Φαίνεται ότι η Ελλάδα κείται μακράν για τις Βρυξέλλες

Όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής όργωνε την Ευρώπη για να πείσει τους Ευρωπαίους να δεχτούν την Ελλάδα στην ΕΟΚ, είχε πει στον Βρετανό πρωθυπουργό Ουίλσον: «Εάν μετά το Κυπριακό οι Ευρωπαίοι φερθούν κατ’ ανάλογο τρόπο και στο θέμα της ΕΟΚ, τότε και εμείς θα επανεξετάσουμε τον προσανατολισμό της χώρας». Έκτοτε πέρασαν δεκαετίες, και η ΕΕ δυστυχώς υιοθετεί εκείνη ακριβώς την πολιτική που θέτει σε κίνδυνο την Ελλάδα. Η σύνοδος των υπουργών Εξωτερικών της ΕΕ στις 14 Αυγούστου 2020 που συγκάλεσε ο Ζοζέπ Μπορέλ -υπό την αμφιλεγόμενη γερμανική προεδρία- έδειξε ότι η ΕΕ δεν τάσσεται υπέρ της Ελλάδας.

Επιχείρησα να οπτικοποιήσω έργα και λόγους των υπουργών Εξωτερικών της ΕΕ τα τελευταία 2,5 χρόνια, ώστε καταλάβουμε τι έχει κάνει η υπερεθνική ΕΕ έναντι της Τουρκίας. Είναι εντυπωσιακό ότι το ευρωπαϊκό όργανο σε κάθε σύνοδο χρησιμοποιεί καρμπόν τα συμπεράσματα της προηγούμενη συνόδου, δίχως όμως να παίρνει κανένα μέτρο έναντι της Τουρκίας. Πάντα υπάρχει η εκφρασμένη αλληλεγγύη, αλλά ποτέ η έμπρακτη στήριξη των ελληνικών και ελληνοκυπριακών θέσεων που βασίζονται στο Διεθνές Δίκαιο. Ας ρίξουμε μια ματιά λοιπόν:

Υπάρχουν τρία ζητήματα που πρέπει να παρατηρήσουμε από την σύνοδο των υπουργών:

Πρώτον, στο λεξιλόγιο της διπλωματίας της ΕΕ κυριαρχούν οι λέξεις διάλογος και διαπραγμάτευση. Αν το εξετάσει κανείς από μόνο του, είναι σίγουρο ότι είναι η θετική παρέμβαση. Κανείς δεν θέλει πόλεμο και απώλειες ζωών. Ωστόσο, η συσσωρευμένη γεωπολιτική συμπεριφορά της Τουρκίας έναντι της Ελλάδος δείχνει ότι η ευρωπαϊκή γλώσσα ενισχύει την Τουρκία, παρά την αναγκάζει να συζητήσει.

Τα τελευταία 24ωρα έλαβε χώρα τουρκική επίθεση εις βάρος ενός κράτους μέλους, δηλαδή κάτι πολύ συγκεκριμένο που δεν επιδέχεται ερμηνείες. Ελληνική φρεγάτα δέχτηκε επίθεση από τουρκική και οι Ευρωπαίοι έκαναν πως έμειναν με το στόμα ανοιχτό, αλλά με ένα διπλωματικό spinning γενικεύουν το πλάνο και επαναλαμβάνουν αλληλεγγύη-αποκλιμάκωση-διάλογος.

Με έναν έμμεσο ευρωπαϊκό τρόπο αφήνεται περιθώριο να ξαναμοιραστεί μέρος της πίτας που έχει ήδη μοιραστεί ήδη από το 1922. Πως είναι δυνατόν να υπάρχει διάλογος για ελληνικό ή κυπριακό εθνικό χώρο με μια χώρα που στέλνει πολεμικά πλοία. Θα δέχονταν άραγε στο γαλλικό Quai d’Orsay να συζητήσουν ξανά με τους Γερμανούς για την Αλσατία; Διαπραγμάτευση γίνεται για κοινώς αναγνωρισμένες ως αμφισβητούμενες περιοχές όχι σε υπάρχοντα συμφωνημένα. Γιατί άραγε η ΕΕ δεν έχει υιοθετήσει το μοντέλο του “διαλόγου” με χώρες που επέβαλε κυρώσεις; Δυστυχώς, η ΕΕ εξισώνει Ελλάδα-Κύπρο με Τουρκία.

Υποτίθεται ότι οι Ευρωπαίοι δεν είναι μόνο μέλη του NATO αλλά και μέλη της ΕΕ. Ως εκ τούτου η διακηρυγμένη υποτίθεται αξία της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης ως αναπόσπαστο μέρος της ΕΕ θα έπρεπε να προηγηθεί. Αυτό όμως δεν συμβαίνει.

Η Λευκορωσία σημαντικότερη της Ελλάδας;

Δεύτερον, η ΕΕ την ώρα που ένα κράτος μέλος της δέχεται επίθεση επικεντρώνεται στις εσωτερικές διεργασίες ενός κράτος εκτός ΕΕ. Ακόμα και στο γερμανικό DW δεν περνάει απαρατήρητο ότι η Γερμανία τηρεί πολιτική ίσων αποστάσεων μετριάζοντας τις ελληνικές προσδοκίες. Στην πραγματικότητα όμως, δεδομένης της ιδιότητας της Ελλάδας ως κράτους μέλους, η Τουρκία είναι αυτή που ευνοείται από την προεδρία της ΕΕ, παρά η Αθήνα. Με άλλα λόγια η ιδιότητα μέλους της ΕΕ αμαυρώθηκε στο συμβούλιο των υπουργών.

