Εθνικός λήθαργος και φοβικό σύνδρομο

Γράφει ο Γεώργιος Παπασίμος  – 

Οι συνεχιζόμενες σε ρυθμό «πολυβόλου» υποτιμητικές και ανιστόρητες δηλώσεις Ερντογάν σε βάρος της Ελλάδος με κεντρικό φόντο την σύλληψη και παράνομη κράτηση των δύο Ελλήνων στρατιωτικών στις φυλακές της Αδριανούπολης, είναι πλέον βέβαιο ότι δηλητηριάζουν βαθύτατα και συνειδητά την σχέση του τουρκικού καθεστώτος με τη χώρα μας. Εκμεταλλεύονται το ελληνικό φοβικό σύνδρομο και εντάσσονται στον διακηρυγμένο στρατηγικό στόχο της Άγκυρας για αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάννης.

Ανομολόγητος στόχος είναι το μοίρασμα του Αιγαίου και της κυπριακής ΑΟΖ και την συνεκμετάλλευση των πλούσιων ενεργειακών κοιτασμάτων στην ευρύτερη ελληνική θάλασσα.

Ο εκτροχιασμός της επιθετικότητας της Τουρκίας εξυπηρετεί αυτόν τον στρατηγικό της στόχο. Λαμβάνει, όμως, ιδιαίτερα επικίνδυνα χαρακτηριστικά σήμερα, λόγω των γεωπολιτικών ανακατατάξεων και της υπονόμευσης της πλανητικής ηγεμονίας των ΗΠΑ, που βρίσκεται σε «βαθύ Φθινόπωρο». Φαίνεται ότι το τουρκικό πολιτικό στρατιωτικό κατεστημένο θεωρεί ότι είναι η κατάλληλη εποχή για να επιβάλλει τον αναθεωρητισμό και την αλλαγή συνόρων στην ευρύτερη περιοχή, ως ισχυρή περιφερειακή δύναμη.

Και αν διαχρονικά η Τουρκία παραβίαζε το διεθνές δίκαιο, το έκανε, ενώ υπήρχε ένα προστατευτικό πλέγμα υπό την αμερικανική ηγεμονία. Σ’ αυτήν προστρέχει ως «ικέτιδα» η ελληνική «ασθενής» πολιτική τάξη, προκειμένου να παρέμβει για να υποχωρήσει ο «ταραξίας». Σήμερα, όμως, αυτό το «κέλυφος» έχει πλήρως διαρραγεί.

Ο φοβικός παίκτης

Η επικυριαρχία των ΗΠΑ στην περιοχή αμφισβητείται καθημερινά, τόσο λεκτικά από τον Ερντογάν και την πολιτική τάξη της Τουρκίας, όσο και εμπράκτως, με την συμμαχία που έχει πραγματοποιήσει με την Ρωσία. Η αγορά του υπερόπλου των S-400 αποτελεί «κόκκινο πανί» για το ΝΑΤΟ, που για μια ακόμα φορά παίζει προκλητικά τον ρόλο του «Πόντιου Πιλάτου».

Και ενώ αυτά συμβαίνουν στην περιοχή, η Τουρκία προωθεί τους στρατηγικούς στόχους της με εντάσεις ή υφέσεις, ανάλογα με τις διεθνείς συνθήκες. Από την πλευρά της, η ανεπαρκής ελληνική πολιτική ηγεσία δεν απαντά το κρίσιμο ερώτημα: Πώς τολμά η Τουρκία να προκαλεί και να παραβιάζει χονδροειδώς κάθε διεθνή Συνθήκη σε βάρος της Ελλάδας, χώρας-μέλους του ΝΑΤΟ και της ΕΕ; Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα είναι μονοσήμαντη: Αυτό οφείλεται στην διαχρονική κατευναστική πολιτική, που έχουν επιδείξει τις τελευταίες δεκαετίες όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις και η «παρασιτική» οικονομική ολιγαρχία.

Η Άγκυρα εκμεταλλεύεται το διαμορφωμένο «φοβικό σύνδρομο». Και αυτό παρά το γεγονός, όπως έχει αποδειχθεί ιστορικά, ότι όταν η χώρα μας επέδειξε σθεναρή στάση και αποφασιστικότητα, με χαρακτηριστικότατο παράδειγμα την κρίση του 1987, το αποτέλεσμα ήταν θετικό. Όταν τότε ο αείμνηστος πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου διεμήνυσε προς όλες τις κατευθύνσεις, ότι «τα ψέματα τελείωσαν», η Τουρκία «έβαλε την ουρά στα σκέλια».

