Επιμένουν για λύση με παρουσία του Αττίλα

Ο Τούρκος πρόεδρος το φωνάζει, αλλά κάποιοι κάνουν ότι δεν τον ακούνε. Δήλωσε, όχι για πρώτη φορά, ότι θα ενισχύσει τη στρατιωτική παρουσία της Τουρκίας στην Κύπρο και ανά πάσα στιγμή μπορεί και να κατασκευάσει ναυτική βάση. Αν και δεν την έχει ανάγκη, όπως εξήγησε, καθώς η Τουρκία είναι πολύ κοντά στο νησί.

Όπως σημείωνε προ τετραετίας περίπου και Τούρκος αξιωματούχος σε Κύπριους που τον συνάντησαν, «τι και εάν καταργηθούν οι εγγυήσεις ή τα παρεμβατικά δικαιώματά μας; Τα αεροπλάνα μας μπορούν να βρίσκονται στην Κύπρο σε μερικά λεπτά». Το ίδιο είπε λίγο-πολύ και ο Ερντογάν, που έσπευσε να διαμηνύσει πως η Ελλάδα είναι μακριά, «δεν έχει αυτή την εγγύτητα».

Ως προς τη στρατιωτική βάση, το θέμα είναι ξεκάθαρο. Δεν την έχουν ανάγκη, καθώς ούτως ή άλλως χρησιμοποιούν το κατεχόμενο λιμάνι της Αμμοχώστου. Εάν κατασκευαστεί αυτό θα γίνει για στρατηγικούς λόγους που αφορούν τις τουρκικές βλέψεις στην περιοχή. Το μήνυμα του Ερντογάν, λοιπόν, είναι ξεκάθαρο και καλό είναι να το συνειδητοποιήσουν όσοι επιχειρούν να κρατηθούν από έμμεσες αναφορές Τούρκων αξιωματούχων, ψάχνοντας αγωνιωδώς «φως από τη χαραμάδα».

Εάν τουρκικός στρατός παραμείνει ενισχυμένος, μειωμένος ή στους ίδιους αριθμούς, αυτό αποτελεί επιλογή υψηλού ρίσκου. Η νομιμοποίηση της παρουσίας τουρκικών στρατευμάτων θα συνιστά έναν μόνιμο κίνδυνο για την Κύπρο. Ανά πάσα στιγμή η Τουρκία θα μπορεί να παρεμβαίνει στρατιωτικά. Και τότε ποιος θα την σταματήσει;

Ο Ερντογάν εκφράζει με τις τοποθετήσεις του αυτό που είχε με σαφήνεια διατυπώσει ο πάλαι ποτέ θεωρητικός του, εκδιωχθέντας πλέον συνεργάτης του, Αχμέτ Νταβούτογλου. Ότι «ακόμη κι αν δεν υπήρχε ούτε ένας μουσουλμάνος Τούρκος εκεί, η Τουρκία όφειλε να διατηρεί ένα κυπριακό ζήτημα».

Ο εκβιασμός του μονόδρομου

Είναι σαφές πως όσοι θέτουν διλήμματα, ενίοτε εκβιαστικά, διαιωνίζοντας διάφορα φοβικά σύνδρομα, οφείλουν να σταθούν ενώπιον των πραγματικοτήτων που προκύπτουν μέσα από τις τοποθετήσεις Ερντογάν και εκφράζονται διαχρονικά διά των τουρκικών σχεδιασμών. Ή θα αποδεχθούμε έναν «συμβιβασμό» με στρατιωτική παρουσία της Τουρκίας, που θα υλοποιεί το σχέδιο για στρατηγικό έλεγχο της Κύπρου, ή θα αναζητηθεί μια συμφωνία, που θα καθιστά τη χώρα κανονικό κράτος. Όχι στη θεωρία, αλλά στην πράξη.

Πολλοί, συνήθως εκείνοι που έχουν μετατρέψει σε «αγιογραφία» τη ρατσιστική και αντιδημοκρατική Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία, θεωρούν μονόδρομο την παρουσία της Τουρκίας και μετά την επίτευξη συμφωνίας. Το ζήτημα δεν είναι κατά πόσο θα αναλάβουν και το ρίσκο της επιλογής αυτής, καθώς το θέμα δεν είναι προσωπικό, αλλά αφορά ολόκληρη τη χώρα. Κι αυτό το ρίσκο η πλειονότητα των πολιτών δεν θα το αναλάβει.

Η αξιοποίηση των συγκυριών και των νέων δεδομένων, που διαμορφώνονται, αποτελούν μεν μονόδρομο στην πολιτική, ωστόσο δεν ισχύει πάντα ο ορθολογισμός. Γι’ αυτό και ακούγονται με «λυπητερό ύφος», καθώς έτσι θεωρούν πως μπορεί να πειστούν οι πολίτες πως «δεν θα κολλήσουμε στους 650 Τούρκους στρατιώτες» και «να τουμπάρουμε τη λύση».

Το γεγονός ότι έχουμε εξελίξεις στην περιοχή, ότι διαπιστώνεται ένας ανασχεδιασμός και ότι βρίσκεται σε εξέλιξη ανακατανομή ισχύος, αυτό δεν ενδιαφέρει; Ή ενδιαφέρει μεν, αλλά δεν ενοχλεί η Τουρκία να παραμείνει εσαεί στο νησί. Το γεγονός ότι οι Τουρκοκύπριοι βιώνουν μία άνευ προηγουμένου οικονομική κρίση μπορεί να επηρεάσει το σκηνικό για να γίνουν ανατροπές.

Δεν φαίνεται, πάντως, αυτό να απασχολεί κανέναν, καθώς κινήσεις δεν υπήρξαν, ή τουλάχιστον δεν φαίνεται να έγιναν. Ο Ερντογάν έχει ξελαρυγγιαστεί και κάποιοι επιμένουν στο πλαίσιο Γκουτέρες, στις συσσωρευμένες υποχωρήσεις-εκπτώσεις και στη ρεαλιστική εκδοχή της «μικρής παρουσίας» του Αττίλα στο νησί.