σημασίας για την πατρίδα μας. Όπως ηττηθήκαμε με το ζήτημα του βόρειου γείτονά μας (Β. Μακεδονία) και περιμένουμε τη Βουλγαρία (για τους δικούς της λόγους) να ασκήσει πιέσεις προς τα Σκόπια, όπως χάσαμε την επαφή και θέσαμε απέναντί μας τη Λιβύη και περιμένουμε από την Αίγυπτο να τη νουθετήσει, έτσι περιμένουμε παθητικά, ίσως ένα θαύμα, να δώσει λύσεις στα εθνικά μας θέματα, αλλά και στο μεταναστευτικό.

Με την ευκαιρία, επειδή διάβασα ένα άρθρο με θέμα «ευκαιρία να απαλλαγεί η Ελλάδα από κάθε ρώσικο εξοπλισμό και κυρίως από τους S 300», θα ήθελα να επισημάνω ότι, προφανώς τα γνωστά παπαγαλάκια ετοιμάζουν το έδαφος να παραχωρηθεί στην Ουκρανία, το μοναδικό ίσως αμυντικό όπλο που τρομάζει την Τουρκία εδώ και χρόνια. Ας το έχουμε υπόψη μας γιατί αυτό θα αποτελέσει τεράστιο πλήγμα για την άμυνα της χώρας.

Για να μη μπερδευόμαστε…

Συμπληρωματικά ας θυμίσουμε τους σχετικούς όρους του Διεθνούς Δικαίου για να είναι ξεκάθαροι στο μυαλό μας και για να γνωρίζουμε για τι πράγμα μιλάμε όταν αναφερόμαστε στα ναυτικά μίλια και τα συναφή θέματα:

• Τα χωρικά ύδατα (δηλαδή η αιγιαλίτιδα ζώνη ) αποτελούν μέρος της πλήρους εθνικής κυριαρχίας του παράκτιου κράτους στο οποίο ανήκει αυτή η θαλάσσια ζώνη και περιλαμβάνει τόσο τη θάλασσα όσο και το βυθό, το υπέδαφος αλλά και τον υπερκείμενο εναέριο χώρο.
• Σε αντίθεση με την αιγιαλίτιδα ζώνη, η υφαλοκρηπίδα είναι το τμήμα του παράκτιου βυθού που αποτελεί την ομαλή προέκτασή της ακτής κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας και δύναται να επεκταθεί μέχρι τα διακόσια (200) ναυτικά μίλια και σε κάποιες περιπτώσεις μέχρι τα 350 ναυτικά μίλια.
• Η διαφορά τώρα υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ είναι ότι η ΑΟΖ μπορεί να οριστεί μόνο με συμφωνία με το όμορο κράτος και μέχρι τα 200 ΝΜ, ενώ η υφαλοκρηπίδα υφίσταται χωρίς να απαιτείται οριοθέτησή της και συμφωνία με το όμορο κράτος

Στην κατάσταση που είναι η χώρα, απαιτείται εγρήγορση από τον λαό, αλλά και από τον δημοκρατικό πολιτικό κόσμο, γιατί δεν υπάρχουν περιθώρια για εφησυχασμό.  Απαιτείται αφύπνιση και θετικές κινήσεις, προκειμένου η πατρίδα μας να μην χάσει τα πλεονεκτήματά της που απορρέουν από το διεθνές δίκαιο, αλλά και για να αποκομίσει τα οφέλη που μπορεί, με βάση την κρίσιμη και ποικιλοτρόπως χρήσιμη γεωστρατηγική της θέση.