Σήμερα, επιβοηθούσης σε αυτό και της ολικής οικονομικής κρίσης, η Ελλάδα δίνει την εικόνα ενός «φοβικού παίκτη», απέναντι στο νεοοθωμανικό εξτρεμισμό. Εικόνα που φιλοτεχνήθηκε με την επί χρόνια κατευναστική πολιτική «εξημέρωσης του θηρίου». Αυτό, όμως, αποτελεί μείζονα κίνδυνο για την Ελλάδα, γιατί σε περίπτωση που η Τουρκία αποτύχει ανα εξουδετερώσει τον κουρδικό παράγοντα στη Μέση Ανατολή, είναι βέβαιο ότι θα προσπαθήσει να ισοφαρίσει, μέσω της επιθετικής επεκτατικής πολιτικής, κυρίως έναντι της Ελλάδος. Αυτό δείχνει με κάθε τρόπο το τελευταίο διάστημα (σύλληψη των στρατιωτικών στον Έβρο, εμβολισμός του «Γαύδος», ισχυρή ναυτική παρουσία στην ΑΟΖ της Κύπρου).

Εθνικός λήθαργος

Η κατευναστική στρατηγική που ασκεί για πολλά χρόνια η Ελλάδα έχει δημιουργήσει σοβαρά αρνητικά αποτελέσματα. Έχει αποθρασύνει την Τουρκία, αφού μεταφέρονται από εμάς λάθος μηνύματα ενισχύοντας τον αναθεωρητισμό. Ταυτόχρονα καλλιεργεί αισθήματα μειονεξίας και προσβολής στην ελληνική κοινωνία.

Έχει αποδειχθεί ιστορικά ότι μόνο ότι εάν η Άγκυρα πειστεί ότι σε περίπτωση εχθρικής ενέργειας εναντίον της χώρας μας το κόστος που θα καταβάλει θα είναι δυσανάλογα μεγάλο σε σχέση με το όφελος της, θα αναγκαστεί να βάλει φρένο στις κατάφωρα παράνομες πράξεις και επιδιώξεις της. Σε διαφορετική περίπτωση η συνέχεια του κατευνασμού από την πλευρά μας και η αντίληψη που κατατείνει στον εξευμενισμό της Τουρκίας, μπορεί να οδηγήσει στην «φινλανδοποίηση», δηλαδή σε μια ιδιότυπη δορυφοριοποίησή της στον περιφερειακό ηγεμονισμό του νεοοθωμανικού καθεστώτος.

Η ελληνική κοινωνία βιώνει τα τελευταία χρόνια την έξοδό της από τον «λήθαργο» μιας πλασματικής ευημερίας και το αβέβαιο καθεστώς ασφάλειας, που καλλιεργήθηκε τις προηγούμενες δεκαετίες, εισπράττοντας τα επίχειρα αυτού του χρόνιου φοβικού συνδρόμου απέναντι στην Τουρκία. Δυστυχώς δεν υπήρξαν, ούτε υπάρχουν στην εξουσία εκείνες οι δημοκρατικές πατριωτικές και ορθολογικές πολιτικές δυνάμεις, πλην εξαιρέσεων, που να χαλυβδώσουν το φρόνημα του ελληνικού λαού. Δυνάμεις που θα δημιουργήσουν ισχυρές βάσεις ευέλικτης και προστατευτικής για τα εθνικά συμφέροντα εξωτερικής πολιτικής και που θα καταστήσουν αυτήν στρατιωτικά ισχυρή απέναντι σε οποιαδήποτε επιβολή της εθνικής κυριαρχίας.

Σήμερα, που ο τουρκικός επεκτατισμός είναι «προ των θυρών», σε μια δύσκολη εποχή με έντονες γεωπολιτικές ανακατατάξεις, απαιτείται η συγκρότηση μιας αποτελεσματικής αποτρεπτικής στρατηγικής, η οποία βρίσκεται στον αντίποδα της σημερινής κατευναστικής πολιτικής. Αυτό ,όμως, προϋποθέτει την εκπόνηση εθνικής στρατηγικής ανεξαρτήτως των εσωτερικών πολιτικών διακυμάνσεων, την αναδιάρθρωση του μηχανισμού εθνικής ασφάλειας και κυρίως την διατήρηση και επαύξηση της επιχειρησιακής ετοιμότητας και της ικανότητας των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων, οι οποίες θα πρέπει να περιοριστούν αυστηρά στην προστασία της εθνικής ανεξαρτησίας.