Έτοιμοι είναι οι προπαγανδιστές του Μαξίμου να πουν τον Σαμαρά… πουτινόφιλο!

Έχουν, επειδή η επικαιρότητα δίνει ευκαιρία αναστοχασμού. Παρατηρώντας τις –εξόφθαλμα κεντρικά ενορχηστρωμένες– αντιδράσεις της κυβέρνησης μετά την συνέντευξη του Αντώνη Σαμαρά, παρουσιάζεται μια τάση άρθρωσης ενός αντεπιχειρήματος συμβατού με τη… “σωστή πλευρά της Ιστορίας”! Με μπαράζ “αναλύσεων” επιχειρείται η αναγωγή άλλης μια εσωτερικής πολιτικής σύγκρουσης στη μεταμοντέρνα παθολογία των τελευταίων ετών: Την στάση απέναντι στη Ρωσία.

Τι σχέση έχει η συνέντευξη Σαμαρά με τη Ρωσία; Δυστυχώς, αδυνατώ να δώσω απάντηση, δηλώνοντας αναρμοδιότητα σε θέματα ψυχολογίας. Θα πρέπει να ερωτηθούν όσοι επέλεξαν αυτό το… επιχείρημα, το οποίο μάλιστα ξεφεύγει από την απλή επικοινωνιακή στόχευση. Ο παθιασμένος τρόπος ανάπτυξής του δείχνει πως οι σχετικοί αρθρογράφοι μοιάζουν να πιστεύουν ότι διεξάγουν κάποιο είδος “ιερού πολέμου” στο εσωτερικό της χώρας!

Με τέτοιους όρους, φυσικά, είναι εξαιρετικά δύσκολο να γίνει ορθολογική συζήτηση για οποιοδήποτε θέμα. Όταν αντιπαραβάλλεται η “εξωτερική πολιτική του Κυριάκου Μητσοτάκη” με την “πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική που προτείνουν άλλοι πολιτικοί και οικονομικοί κύκλοι”, έχουμε χάσει ως Ελλάδα το παιχνίδι από τα αποδυτήρια! Κι όταν επιχειρείται, εμμέσως, η δεύτερη να εξισωθεί με την πολιτική Ερντογάν με το βαρύγδουπο συμπέρασμα ότι η “τήρηση ίσων αποστάσεων σημαίνει αυτόματα διαζύγιο με τις ΗΠΑ”, η αυθαιρεσία και οι λογικές ακροβασίες έχουν ξεφύγει σε άλλο επίπεδο.

Οι “επιτυχίες” Μητσοτάκη

Καταλήγει… “χαριτωμένο” να προστεθούν στην εξίσωση οι “επιτυχίες” Μητσοτάκη με τις συμφωνίες για τους ελληνικούς υδρογονάνθρακες! Λες και δεν ήταν οι ίδιοι, πολιτικοί και δημοσιογράφοι, που τα τελευταία χρόνια είχαν καβαλήσει το κύμα της πράσινης μετάβασης, λέγοντας τα εντελώς αντίθετα, ενώ όσοι τολμούσαν να παραμείνουν σταθεροί υπέρ της αξιοποίησης των υδρογονανθράκων, είχαν τεθεί υπό –κυρίως οικονομικό– διωγμό!

Οι ίδιοι ισχυρίζονται –όπως προκύπτει από τα γραπτά τους– ότι ορθώς επί Μπάιντεν ο Μητσοτάκης ταυτίστηκε απόλυτα με εκείνη την κυβέρνηση. Να υποθέσουμε ότι επίσης ορθώς πραγματοποίησε μεγαλοπρεπή κυβίστηση μετά την εκλογή Τραμπ. Το εθνικό συμφέρον δεν απαιτούσε και τότε και τώρα την αξιοποίηση των όποιων κοιτασμάτων; Απαιτούσε την ταύτιση με τις αμερικανικές προτεραιότητες! Και όποτε οι καραμπόλες μας ευνοήσουν, θα καταγράφουμε “μεγάλες νίκες”;

