Εθνικά επιζήμια η προσφυγή στη Χάγη χωρίς κατάθεση συντεταγμένων

Από πολιτικές προσωπικότητες του κυρίαρχου διακομματικού φάσματος υποστηρίζεται και μάλιστα με πυκνή, συστηματική (και συστημική) δημόσια προβολή, η θέση περί επίλυσης των διαφορών με την Τουρκία μέσω της προσφυγής στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Ορισμένοι εξ αυτών δηλώνουν ότι η μόνη υπό συζήτηση στη Χάγη διαφορά είναι η υφαλοκρηπίδα.

Άλλοι βλέπουν την ανάγκη για μια σταθμισμένη συζήτηση των αναγκαίων θεμάτων ώστε να προκύψει μια συμφωνία-πακέτο που θα “οριστικοποιήσει” τις σχέσεις μεταξύ των χωρών. Κανείς ωστόσο δεν απαντά, με ποιον τρόπο η Τουρκία θα κινηθεί προς τη Χάγη; Διότι η προσφυγή έχει ως προϋπόθεση την ύπαρξη Συνυποσχετικού Προσφυγής μεταξύ των διαδίκων χωρών.

Είναι σαφές, μολονότι δεν δηλώνεται για λόγους αποφυγής της κατακραυγής από την ελληνική κοινή γνώμη, ότι όλοι όσοι μιλούν περί Χάγης έχουν προδικάσει ότι η ατζέντα, (το Συνυποσχετικό) θα είναι ευρύτερη. Επίσης, είναι ξεκάθαρο ότι η Ελλάδα, δέσμια της διακομματικής άτυπης συμφωνίας των κυρίαρχων ελίτ (του “δόγματος της μη διεκδίκησης”), δεν έχει θέσει την τελευταία πεντηκονταετία κανένα ζήτημα διεκδίκησης έναντι της Τουρκίας (η επαναλειτουργία της Σχολής της Χάλκης αποτελεί συνολικότερο ζήτημα της Ορθοδοξίας και των Εκκλησιών της).

Επομένως, η ατζέντα θα περιέχει ζητήματα διεκδίκησης της Τουρκίας, στα οποία έχει χτίσει μια εσωτερική πολιτική συμφωνία και έχει εθίσει τη διεθνή κοινή γνώμη. Αυτά σημαίνουν ότι η Ελλάδα στη Χάγη οδηγείται “σφαγμένη”! Εξάλλου, στους ίδιους κύκλους ξεχείλιζε η αισιοδοξία και η αυταρέσκεια και για την προηγούμενη δίκη στη Χάγη (2012), που αφορούσε την προσφυγή της FYROM για παραβίαση της Ενδιάμεσης Συμφωνίας, όπου η Ελλάδα έχασε, ηττήθηκε.

Μοιραία η επιλογή της Χάγης

Επισημαίνουμε ότι στο πλαίσιο μιας εθνικής στρατηγικής και ιδιαίτερα στη συγκεκριμένη ιστορική περίοδο, η επιλογή της Χάγης θα αποδεικνυόταν μοιραία για τα ελληνικά δίκαια και συμφέροντα. Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε μόνο με τις επιπτώσεις της αντίληψης του ενδοτισμού, αλλά με αποτελέσματα που θα αφορούν σε μη ανατάξιμη κατάσταση για την πατρίδα.

Επομένως, με κάθε τρόπο, πρέπει να αποφευχθεί μια τέτοια προοπτική. Η θέση μας για τους ελληνικούς χάρτες (ελληνικές θάλασσες, ΑΟΖ/υφαλοκρηπίδα) αποτελούν τη ρεαλιστική εναλλακτική στον τομέα αυτό. Στον πυλώνα αυτής της εναλλακτικής, αν προστεθούν και οι παρακάτω τρεις που ακολουθούν, μπορούμε να πούμε ότι η χώρα εξασφαλίζει το αναγκαίο πλαίσιό της για επιβίωση και μελλοντική προοπτική.

Οι τρεις επιπλέον πυλώνες είναι: η αποτρεπτική ισχύς και η εξασφάλιση του αξιόμαχου των Ενόπλων Δυνάμεων (στο πλαίσιο ανανεωμένου Ενιαίου Αμυντικού Δόγματος), η πατριωτική-δημοκρατική ενότητα του ελληνικού λαού και η κινητοποίηση του Ελληνισμού. Ταυτόχρονα χρειάζεται και η συμφωνία για την εφαρμογή μιας εθνικής στρατηγικής με χρονικό βάθος, προτεραιότητες άμυνας, ανάπτυξης και συνοχής.

Απαιτείται μία πλατιά συμμαχία

Θα ήταν πολύ σημαντικό υπό την ευθύνη και πολιτική διεύθυνση της ελληνικής πατριωτικής ηγεσίας να δημιουργηθεί μια ευρεία, διεθνής και καλά οργανωμένη συνεργασία-συμμαχία. Κάτι τέτοιο χρειάζεται να πραγματοποιηθεί τόσο κατά την πορεία εκπόνησης των ελληνικών χαρτών όσο και μετά την κατάθεση συντεταγμένων στον ΟΗΕ και σε όλους τους διεθνείς οργανισμούς.

