Εθνική στρατηγική χρειαζόμαστε όχι απλώς συντονισμό Αθήνας-Λευκωσίας

Οι συναντήσεις του προέδρου της Κύπρου Νίκου Αναστασιάδη και του Έλληνα πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη, συνήθως πραγματοποιούνται παραμονές γεγονότων-εξελίξεων, όπως είναι η άτυπη Πενταμερή Διάσκεψη για το Κυπριακό (27-29 Απριλίου, στη Γενεύη). Και η χθεσινή συνάντηση στο Μέγαρο Μαξίμου, στην Αθήνα, έγινε ενόψει εξελίξεων. Είναι προφανές πως οι συζητήσεις επικεντρώνονται πρωτίστως στην αξιολόγηση δεδομένων, πληροφοριών και στο συντονισμό ενεργειών.

Κοντολογίς, πρόκειται για συντονισμό στα θέματα της διαχείρισης, ο οποίος στηρίζεται προφανώς στα όσα εκτιμάται πως θα προκύψουν ενώπιον μας. Στην προκειμένη περίπτωση, οι συζητήσεις αφορούν την άτυπη Πενταμερή Διάσκεψη της ερχόμενης εβδομάδας στη Γενεύη. Τι στάση θα τηρήσει η Άγκυρα, ποιους τακτικισμούς θα υιοθετήσει προφανώς και θα τους φυλάγει για έκπληξη, στη διάρκεια της Διάσκεψης. Υπάρχει εικόνα πώς θα λειτουργήσει η κατοχική δύναμη ή θα βρεθούμε προ εκπλήξεως;

Το μείζον για την Αθήνα και τη Λευκωσία δεν είναι μόνο η διαχείριση των εξελίξεων στην Πενταμερή, αλλά η διαμόρφωση μιας ολοκληρωμένης στρατηγικής του ελληνισμού, για την αντιμετώπιση της τουρκικής επεκτατικής πολιτικής. Μιας ολοκληρωμένης πολιτικής, που θα αφορά την αξιοποίηση των στρατηγικών πλεονεκτημάτων Ελλάδος και Κύπρου, μέσα από την αναβάθμιση του ρόλου τους.

Είναι σαφές πως τέτοιες συζητήσεις δεν έχουν γίνει σχεδόν ποτέ. Κι αυτό γιατί τόσο η Αθήνα όσο και η Λευκωσία δεν αντιμετωπίζουν ενιαία τον τουρκικό επεκτατισμό. Κυρίως από ελλαδικής πλευράς, πολλές φορές υπάρχει μια προσπάθεια να διαχωριστούν ελληνοτουρκικά και Κυπριακό. Μπορεί να μην είναι πακέτο τα δυο, ωστόσο, είναι σαφές πως από τη στιγμή κατά την οποία η Τουρκία αντιμετωπίζει ενιαία τον ελληνισμό, προφανώς και ο ελληνισμός δεν μπορεί να μην λειτουργεί – στην αντίπερα όχθη– με τον ίδιο τρόπο. Μαζί, από κοινού θα πρέπει να αντιμετωπιστεί η κατοχική Τουρκία.Τέτοιες συζητήσεις δεν έχουν γίνει σχεδόν ποτέ.

Η Ελλάδα μετά το 1974 κρατά αποστάσεις. Εξ ου και υλοποιούνταν τα γνωστά δόγματα «η Κύπρος αποφασίζει και η Ελλάδα συμπαρίσταται», που αποτελούσαν και μια προσέγγιση για να κρατείται απόσταση από τη Λευκωσία. Υπήρξαν, βεβαίως, περιπτώσεις, που αυτό δεν ίσχυσε. Επί Ανδρέα Παπανδρέου υπήρξε αλλαγή πλεύσης με το δόγματα του«συναποφασίζουμε» και της «συμπαράταξης», το δόγμα του ενιαίου αμυντικού χώρου.

Εθνική στρατηγική

Ενεργή και ουσιαστική η εμπλοκή της Αθήνας, ήταν επί Νίκου Κοτζιά στο υπουργείο Εξωτερικών, όταν διαμορφώθηκε και υποβλήθηκε ολοκληρωμένη πρόταση για το κεφάλαιο της Ασφάλειας. Αλλά η ενιαία στρατηγική δεν μπορεί να στηρίζεται στις πολιτικές κυβερνήσεων ή προσώπων. Χρειάζεται ολοκληρωμένη πολιτική και αυτό θα πρέπει να γίνει τώρα καθώς η Τουρκία προελαύνει.

Η κατοχική δύναμη υλοποιεί επεκτατικούς σχεδιασμούς σε βάρος της Ελλάδος και της Κύπρου. Η απάντηση είναι μια πιο ολοκληρωμένη στρατηγική, που θα περιλαμβάνει ένα συνολικό σχεδιασμό αποτροπής και ανατροπής της τουρκικής πολιτικής. Με διαχείριση των τρεχουσών εξελίξεων με συντονισμό για το τι θα γίνει αύριο ή το πολύ μέχρι την ερχόμενη εβδομάδα, δεν μπορεί κανείς να προχωρήσει μπροστά. Θα ακολουθεί τις εξελίξεις,που άλλοι διαμορφώνουν.