Εδώ εντοπίζεται η πιο κραυγαλέα ασυνέπεια του επιχειρήματός τους: Τι θα συμβεί όταν οι προτεραιότητες της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής δεν θα ταυτίζονται με τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα; Δηλαδή εάν ο Μητσοτάκης κερδίσει τις επόμενες εκλογές και στις αμερικανικές εκλογές του 2028 επανέλθουν οι Δημοκρατικοί στην εξουσία και ξαναπιάσουν το “πράσινο αφήγημα”, η κυβέρνηση Μητσοτάκη θα εγκαταλείψει τις γεωτρήσεις, δηλαδή όσα σήμερα έχει κάνει σημαία για να μην διαταραχθεί η… ταύτιση με την Ουάσινγκτον;

Εάν όχι, καλούμαστε να προσδιορίσουμε ποιες ακριβώς συμμαχίες θα ενεργοποιήσει η χώρα, με σκοπό να αποτρέψει τα χειρότερα. Κι αν υπάρχουν τέτοιες συμμαχίες, η λογική επιτάσσει ότι θα πρέπει να έχει μελετηθεί η εξωτερική πολιτική των συμμάχων-χωρών, ώστε να διαπιστωθεί το κατά πόσον είναι συμβατή με το δόγμα της άκριτης ταύτισης με το αμερικανικό εθνικό συμφέρον. Ποια εντύπωση θα επικρατεί για την Ελλάδα που ταυτίστηκε; Έτσι επιλέγουν συμμάχους οι σοβαρές χώρες; Για να έχουν οι συμμαχίες τους ελπίδες μακροημέρευσης πρέπει να στηρίζονται σε αξιοπιστία και αμοιβαίο συμφέρον. Οι συμπεριφορές καταγράφονται και οι χώρες αξιολογούνται. Όλοι ξέρουν τι έλεγε η χώρα για ένα συγκεκριμένο θέμα προ πενταετίας και όλοι διαπιστώνουν τι κάνει σήμερα στην πράξη.

“Κοινό ελληνοτουρκικό πάρκο”

Και επειδή η ελληνική ασφάλεια συναρτάται από τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, πρέπει να απαντηθεί κι άλλο ερώτημα: Τι ακριβώς θα πρέπει να κάνει η ελληνική εξωτερική πολιτική, εάν η αμερικανική διπλωματία μας φέρει για τα ανοικτά θέματα μια “λύση”, η οποία δεν θα μας αρέσει; Διότι η διατήρηση της Τουρκίας σε δυτική τροχιά, εξακολουθεί να θεωρείται στην Ουάσινγκτον ως συμφέρον των ΗΠΑ. Εδώ προσπαθούν να επιβάλουν στο Ισραήλ, συνύπαρξη με αιμοσταγή τζιχαντιστή, που διατηρεί ιδιαίτερα στενές σχέσεις με την Τουρκία, από την εποχή που ήταν αρχηγός της συριακής Αλ Κάιντα. Τη δεδομένη Ελλάδα θα υπολογίσουν;

Η απάντηση που δίνουν είναι ότι και σε αυτή την περίπτωση η Αθήνα θα πρέπει να ευθυγραμμιστεί με τις επιταγές της Ουάσινγκτον; Ας το πουν καθαρά, διότι, όλως τυχαίως, εμφανίστηκαν στη δημοσιότητα γνωστοί “λαγοί”, που δεν βλέπουν κάτι το επιλήψιμο εάν υπάρξει “κοινό ελληνοτουρκικό πάρκο” στο Αιγαίο, γιατί όχι και συνδιαχείριση! Η θέση Σαμαρά και σ’ αυτό είναι καθαρή. Όσοι σήμερα βλέπουν τα πράγματα με γελοίους διαχωρισμούς ανάμεσα σε φιλοαμερικανούς και φιλορώσους, ας σκεφτούν ότι οι Έλληνες πρέπει πρώτα να είναι με τα εθνικά συμφέροντα. Και δεν εξυπηρετεί τα εθνικά συμφέροντα να περάσουμε στο επόμενο βήμα στα ελληνοτουρκικά…