Αντίθετα, τα εθνικά συμφέροντα κάποιων μελών εξυπηρετούνται απόλυτα από την Τουρκία στο πλαίσιο που τους προσφέρει η ΕΕ. Ενδεικτικά, η Γερμανία απολαμβάνει εμπορικά πλεονάσματα χάρη στην τουρκική αγορά που πλησιάζουν τα 7 δισ. ευρώ και έτσι προωθεί ανάλογα την ατζέντα της ΕΕ. Η δε Γαλλία, που έχει σαφώς πιο φιλελληνική στάση, ζημιώνεται σημαντικά από τις εισαγωγές των τουρκικών προϊόντων.

Τρίτον, Τι σημαίνει ότι το ζήτημα της τουρκικής επιθετικότητας ήταν έκτακτο οπότε εκτός ατζέντας; Πως είναι δυνατόν η ΕΕ να ασχολείται με τα εσωτερικά ενός κράτους (Λευκορωσία) που δεν ανήκει στην ΕΕ και να θεωρεί δευτερεύουσας σημασίας την επίθεση που δέχονται δύο μέλη της. Είναι εντυπωσιακό ότι η ΕΕ επιδεικνύει μεγάλη ζέση να επιβάλει κυρώσεις στη Λευκορωσία για καθαρά εσωτερικά ζητήματα. Το ίδιο συνέβη και με τη Ρωσία.

Την ίδια στιγμή, στο νότιο υπογάστριο της ΕΕ η Τουρκία έχει μείνει ανέπαφη από κυρώσεις. Η δε Κύπρος, από τα πλέον αδύναμα κράτη-μέλη έχει αφεθεί κυριολεκτικά στα νύχια της Άγκυρας. Ένα κράτος-μέλος βλέπει τα πλεονεκτήματα ασφαλείας της ένταξή του στην ΕΕ να εξανεμίζονται.

Ακόμα και οι ΗΠΑ -του εξαιρετικά ελαστικού έναντι του Ερντογάν- Τραμπ έδειξε να κάνει περισσότερο αποφασιστικές κινήσεις. Σύμφωνα με αποκαλυπτικό ρεπορτάζ Defensenews τέσσερα βασικά μέλη του Κογκρέσου, είτε μεμονωμένα είτε συλλογικά, έχουν παγώσει σιωπηλά όλες τις μεγάλες πωλήσεις όπλων των ΗΠΑ στην Τουρκία για σχεδόν δύο χρόνια ώστε να πιέσουν την Άγκυρα να εγκαταλείψει τους S-400. Η Γερμανία όμως συνεχίζει ακάθεκτη να πουλάει όπλα στην Άγκυρα.

Γιατί χαίρεται ο υπουργός Εξωτερικών

Παρόλα αυτά, ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών Νίκος Δένδιας είναι «ικανοποιημένος από την καταδίκη της παράνομης τουρκικής συμπεριφοράς, […] από τη συμπαράσταση που εξέφρασαν και πάλι οι εταίροι μας προς την Ελλάδα και την Κύπρο». Τα περισσότερα ΜΜΕ θεωρούν θετική την εξέλιξη. Την ίδια στιγμή ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Τσαβούσογλου έδειξε πιο απαιτητικός έναντι της γερμανικής Προεδρίας. Και εκεί είναι η διαφορά στις δύο εθνικές διπλωματίες: Η ελληνική ανέκαθεν εξέφραζε την ικανοποίησή της –γενικότερα- στις αποφάσεις της ΕΕ στα ελληνοτουρκικά, δίνοντας χώρο για περαιτέρω διεκδικήσεις από την Τουρκία. Αντίθετα, οι Τούρκοι πάντα ζητούσαν παραπάνω και πάντα κέρδιζαν κάτι.

Σύμφωνα με τον κ. Δένδια, οι υπηρεσίες της ΕΕ θα καταρτίσουν κατάλογο κυρώσεων έναντι της Τουρκίας στην επόμενη συνάντηση των υπουργών Εξωτερικών της ΕΕ. Αυτό δεν ξέρουμε εάν θα συμβεί, αλλά γνωρίζουμε ότι δεν έχει γίνει ακόμα και αυτό είναι εις βάρος των ελληνικών και κυπριακών συμφερόντων. Μήπως για τους εταίρους, για να επιβάλουν κυρώσεις θα πρέπει να χαθούν ζωές και να βουλιάξουν πλοία; Στην περίπτωση που στην επόμενη συνάντηση των υπουργών Εξωτερικών η ΕΕ αποδειχτεί κατώτερη των περιστάσεων, δεν τίθεται αμφιβολία ότι η Ελλάδα φαίνεται να έχει πολύ διαφορετικά συμφέροντα από εκείνα της ΕΕ.

Ενδεικτικά, σύμφωνα με έρευνα των Νίκου Αρβανίτη και Γιώργου Πρωτόπαπα, που δημοσιεύουμε στο SLpress.gr, το 70% χρηστών μέσων κοινωνικής δικτύωσης θεωρεί ότι η Ελλάδα θα αντιμετωπίσει μόνη την Τουρκία σε ενδεχόμενη σύγκρουση και δεν εμπιστεύεται ΗΠΑ και ΕΕ. Μήπως ο φόβος του Καραμανλή είναι βάσιμος; Μήπως, για να σεβαστούν την Αθήνα στην ΕΕ θα πρέπει στη χώρα του Πλάτωνα να σκέπτονται εκτός ευρωπαϊκού κουτιού; Εκτός και αν κάποιοι στην Αθήνα μεθοδεύουν παραχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων στον βωμό της… “ευρωπαϊκής αλληλεγγύης”.