Για δεύτερη φορά η Αθήνα πιάστηκε στον ύπνο στη Λιβύη

Το μάθημα και το μήνυμα που έλαβε η Ελλάδα από την σπαρασσόμενη και διαλυμένη Λιβύη πρέπει να είναι καθοριστικό για το πως πρέπει να πορεύεται η χώρα σε μείζονα εθνικά ζητήματα που είναι συνυφασμένα με την άσκηση των νόμιμων κυριαρχικών της δικαιωμάτων. Και μάλιστα αν υπάρχει η τουρκική επιρροή, η οποία πλέον δεν περιορίζεται στην Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας της Τρίπολης που στήριξε και ενέκρινε το παράνομο τουρκολυβικό μνημόνιο, αλλά πλέον απλώθηκε και στην Ανατολική Λιβύη, στους “φίλους της Ελλάδας” όπως τους παρουσιάσαμε, στον στρατηγό Χαφτάρ και τον Πρόεδρο της Βουλής των Αντιπροσώπων, Αγκίλα Σάλεχ.

Η παράλληλη Κυβέρνηση της Βεγγάζης που τελεί υπό την επιρροή Χαφτάρ, ένα 24ωρο μετά την ανακοίνωση της Κυβέρνησης της Τρίπολης, καλεί την Ελλάδα να απόσχει από μονομερείς ενέργειες που βλάπτουν τα κυριαρχικά δικαιώματα της Λιβύης! Πλέον εμφανίζεται κοινό μέτωπο Τρίπολης και Βεγγάζης έναντι της Ελλάδας, σε ό,τι αφορά την προώθηση των σχεδίων για αξιοποίηση των δύο oικοπέδων, για τα οποία έχει ήδη εκφράσει ενδιαφέρον η Chevron.

Αν και η ανακοίνωση της κυβέρνησης της Βεγγάζης αποφεύγει αναφορές στο επίμαχο θέμα του τουρκολιβυκού μνημονίου, είναι προφανές ότι δημιουργεί ακόμη πιο σημαντικά εμπόδια για την επίσκεψη του Γιώργου Γεραπετρίτη, στην πρώτη εβδομάδα του Ιουλίου, σε Τρίπολη και Βεγγάζη. Είτε υπάρχει πρόβλημα αξιοπιστίας των Χαφτάρ-Σάλεχ, είτε παζαρεύουν με Ελλάδα και Τουρκία για το ποια από τις δύο χώρες θα τους δώσει περισσότερα ανταλλάγματα, το θέμα είναι πως η Αθήνα είναι “στριμωγμένη”, τουλάχιστον για την ώρα.

Να σημειωθεί πως, η λιβυκή πλευρά και πριν ακόμη από το τουρκολιβυκό μνημόνιο, επέμενε σε ρυθμίσεις (όπως το κλείσιμο του Κόλπου της Σύρτης, η μηδενική επήρεια της Γαύδου και νησίδων κ.α.) ώστε να μεταφερθεί προς βορρά η μέση γραμμή, περιορίζοντας έτσι την ελληνική υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ, όπως είχε υπολογιστεί με την ελληνική μέση γραμμή βάσει του Νόμου 4001/2011, για τις περιπτώσεις όπου δεν έχει επιτευχθεί συμφωνία.

Μένει πίσω η Ελλάδα στην Λιβύη… 

Η Αθήνα, αν και δεν έπρεπε γιατί στο παρασκήνιο είχε προειδοποιήσεις από τρίτες χώρες, πιάστηκε στον ύπνο με την ανακοίνωση του τουρκολιβυκού μνημονίου το 2019, αλλά και στην συνέχεια με τις συμφωνίες Τουρκίας-Λιβύης για έρευνες υδογονανθράκων. Ακόμα και απέναντι σε μια βαθιά διχασμένη και δοκιμαζόμενη από εμφύλιο χώρα, όπως η Λιβύη, δεν έδειξε αντανακλαστικά και κυρίως μια δυναμική πως είναι μια χώρα ισχυρή και κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει τα κυριαρχικά της δικαιώματα.

Έδειξε σαν να μην έχει αυτοπεποίθηση για τις θέσεις και τις αιτιάσεις της, που όλες ανεξαιρέτως εδράζονται στο Διεθνές Δίκαιο και το Δίκαιο της Θάλασσας. Αδράνησε ανεξήγητα και δεν κατέθεσε στον ΟΗΕ τον Νόμο Μανιάτη (4001/2011) που έχει δημοσιευτεί στην Εφημερίδα των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων. Δεν στήριξε και δεν πρόβαλλε όσο έπρεπε τον Χάρτη της Σεβίλλης της ΕΕ που περιέκλειε όλα τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας, κλπ.

Η ελληνική εξωτερική πολιτική, η πολιτική στα εθνικά θέματα, χρειάζεται σοβαρές διορθώσεις και ένα σαφή επανασχεδιασμό χειρισμών και τακτικών κινήσεων. Και αυτό είναι επείγουσα ανάγκη αν αναλογιστεί κανείς τα “στραβοπατήματα” που έχουν γίνει σε κρίσιμα και ζωτικά για τα εθνικά συμφέροντα θέματα, αλλά και την “συρρίκνωση” του ρόλου της Ελλάδας στη ευρύτερη περιοχή και τον περιορισμό άσκησης πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής σε μια χρονική περίοδο μάλιστα που συντελούνται μεγάλες και σημαντικές γεωπολιτικές ανακατατάξεις.