Στην πραγματικότητα δεν το κρύβουν. Με το επιχείρημα ότι ως ενεργειακός κόμβος, η Ελλάδα ισχυροποιείται διαρκώς, που είναι σωστό και ότι “έχει σημασία το πόσο ισχυρός θα είσαι όταν κάτσεις στο τραπέζι”, που επίσης είναι αυτονόητο, περνούν στο… εκτός τόπου: “Το ζητούμενο είναι να επιλέξουμε εμείς τον χρόνο και όχι οι Τούρκοι”. Για ποιο πράγμα άραγε; Για να μοιράσουμε “γκρίζες ζώνες” και ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα;

Καταρχάς, η Τουρκία έχει αποδείξει πως δεν προσέρχεται με το ζόρι σε διαπραγματεύσεις, ενώ εάν το πράξει, έχει αναγάγει σε επιστήμη το πως να τις βραχυκυκλώνει. Κάπου εκεί θα ασκηθούν στην Ελλάδα φορτικές πιέσεις για να καταλήξουμε σε συμφωνία. Αυτό θα επιθυμούν οι Αμερικανοί και ιδιαίτερα ένας Τραμπ που έχει βάλει σκοπό τη ζωής του να πάρει το Νόμπελ Ειρήνης! Πώς θα τον κακοκαρδίσουμε με τέτοια λογική;

Πυροβολούν Σαμαρά, εκθειάζουν Μητσοτάκη…

Και επειδή, καταληκτικά, μας καλούν να δώσουμε συγχαρητήρια στον Μητσοτάκη θα το κάνουμε. Όχι όμως για την επιτυχία, αλλά για τον λόγο που αυτή κατέστη δυνατή: Για την περήφανη κωλοτούμπα και την ευθυγράμμισή του με την κοινή λογική που πρόσβαλε με τις θέσεις του επί πολλά χρόνια. Μην ξεχνάμε ότι έκανε “πρωταθλητισμό” στο πλαίσιο της πράσινης ιδεοληψίας, η οποία έχει συμβάλει στο πρωτοφανές κύμα ακρίβειας που έχει γονατίσει την ελληνική κοινωνία. Τουλάχιστον η θέση Σαμαρά ήταν εξαρχής καθαρή.

Αν όμως οφείλουμε κάποια συγχαρητήρια στον πρωθυπουργό, πόσα συγχαρητήρια δικαιούνται όσοι πάντα υποστήριζαν όλα αυτά για τα οποία πανηγυρίζει σήμερα ο Μητσοτάκης; Για να αποδίδουμε τα του Κάισαρος τω Καίσαρι! Και για να μην παρεξηγηθούμε από τους κακόπιστους, καταγγέλλαμε πάντα όχι αυτή καθαυτή την πράσινη μετάβαση, αλλά τη μη ορθολογική και βιώσιμη εσπευσμένη εκδοχή της που προωθούσε για λόγους που γνωρίζει ο ίδιος ο πρωθυπουργός.

Κι ένα τελευταίο λογικό ερώτημα: Πώς ακριβώς είναι ρωσόφιλος και… πουτινόφιλος, αυτός που “γκαρίζει” (σ.σ. νομιμοποίησε την έκφραση ο ίδιος ο πρωθυπουργός) σταθερά επί 10-15 χρόνια για την αξιοποίηση των ελληνικών υδρογονανθράκων, η οποία θα συμβάλει στην απεξάρτηση από τους ρωσικούς, άρα θα πλήξει το ρωσικό εθνικό συμφέρον; Πώς είναι Ρωσόφιλος και πουτινόφιλος αυτός που φιλοδοξούσε σταθερά επί 10-15 ή και περισσότερα χρόνια, η Ελλάδα να περάσει στην πλευρά των προμηθευτών φυσικού αερίου και να αποκτήσει ενεργειακή αυτάρκεια, από αυτή του πελάτη που δαπανά δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ σήμερα;

Αντιγράφω από άρθρο συγκεκριμένου υποστηρικτή του Μητσοτάκη που έσπευσε –με αφορμή τη συνέντευξη Σαμαρά– να προβάλει το επιχείρημα εναντίον όσων διαφωνούν με τη σοφία του: «Αλλά όταν είσαι απλώς ανόητος και ανίκανος ή απλώς πρακτορεύεις ξένα συμφέροντα, αυτά είναι ψιλά γράμματα». Μήπως πρέπει να αναρωτηθούμε ποιους πρέπει να αφορά η εν λόγω αποστροφή;

Σε συνεργασία με το defencepoint