Για την αλλαγή του Ερντογάν ισχύει η παροιμία με τον Μανωλιό και τα ρούχα του

Εδώ και χρόνια ακούγονται δυο αφηγήματα, τα οποία αφορούν την πορεία της Τουρκίας. Το πρώτο είναι πως… από ώρα σε ώρα θα καταρρεύσει η τουρκική οικονομία και θα συμπαρασύρει τα πάντα στην κατοχική αυτή χώρα. Η τουρκική οικονομία αντιμετωπίζει πολλά προβλήματα διαχρονικά, πλην όμως το μέγεθος της, τα συμφέροντα τρίτων χωρών, δεν της… επιτρέπουν να καταρρεύσει.

Κανείς δεν θα τραβήξει την πρίζα! Κι αυτό γιατί το κόστος, οι επιπτώσεις, θα ξεπεράσουν τα σύνορα της χώρας αυτής. Το δεύτερο είναι πως η υγεία του Ερντογάν είναι τόσο κλονισμένη, που θα πεθάνει σύντομα ή πως δεν είναι σε θέση να κυβερνήσει. Εξού και η ψεύτικη είδηση, που κυκλοφόρησε πρόσφατα, ότι ο Ερντογάν πέθανε!

Το γεγονός ότι αντιμετωπίζει προβλήματα υγείας είναι γνωστό αλλά προφανώς κανείς δεν γνωρίζει κατά πόσο επηρεάζει τούτο την άσκηση των καθηκόντων του. Αυτό το γνωρίζει μόνο ο περίγυρος του. Η Τουρκία είναι μεν απολυταρχικό καθεστώς, ωστόσο, δεν διανύουμε μια περίοδο, όπως στο παρελθόν, όταν σε δικτατορίες, ο αρχηγός πέθαινε και δεν ανακοινωνόταν, μέχρι να διασφαλισθεί η… ομαλή διαδοχή.

Η μετά Ερντογάν εποχή ούτως ή άλλως θα υπάρξει. Ακόμη και στις προγραμματισμένες εκλογές του 2023, εκτός κι εάν γεμίσει εκ των προτέρων τις κάλπες με ψήφους. Και το ζητούμενο είναι κατά πόσο θα αλλάξει οτιδήποτε όταν ο νυν Πρόεδρος της Τουρκίας δεν θα βρίσκεται στην εξουσία.

Ο ισλαμιστής ηγέτης της κατοχικής δύναμης στην πολυετή παρουσία του στη διακυβέρνηση της χώρας προχώρησε σε πολλές αλλαγές, τόσο σε ό,τι αφορά τις δομές του κράτους όσο και στο πεδίο της οικονομίας και της κοινωνίας. Η αλλαγή του πολιτειακού συστήματος, η συγκέντρωση των εξουσιών στον πρόεδρο, η ανάδειξη του θρησκευτικού προφίλ, ο φανατισμός, αποτελούν στοιχεία που χαρακτηρίζουν την εποχή Ερντογάν.

Ερντογάν και κεμαλιστές

Όπως και η υλοποίηση επεκτατικών σχεδιασμών της Άγκυρας, που διαχρονικά ήταν στην ατζέντα. Τα βήματα, τα οποία γίνονται τα τελευταία χρόνια συνδέονται και με τον χαρακτήρα του Ερντογάν, ο οποίος διακατέχεται από σύνδρομα μεγαλοϊδεατισμού. Θέλει, όπως δείχνει στην πράξη και λέγει δημόσια, να καταστεί σουλτάνος και ηγέτης των μουσουλμάνων και η Τουρκία μια μεγάλη δύναμη.

Το ζητούμενο είναι κατά πόσο θα αλλάξει στάση η κατοχική δύναμη έναντι της Ελλάδος και της Κύπρου στη μετά Ερντογάν περίοδο. Ακόμη και να διαδεχθούν τον Ερντογάν, το ΑΚΡ, οι δυνάμεις της σημερινής (κοσμικής) αντιπολίτευσης, δεν αναμένονται αλλαγές. Όχι μόνο στην πολιτική έναντι της Ελλάδος, της Κύπρου και των χωρών της περιοχής, αλλά και στις δομικές κι άλλες αλλαγές στις οποίες έκανε το σημερινό καθεστώς.

Δεν αναμένεται να υπάρξει αλλαγή πολιτικής. Υπάρχει ένας διαχρονικός σχεδιασμός έναντι του Ελληνισμού, που υλοποιείται βαθμηδόν. Δεν ήταν ο Ερντογάν και οι ισλαμιστές στην εξουσία όταν, για παράδειγμα, η Τουρκία τον Ιούλιο του 1974 εισέβαλε στην Κύπρο. Στην εξουσία βρισκόταν ο… σοσιαλιστής Μπουλέντ Ετζεβίτ.

Ελληνοτουρκικά και Κυπριακό

Υπάρχει κάποιος, ο οποίος μπορεί να υποστηρίξει πως η διάδοχη κατάσταση του Ερντογάν θα εγκαταλείψει τον “αναθεωρητισμό” του; Ότι θα αλλάξει στάση στο Κυπριακό και στα ελληνοτουρκικά; Θα αποτελεί ψευδαίσθηση να πιστέψουμε πως θα υπάρξουν αλλαγές, ανατροπές στην ακολουθούμενη πολιτική.

Άλλωστε παρακολουθούμε τις κατά καιρούς επιθέσεις της αξιωματικής αντιπολίτευσης προς την κυβέρνηση, την οποία κατηγορεί για “διαλλακτική” πολιτική στα εξωτερικά θέματα.
Είναι προφανές πως στην Τουρκία υπάρχει μια εθνική πολιτική, που διαφοροποιείται μόνο σε τακτικό επίπεδο. Μια πολιτική βάθους, η οποία σχεδιάσθηκε για να εφαρμοσθεί και όχι για να παραμείνει στα χαρτιά.

Όταν αναρριχήθηκε ο Ερντογάν στην εξουσία κάποιοι, σε Ελλάδα και Κύπρο, επένδυσαν στο… νέο αστέρι, που φλέρταρε με τη δημοκρατία και την Ευρώπη. Τώρα, οι ίδιοι επενδύουν στη μετά τον Ερντογάν εποχή. Το πρόβλημα δεν είναι ποιος θα κυβερνά την Τουρκία, που έχει καθορισμένη πολιτική, αλλά να διαμορφωθεί στρατηγική από την ελληνική πλευρά.

Όταν όλη η προσοχή είναι στραμμένη στο τι θα κάνουν στην αντίπερα όχθη και πώς θα συμπεριφερθεί η Τουρκία, τότε θα σύρεται η ελληνική πλευρά από τις διαθέσεις της κατοχικής δύναμης. Το ζητούμενο, συνεπώς, είναι να υπάρχει αποτελεσματική πολιτική έναντι της επεκτατικής Τουρκίας.