Επιπλέον, απαιτείται ένα παραγωγικό σχήμα κορυφαίων επιστημονικών προσωπικοτήτων στους τομείς του Δικαίου της Θάλασσας, του Διεθνούς Δικαίου και συναφών ή/και εφαπτόμενων ειδικοτήτων (γεωπολιτικής, υδρογεωγράφων, μηχανικών), το οποίο θα έκανε το εξής: θα διαμόρφωνε, θα επιχειρηματολογούσε και θα υποστήριζε το τελικό παραγόμενο των ελληνικών χαρτών.

Το δυναμικό αυτό, διευρυνόμενο διαρκώς και κεντρικά και ανά χώρα, θα αξιοποιούνταν σταθερά σε ένα πρόγραμμα υπό την πολιτική διεύθυνση και ευθύνη της ελληνικής ηγεσίας. Θα αξιοποιούνταν σε συνεργασία με την ελληνική διπλωματία και τις οργανώσεις του Ελληνισμού παντού στον κόσμο, ώστε να προβάλλει και να συζητήσει σε fora, σε συνέδρια, σε συμπόσια, σε εκδηλώσεις, τις δίκαιες ελληνικές θέσεις.

Κατάθεση συντεταγμένων η απάντηση

Θα ήταν χρήσιμο να δούμε προσωπικότητες που τώρα άστοχα και ενδοτικά σπεύδουν να μιλήσουν για τη Χάγη, να προχωρήσουν σε αλλαγή πορείας. Συγκεκριμένα, να υποστηρίξουν μέσα από ένα τέτοιο πρόγραμμα τις ελληνικές θέσεις, όπως θα έχουν αποτυπωθεί στην κατάθεση συντεταγμένων, οργανώνοντας και οι ίδιοι ανάλογες εκδηλώσεις στο εξωτερικό. Η Ελλάδα οφείλει γύρω από τις θεμελιωμένες στο δίκαιο θέσεις της να συγκροτήσει μια πλατιά συμμαχία χωρών και δυνάμεων.

Ακόμα και όσοι εξακολουθούν να προσβλέπουν στη Χάγη, αν είναι διαλεκτικοί, θα πρέπει να σκεφθούν ότι αυτή θα μπορούσε και να μην υπάρξει κάτω από μια συνολικά νέα εθνική στρατηγική της Ελλάδας. Μια στρατηγική που έχοντας στοιχεία ισχύος και ισχυρών συμμαχιών θα ανάγκαζε την Τουρκία να αναδιπλωθεί, αντιλαμβανόμενη το ανέφικτο των επεκτατικών προσπαθειών της.

Ακόμα, οι θιασώτες της Χάγης θα έπρεπε να αναλογισθούν ότι η στρατηγική αυτή της Ελλάδας θα δημιουργούσε τις αναγκαίες για τη χώρα αντοχές στον χρόνο και την ανάλογη θέση ισχύος, ώστε στο μεταξύ το νέο Ανατολικό Ζήτημα, στο οποίο η Τουρκία αποτελεί το κεντρικό πρόβλημα, να λυνόταν σε βάρος της, όπως εξάλλου ορισμένες τάσεις δείχνουν.

Πολιτικά επηρεαζόμενο το Διεθνές Δικαστήριο

Θα υπογραμμίζαμε όμως και τούτη την αλήθεια. Το Δικαστήριο της Χάγης, είναι δικαστήριο που δικάζει επηρεαζόμενο πολιτικά σε πολύ μεγάλο βαθμό. Πράγμα που σημαίνει ότι η προηγούμενη στρατηγική, όπως βήμα-βήμα αναπτύχθηκε, υποστηρίζει με τον αποτελεσματικότερο τρόπο τη θετική για τα ελληνικά συμφέροντα εκδίκαση, αν υπάρξει.

Οι συσχετισμοί δύναμης, η δημόσια και διεθνής κοινή γνώμη, η διαμορφωμένη πεποίθηση περί δικαίου στην επιστημονική αλλά και την κοινωνική κοινή γνώμη, όπως και η έξωθεν επιστημονική υποστήριξη, όλα αυτά είναι παράγοντες που διαμορφώνουν τις αποφάσεις του Δικαστηρίου της Χάγης. Η στρατηγική που αναπτύξαμε τους φέρνει με την πλευρά της Ελλάδας. Οι θιασώτες της Χάγης, ας εγκαταλείψουν τα κλειστά ακροατήριά τους και τη στημένη τηλεοπτική υπερπροβολή τους, που αγωνιά να μεταλλάξει το γνήσιο πατριωτικό αίσθημα των Ελλήνων.

Είναι σαφές ότι χρειάζεται μία παγκόσμια εκστρατεία για τους ελληνικούς χάρτες όπως επίσης διπλωματικές και πολιτικές συμφωνίες για το δίκαιο των ελληνικών θέσεων. Χωρίς τα προαναφερθέντα, χωρίς την ομόθυμη ελληνική-λαϊκή στήριξη αλλά και τη στήριξη από τον όπου γης Ελληνισμό, κανένα Δικαστήριο της Χάγης δεν θα δικαιώσει την Ελλάδα. Ας μην παγιδευόμαστε σ’ έναν ενδοτισμό με νομικίστικο μανδύα. Έχει πολλή και συστηματική δουλειά να γίνει, αν πούμε ότι τώρα ξεκινούμε…